Γράφει ο
Κώστας Δούκας

Τό ἒχω πεῖ καί θά τό ξαναπῶ ὃσες φορές κι ἂν χρειασθεῖ. Ἡ ὑπερπληροφόρηση ἰσοδυναμεῖ μέ παραπληροφόρηση. Μέσα στά πολλά βρίσκεται ἡ ἀλήθεια. Ἀλλά πρέπει νά τήν ἀναζητήσεις.

Ὃσο πλησιάζει ἡ ἡμερομηνία γιά τήν ὑπογραφή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, τόσο ὁ ἑλληνικός λαός (ὁ...κυρίαρχος, μή τό ξεχνᾶμε), βομβαρδίζεται καθημερινά ἀπό πλῆθος πληροφοριῶν, πού συμβαίνουν στόν ἐθνικό καί τόν διεθνῆ χῶρο.

Ὁ ἓνα μᾶς λέει: <Σοβιετία θά σᾶς κάνουμε...>

Ὁ ἂλλος μᾶς λέει: Καί τό 1967 ἦταν νά γίνουν ἐκλογές, ἀλλά δέν ἒγιναν τελικά. Τί ἐννοοῦσε ὁ ποιητής;

Ὁ τρίτος, ἀφοῦ στήριξε μέ τό πολιτικό του δεκανίκι τήν ὑπογραφή τῆς κατάπτυστης συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, τώρα κηρύσσει...ἀνένδοτο καί ἀπειλεῖ νά ρίξει μέ διαζύγιο τήν κυβέρνηση.

Ἀπό τήν ἂλλη ὂχθη τοῦ Αἰγαίου, ὁ σουλτάνος ἀπειλεῖ καθημερινά τόν Ἑλληνισμό καί τόν ὑβρίζει πατόκορφα, μέ χειρότερα λόγια, ἀπό ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα τόν διακωμώδησαν οἱ Γερμανοί σατιρικοί δημοσιογράφοι (ἀλήθεια, τί ἒγινε αὐτή ἡ μήνυση πού κατέθεσε ὁ Ἐρντογάν σέ βάρος τους;)

Ὁ σουλτάνος διακατέχεται ἀπό μία μονομανία. Θέλει, ντέ καί καλά, νά...πνίξει (ἢ μᾶλλον νά ξαναπνίξει) τούς Ἓλληνες στήν Σμύρνη. Διακατέχεται ἀκόμη ἀπό τό σύνδρομο τοῦ <Μάλτα γιόκ> καί τοῦ θωρηκτοῦ <Ἀβέρωφ>.

Στό <Ἑλλάντα>, οἱ Ρουβίκωνες συνεχίζουν τίς <ἐπιθέσεις> τους μέ <στρικάκια> καί μπογές πρός τίς ξένες πρεσβεῖες, χωρίς κανείς νά τούς ἐνοχλεῖ.

Ὁ Κουφοντίνας, (ὁ μελισσουργός ντέ), ὃλο βγαίνει ἀπό τίς φυλάκες καί συργιανάει, συνοδευόμενος ἀπό κάποιους γνωστούς <Ρουβίκωνες>, οἱ ὁποῖοι φαντασιώνονται ὃτι ἐκπροσωποῦν τόν ἑλληνικό λαό (τόν...κυρίαρχο, γιά νά μή ξεχνιόμαστε) στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, σιγοτραγουδῶντας: <Πῆγα στά μέρη πού σέ εἶχα ξαναδεῖ...>

Ἡ βεντέτα Κοτζιά-Καμένου καλά κρατεῖ. Κανείς βέβαια δέν θά μάθει ποτέ ποῦ πῆγαν τά 50 ἑκατομμύρια τοῦ Σόρος. Ἒχουν καταντήσει <ἒπεα πτερόεντα> τοῦ Ὁμήρου.

Τό <Μπαρμπαρός> κάνει ἒρευνες στήν ἑλληνική ΑΟΖ μέ τίς εὐλογίες τῶν Ἀμερικανῶν, τά ὁπλισμένα ἀεροσκάφη τοῦ Ἐρντογάν συνεχίζουν καθημερινά τό βιολί τους ἀπειλῶντας νησιά στόν ἑλληνικό ἐναέριο χῶρο, κι ἐμεῖς στερούμεθα ἀκόμη, κάτω ἀπό τίς κρίσιμες αὐτές περιστάσεις, ὑπουργό Ἐξωτερικῶν μέ διπλωματικές γνώσεις καί ἱκανότητες. Φαίνεται ὃτι δέν ὑπάρχει τέτοιος Συριζαῖος. Καί ὁ πρωθυπουργός καί κατ᾽ ἀνάγκη ὑπουργός Ἐξωτερικῶν μιλάει γιά <ρανίδες> (κατ᾽  ἀπό ἀπομίμηση τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου γιά <σπιθαμές γῆς>).

Ὁ ἲδιος ὁ πρωθυπουργός, ἂθεος ὢν ἐξ ὁμολογίας, πηγαίνει στά Θεοφάνεια στήν Σαμοθράκη, τήν Σάμον Θρηικίην τοῦ Ὁμήρου (ἀπό τότε εἶναι ἑλληνική, ἐδῶ καί 3.500 χρόνια), ἀσπάζεται τόν Σταυρό μέ...πλατύ χαμόγελο, καθώς ὁ παπάς τοῦ τόν ἒτεινε πρός τό πρόσωπο. Τί νά ἒκανε ὁ ἂνθρωπος; Ἒκανε πώς τόν φίλησε, μ᾽ ἓνα πλατύ χαμόγελο, καί χωρίς ἲχνος σεβασμοῦ πρός τό θεῖον. Καί γιά ὃσους, παρεμπιπτόντως, τό ἀγνοοῦν, ἡ λέξη <Θεοφάνεια> ἀπαντᾶται γιά πρώτη φορά στά <Ὀρφικά>. Στήν ἀρχαιότητα μάλιστα ἦταν ἡ ἑορτή στούς Δελφούς, κατά τήν ὁποία τό ἂγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνος καί ἂλλων θεῶν δείχνονταν στόν λαό. Τὀν ἲδιο θεό πού οἱ ψευτοϊέρειες τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ἐπικαλοῦνται σήμερα, τόν Ἀπόλλωνα, νά τούς ἀνάψει τήν <φλόγα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων> ἀπό τό κοῖλο κάτοπτρο, κοροϊδεύοντας τόν ἀρχαῖο θεό.

Αὐτή πιά ἡ NOVARTIS πάει κι ἒρχεται. <Ἐδῶ παπάς, ἐκεῖ παπάς, πού εἶναι ὁ παπάς>;

Γιατί, ὡς γνωστόν, ἡ δημοκρατία δέν...ἒχει ἀδιέξοδα. Ὑπάρχουν πάντα καλοί <θεσμικοί κυβερνῆτες> πού θά φέρουν, μέσα ἀπό τήν τρικυμία, τό κλειδωνιζόμενο σκάφος στό ἀσφαλές καί προσήνεμο ἀγκυροβόλιο τῆς κάλπης. Θά τό κατορθώσουν ἂραγε κι αὐτή τήν φορά; Κατά κανόνα, οἱ τρικυμίες δέν τρομάζουν τούς <θεσμικούς κυβερνῆτες> μας. Αὐτούς πού διακηρύσσουν σέ κάθε εὐκαιρία καί σέ ὃλους τούς τόνους ὃτι ὁ λαός εἶναι ὁ κυρίαρχος (καί οἱ πολιτικοί, λέμε ἐμεῖς, οἱ ἐξουσιαστές του).

Δέν θά ἢθελα νά συνεχίσω τήν παρα...(συγγνώμη) τήν ὑπερπληροφόρηση θέλω νά πῶ. Οὒτε νά σχολιάσω τήν ἐπικείμενη ἂφιξη τῆς Μέρκελ στήν Ἑλλάδα.( Ἀλήθεια, τί ζητάει ἡ ἀλεπού στό παζάρι);

Ὃλες αὐτές οἱ σημειολογίες πρέπει νά βάλουν σέ ὑποψία τόν ἑλληνικό λαό (τόν...κυρίαρχο, βεβαίως, βεβαίως). Ὃλα δείχνουν πώς κάτι μαγειρεύεται. Ὁ λαός μπορεῖ νά βρίσκεται στό <πολιτικό κοτέτσι>, ἀλλά νομίζω πώς ξέρει νά διαλέγει τούς σπόρους (τούς μή μεταλλαγμένους) πού ταιριάζουν στήν πολιτική του, τήν ἐθνική του καί τήν πατριωτική του διατροφή, ὣστε νά μήν ἰσχύσουν οἱ στίχοι τοῦ Γιάννη Μιλιώκα:

<Νά δῆς πού κάποτε θά μᾶς ποῦνε καί μαλάκες,

νά δεῖς πού κάποτε θά μᾶς ποῦνε καί χαζούς...>