Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου

" Τι σε τρομάζει πιο πολύ;» με ρωτήσαν. Θα θελα να πω "ότι τα παιδιά μας ενδέχεται να μην γίνουν 70 χρονών" σε έναν πλανήτη που πεθαίνει ραγδαία ή που μάλλον τον δολοφονούν/νούμε ραγδαία όπως κι ο τελευταίος μεγάλος πνεύμονας πεθαίνει... Κι όμως! υπάρχει κάτι που με τρομάζει ακόμη περισσότερο. Πως οι άνθρωποι εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με κουτάκια. Πως επιμερίζουμε την πραγματικότητα επιλέγοντας ό,τι επιβεβαιώνει τις αντιλήψεις και τον τρόπο ζωής μας. Κι αμφισβητώντας ό,τι μας ξεβολεύει. Με ειρωνείες, με απολυτότητες που δεν ανήκουν μόνο στα άκρα (όπως μας είναι βολικό να πιστεύουμε) με δυσανεξία απέναντι στην ερώτηση και έντρομη επιστροφή στην ‘κανονικότητα’. Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην περίπτωση της κλιματικής κρίσης;; Αλλά αν τελειώσουν όλα, αν (στον πλανήτη που οι ευθύνες δεν ισομερίζονται μα διαχέονται) το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού όπως τον ξέρουμε σημάνει (με ευθύνη φοβάμαι όλων των πλευρών, αφού -με διαφορετικές ποιότητες και σε διαφορετικές ποσότητες φυσικά - όλες συμβάλλουν στην απαξίωση της ζωής) αν τα ονόματα των στρατηλατών, των ψευτοηγετών, των εγκληματιών σβήσουν δίπλα σε αυτά των φιλοσόφων των εφευρετών και των ποιητών, αν η φιλοδοξία τους για αιωνιότητα αποδειχθεί αυτό που στ’ αλήθεια είναι (ένας κόκκος άμμου που θα χαθεί) θα είναι μια μορφή (αμετροεπούς έστω) δικαιοσύνης. -Αν όμως δεν τελειώσουν;; Αν όμως σε έναν πλανήτη που εφαρμόζει εξελιγμένο το δόγμα του φασισμού όπως βλέπουμε από τις «σφαγές» (την καύση…) τόσων μορφών ζωής από τον Μπολσονάρο και τα κλειστά σύνορα των Τραμπ και Ουρμπάν, αλλά και την χρησιμοποίηση απελπισμένων σαν σφαίρες ενάντια σε γείτονες όπως κάνει ο Ερντογάν, αν τα κτήνη και τα καθάρματα ξεμπερδέψουν απ’ τους πολλούς που περισσεύουν, εμάς όλους, (και όλα εκείνα τα ζωάκια που τρίφτηκαν πάνω μας ή τα φυτά που μας δρόσισαν με την σκιά τους ή μετουσιώθηκαν σε ιδέες ξαναβάζοντας στον Ίκαρο φτερά) και ξαναγράψουν την ιστορία απ’ την αρχή στους προστατευμένους θώκους τους, τότε ποιος θα μείνει, γενναίος ή γενναία αρκετά ώστε να αποκαλύψει τις, να μιλήσει για τις, γενιές των χαμένων ανθρώπων; ώστε να ιχνηλατήσει, να αρχαιολογήσει, το χνάρι μας, το δάκρυ μας, την ελπίδα μας και τον καημό μας; τους αγώνες που δόθηκαν επί γης, τα θέλω τους έρωτες τις τέχνες και τις μάχες μας για έναν κόσμο άλλον;;; Τραβηγμένο σενάριο επί του παρόντος. Τραβηγμένο, μα υπαρκτό. Κι ίσως ξαναπαιγμένο. Ίσως… Τόσο ωραία περιγραμμένο στους μύθους του Κέκροπα, του γεννημένου από τη γη που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι, και του γιού του, του Ερισίχθονα που έκοψε το Ιερό Δέντρο κι η Δήμητρα τον καταδίκασε στην Πείνα, προσωνύμιο της ασυδοσίας, του ακόρεστου, ώσπου έφαγε τις σάρκες του και την γη. Θα ‘ρθει άραγε ο καιρός που θα καταλάβουμε πως πρέπει ν’ αμυνθούμε με ό,τι θεμιτό κι αθέμιτο έχουμε; Κι «ο καιρός εγγύς εστί;» Ραντεβού με σκέψη κρίση μα και συμμετοχή στην πορεία για το κλίμα…