Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Κάθε γενιά κάνει την δική της επανάστασή. Την κάνει με τον τρόπο της και με τους συμβολισμούς που επιλέγει. Κάποιοι χαρισματικοί θα πιάσουν τον σφυγμό της εποχής και με την τέχνη τους θα τον αναδείξουν. Άλλοτε ποιητές ρομαντικοί κι άλλοτε τσαρλατάνοι, δεν έχει σημασία, ανακατωσούρα να γίνεται. Κάτι καλό ή κάτι κακό θα ξεπηδήσει, έτσι κι αλλιώς.

Το 1954, one, two, three o’clock ξεκινά το Rock en Roll με τον υπέροχο Elvis Presley που παντρεύει την μουσική Country με την rhythm and blues και ξεσηκώνει την Αμερικανική νεολαία και όχι μόνο. Την σπίθα αρπάζει ο δικός μας ιδιεταιρόφιλος Πολίτης Ηλίας Καζαντζόγλου που έγινε Kazan στις ΗΠΑ, με το «Ανατολικά της ΕΔΕΜ» και ο Νίκολας Ρέι με το «Επαναστάτης χωρίς αιτία», πλασάρουν εκείνο το ομορφόπαιδο, τον James Dean και δημιουργουν το πρότυπο της αμφισβήτησης της συντηρητικής οικογενειακής παράδοσης. Έτσι εμφανίζονται εκεί κι εδώ οι Teddy Boys, που πέταγαν γιαούρτια στους ανύποπτους για να έλθει ο νόμος 4.000 με κούρεμα και διαπόμπευση.

Το φαινόμενο Beetles, στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα δεν προκαλεί επανάσταση. Μάλλον γεφυρώνει το χάσμα των γενεών αλλά στην Αμερική η ροκ μουσική προάγει την διαμαρτυρία. Ο Bob Dylan κυρίως αλλά και η Janis Joplin, ξεσηκώνουν την νεολαία για μια ακόμη φορά. Είναι η εποχή που ο John Kennedy υπόσχεται κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και η εποχή του πολέμου του Vietnam. Σε αυτή την εποχή της αμφισβήτησης της πολιτικής εμφανίζεται το κίνημα των Hippies. Αμφισβητούν το κοινό ήθος και επιδιώκουν την φιλελευθεροποίηση των πάντων. Ναρκωτικά και ελεύθερος έρωτας τυποποιούν το κίνημα που κορυφώνεται στο το 1969 στο Woodstock.

Τα παιδιά των λουλουδιών έδωσαν και στον τόπο μας ένα χρώμα στην δική τους άκακη επανάσταση που έσβησε όμως άδοξα και αθόρυβα, διότι δεν είχε καμία προοπτική εξέλιξης, αφού δε παρήγαγε κέρδος, εμπορικό ή πολιτικό.

Στην Ευρώπη αυτή την εποχή έχει απήχηση η διδασκαλία του Μάο Τσε Τουνγκ. Επανάσταση μέσα στην επανάσταση, τον Μάιο του 1966, με χιλιάδες νεκρούς και κακοποιημένους. Πρώην Τροτσκιστές και λοιποί ρεβιζιονιστές, με το κόκκινο βιβλιαράκι στο χέρι δημιουργούν φασαρίες στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις και προβληματίζουν τα μεγάλα Κομουνιστικά Κόμματα, ιδίως εκείνα της Ιταλίας και της Γαλλίας. Ακολουθεί ο Μάης του 68 στο Παρίσι και το θερμό Φθινόπωρο της Ρώμης. Κάτι σαν ακαδημαϊκή επανάσταση που είχε λίγο απ’ όλα. Εμπρός στον Έτσι που χάραξε ο Τέτοιος έγραψε κάποιος σε έναν τοίχο στην Νομική Αθηνών, που χαρακτηρίζει με γλαφυρότητα την νοοτροπία της εποχής.

Στην Γαλλία αυτή την απόπειρα αμφισβήτησης της Δημοκρατίας θα την σβήσει σε ένα πρωί η σιωπηλή πλειοψηφία που κάλεσε ο μεγάλος Charles De Gaulle. Στην Ιταλία όμως το φαινόμενο προκαλεί μια μακροχρόνια κρίση στην Ανωτάτη παιδεία και ταυτόχρονα γεννά την τρομοκρατία: Ερυθρές Ταξιαρχίες για την Αριστερά, Νέα Τάξη για την άκρα δεξιά. Έχει για όλους.    

Στον τόπο μας η πολιτική κρίση που γεννά η αντιπαράθεση του Λαϊκού κόμματος της ΕΡΕ και του Παλατιού, δίνει αφορμή στο παρακράτος να παρανομήσει. Ο θάνατος του ειρηνοποιού Γρηγόρη Λαμπράκη, έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία της νεολαίας των Λαμπράκηδων. Μέρος της νεολαίας του τόπου μας στρατεύεται τότε σε μια αμφιλεγόμενη εκστρατεία οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης, που απέβλεπε μόνο σε αντιπαραγωγική πολιτική πίεση. Αυτά και άλλα πολλά μας έφεραν την δικτατορία των συνταγματαρχών σαν σήμερα το 1967 και εκείνη του Ιωαννίδη αργότερα, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να αποκτήσουμε κι εμείς την δική μας τρομοκρατία που είναι σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεις και δύο ξεπετάγονται.

Σήμερα η Πανδημία γίνεται αφορμή να αποκαλυφθεί το υπόστρωμα της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας που γεννά κατά καιρούς, εδώ κι αλλού, εκρήξεις αντιδράσεων κατά των θεσμών, κατά του κοινού ήθους και κατά των άλλων γενικότερα που έχουν διαφορετική άποψη από εκείνη των ταραχοποιών.

Μετά τις μεγάλες πορείες της Αριστεράς, με κάθε ευκαιρία και κάθε πρόσχημα, είδα γεμάτες σκουπίδια τις πλατείες της Αθήνας και άλλων πόλεων όπου κάποιοι, αλήθεια ποιοι είναι αυτοί, οργανώνουν τα ονομαστά πλέον κορωνοπάρτυ. Μπουκάλια, πλαστικά ποτήρια, σακούλες χαρτιά, αποτσίγαρα φούντας, μπουκαλάκια για σκόνη σνιφαρίσματος και για χαπάκια και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου. Δεν ξέρω μην έφεραν και σκουπίδια από το σπίτι τους. Άκουσα περίοικους να διαμαρτύρονται για την ένταση της μουσικής, για την μέχρι πρωίας διάρκειά της και για τα παλιόπαιδα που χορεύουν επάνω στα αυτοκίνητά τους και πηδιούνται στις πυλωτές των πολυκατοικιών της γειτονιάς.

Μοιάζουν λίγο με τους Χίπις σκέφτηκα, αλλά όχι αυτά δεν είναι παιδιά των λουλουδιών. Αυτά είναι παιδιά των σκουπιδιών. Η μουσική που τους εμπνέει αποτελείται από φτηνά τσιφτιτελοειδή και νταλγκαδιάρικα. Ζούνε το σήμερα χωρίς τον φόβο του φονικού ιού και δεν νοιάζονται ούτε για το κακό που ενδεχομένως κάνουν σε άλλους ούτε για την ενόχληση που προκαλούν στους κατοίκους της περιοχής. Η συμπεριφορά τους είναι παραβατική και εντελώς αντικοινωνική. Επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτό που απαγορεύεται στους άλλους. 

Η Δημοκρατία είναι υποχρεωμένη να ανεχθεί την άποψη όλων, ακόμη και των ηλιθίων αλλά δηλώνει απρόθυμη να αντιμετωπίσει κατασταλτικά αυτά τα ανόητα παλιόπαιδα. Φοβάται ενδεχόμενα επεισόδια βίαιης αντίδρασης, η οποία ασφαλώς θα υπάρξει όπως έγινε πρόσφατα στην Νέα Σμύρνη.

Αυτό το κοινωνικό υπόστρωμα έχει ταυτότητα; Αυτό πρέπει να ανιχνεύσει η Πολιτεία. Η πρόληψη είναι προτιμότερη της θεραπείας.