Γράφει ο
Ιωάννης Κουλούρης

Πρόλογος: Τα ονόματα που αναφέρονται εδώ είναι πραγματικά, τα γεγονότα όμως εντελώς φανταστικά.

Εκείνο το βράδυ, αφού είχα παρακολουθήσει την συζήτηση στη Βουλή για το σκοπιανό, είχα έναν τρομερό εφιάλτη.

Μου είπαν λέει ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμένος,  μόλις είχαν κερδίσει  τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, να με προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ξαφνιάστηκα φυσικά και τους είπα πώς σκέφτηκαν εμένα, αφού υπάρχουν τόσοι πολιτικοί που θα έδιναν τα πάντα για να γίνουν πρόεδροι.

Μου είπαν πως έχουν διαβάσει τα άρθρα που έχω γράψει στο παρελθόν και τις επιστολές που τους έχω στείλει, και έχουν διαπιστώσει ότι είμαι ένας πολιτικοποιημένος ανεξάρτητος πολίτης, που δεν ήμουν ποτέ σε κανένα κόμμα και ενδιαφερόμουν πάντα για το καλό της πατρίδας, και επομένως κανείς δεν θα είχε αντίρρηση για μένα.

Τους είπα,  ότι εγώ όμως, παρότι δεν έχω καμία εκτίμηση για το πολιτικό κατεστημένο που κυβέρνησε μέχρι τώρα, έχω μεγάλες διαφορές με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, για τα εθνικά θέματα, για τα θέματα της θρησκείας και της ιστορίας μας, για τα θέματα των σχέσεων των δύο φύλων , για την ασφάλεια της χώρας και την προστασία των πολιτών από τους μπαχαλάκηδες και πολλές άλλες ιδεοληψίες του.

Παρενέβη τότε ο κ. Καμένος και παρατήρησε ότι για όλα αυτά ως γνωστόν έχει παρόμοιες απόψεις με τις δικές μου, και η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση είναι εγγύηση ότι τίποτε δεν θα γίνει που να θίγει τα θέματα αυτά, μου έδωσε δε το λόγο του ότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα ανατρέψει αμέσως την κυβέρνηση.

Τελικά τους ζήτησα να μου δώσουν μία διορία δύο ημερών για να διαβάσω καλύτερα το Σύνταγμα, γιατί δεν είμαι και συνταγματολόγος, και να δω τις υποχρεώσεις και τις εξουσίες μου.

Διαβάζοντας το Σύνταγμα διαπίστωσα αυτό που είχα διαπιστώσει και στην πράξη, ότι δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρά την πομπώδη διάταξη του Συντάγματος ότι είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος, δεν έχει καμία ουσιαστική εξουσία και είναι ένα διακοσμητικό πρόσωπο, όμηρος του εκάστοτε πρωθυπουργού και της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η μόνη πράξη που μπορεί να κάνει για να αποτρέψει κάποιο επερχόμενο κακό, είναι να παραιτηθεί, αλλά και αυτό δεν έχει άμεσες συνέπειες αφού μπορεί για κάποιο διάστημα να αναπληρωθεί από τον Πρόεδρο της Βουλής, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η πεμπτουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι τους απάντησα ότι δεν μπορώ να αποδεχθώ το αξίωμα αυτό, και σε κάθε περίπτωση να γνωρίζουν ότι εάν πράξουν κάτι που κατά την άποψή μου βλάπτει το έθνος θα παραιτηθώ. Εδώ με διαβεβαίωσε πάλι ο κ. Καμένος ότι δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο, γιατί ο ίδιος θα το έχει αποτρέψει νωρίτερα. Τελικά πείσθηκα να γίνω Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναλογιζόμενος ότι εγώ τουλάχιστον θα μπορούσα με την παραίτησή μου να αποτρέψω κάποιο κακό για το έθνος, κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τώρα κανείς από όσο γνωρίζω ούτε πίστευα πως θα κάνει κάποιος άλλος που σίγουρα θα εκλεγεί στη θέση μου.

Στη διάρκεια της θητείας μου έφθασα πολύ κοντά στην απόφαση να παραιτηθώ, για σοβαρά θέματα, και κυρίως για τα εκπαιδευτικά θέματα και τα αναφερόμενα στις σχέσεις των δύο φύλων, όμως δεν το έκανα γιατί όταν ζητούσα εξηγήσεις από τον κ. Καμένο, αυτός πάντα μου αντέτεινε, ότι αυτός ήταν πιστός στο λόγο που μου είχε δώσει και δεν ψήφιζε τα αντίστοιχα νομοσχέδια, παρά το ότι γνώριζε ότι θα τα ψήφιζαν κάποιοι άλλοι και έτσι θα περνούσαν από τη Βουλή. Βέβαια η στάση αυτή του κ. Καμένου ήταν καθαρά υποκριτική, αλλά τυπικά δεν παραβίαζε το λόγο του, ενώ ουσιαστικά και αν αυτός έριχνε την κυβέρνηση, θα βρίσκονταν άλλοι πρόθυμοι να τη στηρίξουν. Είναι γεγονός ότι το ενδεχόμενο αυτό δεν το είχα προβλέψει. Την τελευταία φορά που έφθασα στα όρια της παραίτησης, ήταν στο τελευταίο νομοσχέδιο για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, που πάλι δεν ψήφισε ο κ. Καμένος, αλλά το ψήφισαν άλλοι. Απευθύνθηκα τότε και στην ιεραρχία της Εκκλησίας και τους ζήτησα να κάνουν κάτι αυτοί, στα πλαίσια των καθηκόντων τους ως εκπρόσωποι του Ιησού, ο οποίος ρητά ανέφερε ότι «άρσεν και θήλυ εποίησε αυτούς ο Θεός», και επομένως θα μπορούσαν να επιβάλουν κάποια θρησκευτική επιτίμια ποινή στους βουλευτές που θα το ψήφιζαν, η οποία μπορεί να μην επηρέαζε τους άθεους αυτούς, αλλά θα επηρέαζε το θρησκευόμενο εκλογικό σώμα, το οποίο τους ενδιαφέρει άμεσα. Τελικά ούτε και αυτή έκανε κάτι ουσιαστικό, και το νομοσχέδιο πέρασε.

Έτσι φθάσαμε στη χθεσινή ημέρα όπου κρινόταν ένα εγκληματικό αντεθνικό νομοσχέδιο που πρόδινε τα ιερά και όσια της πατρίδας μας. Πήγα πάλι έγκαιρα στον κ. Καμένο και του δήλωσα ότι αυτή τη φορά εάν δεν κάνει κάτι να το αποτρέψει θα παραιτηθώ οπωσδήποτε. Με διαβεβαίωσε και πάλι ότι δεν θα ψηφίσει το νομοσχέδιο αυτό έστω και εάν η άρνησή του είχε ως αποτέλεσμα να πέσει η κυβέρνηση. Για να με πείσει μάλιστα, συγκάλεσε και σχετική σύσκεψη της κοινοβουλευτικής τους ομάδας και πήραν απόφαση, με θέση μάλιστα κομματικής πειθαρχίας, να ψηφίσουν υπέρ της πρότασης δυσπιστίας. Προφανώς όταν το έλεγε πίστευε ότι θα βρεθούν και πάλι κάποιοι άλλοι να την καταψηφίσουν. Όταν όμως διαπίστωσε ότι όλοι οι άλλοι είχαν αποφασίσει να καταψηφίσουν την πρόταση ή να απόσχουν, αποφάσισε το αδιανόητο. Άλλαξε αυτά που ο ίδιος είχε δηλώσει πριν λίγες μέρες και έδωσε εντολή να καταψηφίσουν οι βουλευτές του την πρόταση. Τέτοια αναξιοπιστία ανδρός δεν φανταζόμουν ποτέ.

Γύρισα στο γραφείο μου βαθιά απελπισμένος και απογοητευμένος..

Πώς στάθηκα μέχρι τώρα τόσο αφελής και πίστεψα τον κ. Καμένο και δεν παραιτήθηκα νωρίτερα ;

Τι θα μπορούσα να κάνω τώρα; Αν παραιτούμουν το Σύνταγμα δεν προέβλεπε τίποτε άμεσο και η αντεθνική συμφωνία θα υπογραφόταν.

Οι τύψεις δεν με άφηναν να ησυχάσω. Ούτε συζήτηση για να κοιμηθώ.

Βγήκα στο μπαλκόνι και κοίταξα κάτω.

Το ύψος ήταν αρκετό αλλά τα μαρμάρινα κάγκελα ψηλά, και δεν μπορούσα να τα ανέβω.

Μπήκα πάλι στο γραφείο και πήρα την καρέκλα έξω.

Ανέβηκα πάνω της και στη συνέχεια στο μαρμάρινο πεζούλι.

Κοίταξα κάτω και βούτηξα στο κενό…..

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου έντρομος και καταϊδρωμένος , αλλά ανακουφισμένος…

Ευτυχώς ήταν όνειρο.

Δεν υπήρξα ποτέ Πρόεδρος.

Αν όμως ήμουν;;;

Βέβαια κάποιος σαν κι’ εμένα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει Πρόεδρος.

Οι πρόεδροι δεν αυτοκτονούν για κάτι τέτοια….