Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Τα μεγαλόστομα ΟΧΙ του πρόσφατου παρελθόντος και η κατηγορηματική διαβεβαίωση από κάθε τηλεοπτικό βήμα, έγιναν προχθές στο Κοινοβούλιο ένα μεγάλο ΝΑΙ, που είπαν με μια φωνή οι 153 του κυβερνητικού συνασπισμού στο 1000 τελικά σελίδων ν/σ, που κι αυτό όπως και τα προηγούμενα μνημόνια, παραδόθηκαν δια χειρός τρίτων, των δανειστών, στη χώρα μας.

Γιατί το θέμα δεν βρίσκεται στον αριθμό των μνημονίων, που έχουν επιπέσει επί της κεφαλής των πολιτών, για τα οποία αφιέρωσαν μέρος του χρόνου τους οι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά το περιεχόμενό τους, που παρατείνει την λιτότητα και την κρίση για αρκετά χρόνια, μια και φως στο τούνελ παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνητικών αξιωματούχων να μας πείσουν περί του αντιθέτου, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Εκτός αν η πολιτική των επιδομάτων ενοικίων και τα συσσίτια αποτελούν μέρος της ανάπτυξης, που δεν είδαμε και φυσικά δεν βλέπουμε μπροστά μας.

Η αγκύλωση που υπάρχει στο ΣΥΡΙΖΑ, για τις ιδιωτικές επενδύσεις, όπως αυτές του Ελληνικού, των υδατοδρομίων και τόσων άλλων εδώ και καιρό ανοιχτών υποθέσεων, που στοχεύουν στην ανάπτυξη, με κάθε λογής κόλπα, όπως αυτό της δασικής έκτασης και των διατηρητέων κτιρίων στο παλιό αεροδρόμιο, στην απουσία αδειοδοτήσεων  σε κόλπους και λιμάνια για τα υδροπλάνα, βάζουν φραγμό στην ανάπτυξη και στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Βεβαίως μπορεί οι δύο μονομάχοι να άλλαξαν τις ώρες των ομιλιών τους την Πέμπτη το βράδυ, προκειμένου να μην συμπέσουν αυτές με δημοφιλέστατο πρόγραμμα ιδιωτικού καναλιού, όμως το αποτέλεσμα δεν άλλαξε μια και στην όλη συζήτηση στη Βουλή, η μεν κυβέρνηση επιχείρησε να κρύψει κάτω από το χαλί τα βαρύτατα μέτρα που θα κτυπήσουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ενώ η αντιπολίτευση κινήθηκε στην αντιπέρα όχθη δηλ. να τα αναδείξει, χωρίς όμως με οικονομικούς όρους να πει οτιδήποτε, που θα οδηγούσε την χώρα, σε κάποιο ασφαλές λιμάνι, πριν οι επιβάτες του καραβιού πεθάνουν από ασιτία.

Αξιοθρήνητη υπήρξε η εικόνα του Κοινοβουλίου, τόσο στην Επιτροπή όσο και στην Ολομέλεια. Από το επεισόδιο των Χρυσαυγιτών, που οδήγησε στην αποπομπή για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, ολόκληρης της Κοινοβουλευτικής ομάδας της ελληνικής ακροδεξιάς, μέχρι τις διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματός, που δεν συγκίνησαν τους μέχρι χθες αντιμνημονιακούς και σήμερα αποφασισμένους βουλευτές να πουν ναι σε όλα, προκειμένου να μην  χάσουν τα κεκτημένα, αδιαφορώντας στο αποτέλεσμα που οδηγεί στις μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Το παραμύθι ότι οδηγούμε την χώρα έξω από την επιτροπεία, δεν έπεισε την ώρα που ψήφιζαν μέτρα, που θα ισχύσουν και πέραν την τρέχουσας θητείας, δεσμεύοντας με αυτή την κίνησή τους και την επόμενη κυβέρνηση, ενώ το δεύτερο και μεγαλύτερο περί γραβάτας, που θα φορέσει ο Α. Τσίπρας, μια και επίκειται η ρύθμιση του χρέους, ήρθε να διαψεύσει ο εκπρόσωπος του Σόιμπλε λίγες ώρες μετά την ψήφιση των μέτρων, με την δήλωση ότι πριν από το 2018 δεν πρόκειται να γίνει καμιά συζήτηση για επιμήκυνση του χρέους, σταθεροποίηση επιτοκίων και περιόδους χάριτος αποπληρωμής του.

Τι έμεινε μετά από όλο αυτό το μπαράζ της επικοινωνιακής τακτικής προς τους συγχυσμένους  πολίτες και το πολιτικό μασάζ στους βουλευτές της συγκυβέρνησης;

Τα μέτρα που προέκυψαν, η θολή υπόσχεση ότι δεν θα εφαρμοστούν αν δεν υπάρξει ρύθμισή του χρέους το καλοκαίρι του 2018, που λήγει η παρούσα συμφωνία, μια και οι εταίροι και δανειστές μας φρόντισαν μέσω της παρούσας πρόθυμης συγκυβέρνησης να την επεκτείνουν, χωρίς κόστος γι’ αυτούς, με ένα τέταρτο άτυπο σε ονοματολογία μνημόνιο, αλλά πολύ σκληρό σε περιεχόμενο με την υπογραφή των μέχρι χθες φωνασκούντων, που όλα τα έσκιζαν και όλα τα μαχαίρωναν.

Όσο για τους πολίτες που πίστεψαν το σύνθημα «Η ελπίδα έρχεται» ας πρόσεχαν, μια και μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…