Γράφει η
Σούλα Αντωνίου

“Με το θάνατο καταστρέφεται το φαινόμενο και όχι το είναι”

Karl Jaspers

Ελενάκι μου,

Έτσι συνήθιζα να σε λέω και σου άρεσε…

Είπαν ότι έφυγες πλήρης ημερών, εγώ θα πρόσθετα ότι έφυγες πλήρης νοήματος, γεγονός που σου επέτρεψε να αποκτήσεις συνείδηση όχι μόνο της παρουσίας σου, αλλά και του προορισμού σου στον κόσμο, ήδη από τις πρώτες δεκαετίες της ζωής σου, όταν εντάχθηκες στον αγώνα υπεράσπισης αξιών και ιδεών. 

Η απώλεια σου αποτελεί πρόγευση και του δικού μας θανάτου. Αλήθεια πόση ζωή από τη ζωή μας αφαιρούν οι αγαπημένοι μας νεκροί; Πόση ορφάνια δημιουργεί και πόση θλίψη προκαλεί η αποδημία τους; Και πόσο επίμονα και βασανιστικά μέχρι το μνήμα μας ακολουθεί η μνήμη τους;

Το έλεγε ο ποιητής: “Οι νεκροί πεθαίνουν όταν λησμονούνται”.

Η λέξη θυμάμαι, σαν κλειδί ξεκλειδώνει την αποθήκη της μνήμης για να ξεχυθούν ορμητικά οι αναμνήσεις, να ζωντανέψουν οι μορφές, να πάρουν σάρκα οι λέξεις, να επιστρέψουν στην αρχική τους κατάσταση.

Θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις μας στο σπίτι σου στο Κολωνάκι, την μετακένωση των βιωμάτων μας, την εκδίπλωση των πλούσιων αναμνήσεων σου, όπως εκείνη που αφορούσε την προετοιμασία της επίσκεψης του ποιητή Paul Elyard στις αιματοβαμμένες από τον αδελφοκτόνο σπαραγμό βουνοκορφές του Γράμμου.

Θυμάμαιτην εκδήλωση των εγκάρδιων αισθημάτων σου, τη δοτικότητα σου που εισχωρούσε με αθόρυβα βήματα στη ψυχή των φίλων σου.

Θυμάμαι τα σοφά σου λόγια για τους αριστερούς που έγιναν αριστεροί από προσωπική επιλογή και όχι από κοινωνική καταγωγή.

Ταξική αποστάτρια, εσύ, από νωρίς έκανες την υπέρβαση σου. Συντάχθηκες με τους αδύνατους στην προσπάθεια σου να δημιουργηθεί μια νέα σχέση ανθρώπου με άνθρωπο, ανθρώπου και κοινωνικού περιβάλλοντος και αυτά μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ.

Το σεμινάριο σου στο Παρίσι ήταν μια τιτιβίζουσα κυψέλη, χώρος ανταλλαγής και ζύμωσης ιδεών, μήτρα εκκόλαψης των νέων Ελλήνων επιστημόνων.

Με περίσσια περηφάνια έλεγες ότι είσαι μαθήτρια των μαθητών σου – όπως τόνισε συγκινημένα στην εξόδιο ακολουθία σου ο μαθητής σου Νίκος Μπακουνάκης.

Στο σπίτι σου στο Παρίσι βρήκαν ζεστή φωλιά για να κουρνιάσουν οι καταδιωγμένοι από την Χούντα Έλληνες (αυτό δεν μου το είπες, μου το είπαν).

Θυμάμαι τη συγκίνηση σου όταν σε πήρα τηλέφωνο στο Παρίσι να σου ανακοινώσω ότι τώρα μόλις αποφασίσαμε να σου απονείμουμε το βραβείου “Υπατία”.

Πολλά και ανεξίτηλα αποτυπώματα, βαθιές εγγραφές στη μνήμη.

Τα θυμάμαι. Πάντα θα σε θυμάμαι.

Σαν ακατάβλητη δύναμη πίσω από μια διαρκή επανάσταση συνειδήσεων και πνευμάτων.

Σε ευχαριστώ Ελενάκι μου, μεγάλη κυρία των γραμμάτων και του αγωνιστικού ήθους, που με τίμησες με τη φιλία σου.

Δε σε αποχαιρετώ, μόνο σου λέω καλή αντάμωση αγαπημένη φίλη, εκεί που οι συναντήσεις αποτελούν αναπόδραστη μοίρα και αμοιβαία αλληλοαναγνώριση.