Όταν το σκαλοπάτι έγινε σκάλα του Κακού Τα περί την Χρυσή Αυγή επεισόδια της προηγούμενης εβδομάδας μέσα στο κοινοβούλιο και οι επιδόσεις της στις ευρωεκλογές αποτελούν την επιτομή της ηθικής και πολιτικής της νομιμοποίησης από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της.

Οι πιο πολλοί – αν και ευτυχώς τον τελευταίο καιρό μειώνεται ο αριθμός τους – υποστήριξαν (αρκετοί σκόπιμα και για λόγους κομματικής ιδιοτέλειας) πως το αποκρουστικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα των μνημονίων και της ξαφνικής φτωχοποίησης.

Αυτή η άποψη πρόσφερε και το νομιμοποιητικό υπόβαθρο, απενοχοποιώντας ταυτόχρονα την ψήφο προς τον ναζισμό.

Γι’ αυτό και μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις συλλήψεις των ηγετικών της στελεχών, τον Σεπτέμβριο του 2013, τα ποσοστά της Χ.Α. έπεσαν, αλλά αυτή παρέμενε στην τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις.

Μια ματιά να έριχνε, όμως, κανείς στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ερευνών κοινής γνώμης εκείνης της περιόδου, θα διαπίστωνε ότι η δικαστική αντιμετώπιση του προβλήματος δεν θα ήταν αρκετή.

Διότι το πρόβλημα δεν είναι τα επεισόδια (που παρόμοια δεν έχει προκαλέσει κανένα ανάλογο κόμμα επί του πλανήτου στη σύγχρονη εποχή, αλλά οι ρίζες τους πρέπει να αναζητηθούν στους πρώτους διδάξαντες, στη Νύχτα των Κρυστάλλων και στις επιθέσεις των μελανοχιτώνων του Μουσσολίνι).

Το πρόβλημα είναι πως ακόμη και τον καιρό της δολοφονίας και των συλλήψεων υπήρχε ένα συμπαγές ποσοστό της κοινής γνώμης που ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΘΟΡΥΒΗΘΕΙ.

Στις 8 Οκτωβρίου 2013, στην έρευνα της GPO για το Μέγκα, τα ευρήματα έδειξαν πως υπήρχε ένα ποσοστό (19,9%) που δήλωνε πως δεν ήσαν δικαιολογημένες οι συλλήψεις και ένα ακόμη μεγαλύτερο (26,5%) που δήλωνε πως η Χ.Α. δεν αποτελεί απειλή για την κοινωνία.

Επιπλέον, 6 στους 10 δήλωναν ότι οι συλλήψεις δεν αποτελούσαν το πολιτικό τέλος της Χ.Α.

Σε άλλη έρευνα (ALCO, Πρώτο Θέμα), το 22% έλεγε πως δεν είναι εγκληματική οργάνωση, το 26% ότι δεν είναι επικίνδυνη για τη Δημοκρατία, το 24% διαφωνούσε με την διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης και το 43% υποστήριζε πως η Χ.Α. θα ανακάμψει.

Για όποιον ήθελε να μελετήσει αυτά τα ευρήματα, η εικόνα ήταν σαφής.

Οπότε, μπορούσε κανείς να προβλέψει και το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα.

Δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα δεν μελετά κανείς τίποτε.

Και μια που φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, ας θυμηθούμε πως όταν τον Σεπτέμβριο του 2013 η Χ.Α. απείλησε πως θα έβαζε τους βουλευτές της να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον για να προκληθούν εκλογές, κάποιοι σχεδόν πανηγύρισαν, βλέποντας ως… ευκαιρία το γεγονός ότι το μόρφωμα επέλεγε τον ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ακούστηκε μέσα στη Βουλή ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει αυτές τις εκλογές σ' ένα διπλό δημοψήφισμα εναντίον του ναζισμού και ταυτόχρονα εναντίον του μνημονίου - και σ' ένα σκαλοπάτι για να γίνουν επιτέλους και εθνικές εκλογές».

Έγινε, λοιπόν, η Χ.Α. και… σκαλοπάτι!

Με τη διαφορά ότι αυτή ήταν η σκάλα του Κακού.

Ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε τότε δηλώσει πως οι εκλογές αυτές (που θα τις είχε προκαλέσει – λέμε τώρα – η Χ.Α.) θα ήταν μια ευκαιρία για… διπλά καταδίκη του ναζισμού και του μνημονίου.

Οι εκλογές δεν έγιναν τότε, καθώς ήταν βέβαιο πως δεν θα έφευγαν οι χρυσαυγίτες από τη Βουλή.
Έγιναν, όμως, στις 25 Μαΐου.

Και, φυσικά, τα περί διπλής καταδίκης δεν επαληθεύθηκαν.

Ούτε τα περί δημοψηφίσματος, που και αυτή τη φορά προβλήθηκε ως σύνθημα.

Απλώς η Χ.Α. άγγιξε το 10%, ανεβαίνοντας ξανά στη σκάλα του Κακού.