Ψήφος εμπιστοσύνης: Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά Στο γνωστό διδακτικό παραμύθι, ο βασιλιάς κυκλοφόρησε γυμνός ανάμεσα στους υπηκόους του, επειδή για λόγους απόλυτης ηλιθιότητας πίστεψε τον απατεώνα ράφτη του. Ήταν γυμνός, αλλά νόμιζε πως φορούσε την ωραιότερη φορεσιά του.

Στην τραγική ελληνική πραγματικότητα, ο βασιλιάς γνωρίζει πως είναι γυμνός, αλλά προσπαθεί να πείσει τους υπηκόους του πως είναι ντυμένος.

Για να το πετύχει, χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα: Εγκαταλείπει το στέμμα του και το ξαναφοράει, αλλάζει θέσεις στα μέλη του Συμβουλίου του, ανατρέπει τη σειρά των ευνοουμένων, βάζει τους γελωτοποιούς να κάνουν κολοτούμπες, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή όσων καταδυναστεύει.

Ουδείς γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους διεξάγεται αυτές τις μέρες συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Ποιο είναι το νόημά της; Τι εξυπηρετεί; Από πότε κάθε φορά που γίνεται ανασχηματισμός τίθεται και θέμα ψήφου εμπιστοσύνης;

Είναι προφανές ότι ο βασιλιάς έχει ξαναφορέσει τα καινούργια ρούχα του, για να παρουσιαστεί για άλλη μια φορά γυμνός.

Είναι επίσης προφανές ότι πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Αλλά αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό, είναι πως πλέον, υπό τις παρούσες συνθήκες, έχουν μειωθεί δραστικά τα περιθώρια να αποδώσουν τέτοιες προπαγανδιστικές προσπάθειες.

Με λίγα λόγια, χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια, περισσότερη φαντασία. Τα παλιά κλισέ δεν πιάνουν.

Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι ένα από τα κλισέ. Μετά την εκλογική ήττα του 2007, στη διάρκεια της εσωκομματικής διαμάχης, ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του.

Είναι γνωστός ο σάλος που είχε ξεσπάσει εκείνον τον Σεπτέμβριο του 2007 σε μια θυελλώδη συνεδρίαση με πολλά μποφόρ – όταν του ζητήθηκε να πάρει πίσω την πρότασή του, εκείνος επέμενε και στο τέλος του είπαν πως έλαβε ψήφο δια… βοής!

Επισκέψεις προπαγάνδας

Ένα άλλο προσφιλές επικοινωνιακό καταφύγιο του πρωθυπουργού είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Όποτε τα βρίσκει σκούρα, βρίσκει μια ευκαιρία να τον επισκεφθεί ή να οργανώσει μια συνάντηση υπό την προεδρία του.

Ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2009, όταν επισκέφθηκε τον κ. Παπούλια – η επανεκλογή του οποίου χρησιμοποιήθηκε για να προκληθούν οι πρόωρες εκλογές και να… σωθεί η χώρα – για να του εξηγήσει γιατί επιθυμούσε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και συναινετική επανεκλογή του Προέδρου το 2010.

Έκτοτε η συναίνεση έχασε το νόημά της και εξελίχθηκε σε συμφωνία με αυτό που επιθυμεί ο προτείνων την συνεννόηση.

Παράλληλα, επισημοποιήθηκε και η λογική ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, καθώς η πολιτική σκοπιμότητα για πρόωρες εκλογές συνδέθηκε κατά εντελώς αντισυνταγματικό τρόπο με την ψήφιση ή όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ουσιαστικά, του το είπαν κατάμουτρα του Προέδρου: Χρησιμοποιούμε τον θεσμό για να βρεθούμε στην εξουσία – εξ ου και ο αείμνηστος συνταγματολόγος Δ. Τσάτσος είχε μιλήσει για «εργαλειοποίηση» του Προέδρου.

Μάλιστα, είχε ακουστεί και η άποψη πως όλα αυτά μπορούσαν να συμβούν – και συνέβησαν – επειδή αυτό επέτασσε το εθνικό συμφέρον (δηλαδή η σωτηρία της χώρας, που, όπως όλοι βλέπουμε τώρα, αποτελεί... γεγονός αδιαμφισβήτητο)!

(Εδώ, αξίζει να σημειώσουμε πως δηλώσεις είχε κάνει και ο μετέπειτα «τσάρος του μνημονίου» κ. Παπακωνσταντίνου, υποστηρίζοντας ότι… «είμαστε πολιτικό κόμμα και όχι όμιλος νομικής σκέψης». Και επομένως, ως πολιτικό κόμμα, μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν)!

Από τότε, οι… στενές επαφές με τον Πρόεδρο (ενώ όλοι γνωρίζουν πως οι εξουσίες του και η δυνατότητά του να παρέμβει είναι εξαιρετικά περιορισμένες), συνεχίστηκαν για τις ανάγκες, πάντα, της προπαγάνδας.

Ποιος δεν θυμάται εκείνη την πρώτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του, τον Δεκέμβριο του 2009, όταν όλοι μαζί συμφώνησαν να διερευνηθούν τα σκάνδαλα από εξεταστικές επιτροπές και να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών;

Η τύχη των εξεταστικών είναι γνωστή (και εντελώς γελοία) και όσο για την αλλαγή του γνωστού νόμου, απλώς προστέθηκαν μερικοί που… εξαιρούν τα αδικήματα που υπόκεινται στον νόμο που θα καταργούσαν!

Ο κ. Παπανδρέου ξαναπήγε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις αρχές Μαΐου του 2010 για να τον ενημερώσει, όπως μάθαμε, «για τις δύσκολες αποφάσεις»! 

«Ο ελληνικός λαός θα ανταποκριθεί, αλλά χρειάζεται να πεισθεί ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη. Ότι θα παταχθούν η φοροδιαφυγή και όλοι αυτοί που πλούτισαν εις βάρος του ελληνικού λαού», του είχε πει τότε ο κ. Παπούλιας.

Φυσικά, δεν συνέβη τίποτε από όλα όσα ζήτησε. Και επομένως, δικαίως (και κατά τον Πρόεδρο) ο ελληνικός λαός δεν έχει πειστεί.

Είχε προηγηθεί, τον Μάρτιο του 2010, η επίσκεψη του τότε υπουργού των Οικονομικών, προκειμένου, λέει, να ενημερώσει τον Πρόεδρο για τις εξελίξεις στην οικονομία (οι «εξελίξεις» ήταν ότι θα πηγαίναμε στο Μνημόνιο).

Πάντα τον Μάιο του 2010, οργανώθηκε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου κατατέθηκαν προτάσεις για ριζικές τομές στο πολιτικό σύστημα.

Καμιά από εκείνες τις προτάσεις δεν έγινε πραγματικότητα.

Όσο ο καιρός περνούσε και τα πράγματα σκούραιναν, τον Πρόεδρο άρχισαν να επισκέπτονται και άλλοι.

Μέχρι και ο Στρος-Καν!

Για παράδειγμα, όταν τον περασμένο Νοέμβριο πάλι είχαμε προβλήματα με τη… δόση μας, ο κ. Παπακωνσταντίνου πετάχτηκε ως το προεδρικό μέγαρο, για να καθησυχάσει τον κ. Παπούλια ότι «η διαπραγμάτευση δεν σκάλωσε», να τον πείσει πως κάνει σκληρές διαπραγματεύσεις (αποτέλεσμα των οποίων δήθεν ήταν η αποφυγή της περικοπής του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κάτι που ουδέποτε ετέθη σύμφωνα με την τρόικα) και να του υποσχεθεί πως «δεν θα επαναληφθούν τα μέτρα του 2010» - εδώ γελάνε!

Μέχρι και τον Στρος Καν είχαν κουβαλήσει στο προεδρικό τον περασμένο Δεκέμβριο, τότε που είχε επισκεφθεί την χώρα μας με την ιδιότητα του… γιατρού.

Στο ενδιάμεσο, οι πολιτικοί αρχηγοί συναντιούνται ή συνομιλούν μεταξύ τους. Μετά, τρέχουν να ενημερώσουν και τον Πρόεδρο – για ποιο πράγμα, άραγε;

Στις 24 του περασμένου Μαΐου, έγιναν οι απανωτές συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων – πλην Παπαρήγα που δεν πήγε και πλην Δημαρά που δεν εκλήθη – και την επομένη ο κ. Παπανδρέου έτρεξε να πει τα μαντάτα στον Πρόεδρο – ότι δηλαδή δεν συναινούν να… συναινέσουν.

Δυο μέρες μετά, στις 27 Μαΐου, άντε πάλι  σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο. Κανένα αποτέλεσμα και πάλι.

Οπότε, καταλήξαμε στην οπερέτα της 15ης Ιουνίου, με τον κ. Παπανδρέου να επισκέπτεται πάλι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας – επίσκεψη στην οποία δόθηκε δραματικός τόνος όσον αφορά στην κήρυξη πρόωρων εκλογών.

Αλλά δήλωσε «αποφασισμένος να προχωρήσει», ενώ συγχρόνως προσπαθούσε να παραδώσει την εξουσία και τελικά αποφάσιζε ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης.

Συναντήσεις, επισκέψεις, τηλεφωνήματα. Την ώρα που βουλιάζει η χώρα, η πολιτική (λέμε τώρα) έχει εξελιχθεί σε ένα είδος κοινωνικής συναναστροφής, ανταπόδοσης επισκέψεων, κινήσεων δήθεν εντυπωσιασμού του αντιπάλου και του κοινού, που έχει προ πολλού πάψει να είναι φιλοθεάμον.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός, το ξέρει και προσπαθεί να το κρύψει.

Η κουρτίνα τραβήχτηκε και αποκαλύφθηκε πως το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί μόνο όταν έχει στη διάθεσή του άφθονα χρήματα για να τα σκορπάει σε σπατάλες και ρουσφέτια, προκειμένου να εξασφαλίζει την επιβίωσή του.

Αλλά τα λεφτά τέλειωσαν, το μαγαζί έκλεισε και οι πελάτες έφυγαν.

Μιλάμε για τους πελάτες που αναζητούσαν μανιωδώς σε γάμους, βαφτίσεις και κηδείες.

Αρκεί να θυμηθούμε κάτι που τότε είχε περάσει απαρατήρητο: Στα τέλη Μαρτίου του 2010, ενώ η χώρα όδευε ολοταχώς προς το Μνημόνιο, στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής ανακοινώθηκε ότι το φορολογικό (ένα από τα φορολογικά νομοσχέδια που έφερε ο κ. Παπακωνσταντίνου) θα συζητείτο με διαδικασίες εξπρές. Και ότι το πρόγραμμα θα έπρεπε να συμπτυχθεί!

Για ποιο λόγο; Μα επειδή ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και, όπως είχε ανακοινώσει η Πρόεδρος της Επιτροπής κ. Παπανδρέου, «κάποιοι βουλευτές θέλουν να πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε βράδυ»!

Μ’ αυτά τα μυαλά κατέληξαν έναν χρόνο μετά να μην μπορούν να εμφανιστούν όχι στις εκκλησίες, αλλά ούτε στους δρόμους και στις πλατείες…