Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

Διαβάζοντας την ωραιότατη Μυθολογία μας των αρχαίων Ελλήνων, μένει κανείς έκπληκτος μπρος στην σοφία, το μεγαλείο και την φανταστική και τέλεια ερμηνεία των πάντων της σκέψης των ανθρώπινων ανησυχιών.

Διάβαζα φευγαλέα και υπό τύπου μυθιστορήματος την θεογονία του Ησιόδου στάθηκα για λίγο στην λέξη «Λαός».  Μια λέξη τόσο κοινή, τόσο γνωστή, με τόση εκμετάλλευση από μπαλκόνια και Μ. Μ.Ε και διερωτήθηκα, άραγε κανείς σκέφτηκε ποτέ, πως προήλθε αυτή η λέξη;  Να λοιπόν τι λέει η Μυθολογία μας:

Στην θεογονία του ο Ησίοδος λέει, μετά τον κατακλυσμό που αποφάσισε ο Θεός (αναφέρεται ως κατακλυσμός του Δευκαλίωνος στην θεογονία), εσώθησαν ο καλός άνθρωπος Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρρα.  Τότε ο Θεός έστειλε σ’ αυτούς δια του αγγελιαφόρου τον Ερμή την εξής εντολή για να ξαναδημιουργηθεί η ανθρωπότητες: «Εσύ Δευκαλίων μαζί με την γυναίκα σου Πύρρα θα βαδίζεις συνεχώς μέχρι το τέλος σας και θα πετάτε πέτρες πίσω σας. Οι πέτρες που θα πετά ο Δευκαλίων θα γίνονται άνδρες και οι πέτρες που θα πετά πίσω της, η Πύρρα θα γίνονται γυναίκες». Έτσι ξαναέγινε ο λαός στον νέο κόσμο.

Μαθαίνουμε ότι, στην αρχαία Ελληνική Γλώσσα [Ομηρική], η πέτρα λέγεται λάας και λίθος και έτσι αυτοί που δημιουργήθησαν, από τις πέτρες του Δευκαλίωνα και της Πύρρας ονομάστηκαν ΛΑΑΣ και χάριν εκφωνείας ΛΑΟΣ.  Και συνεχίζει η Μυθολογία μας (μέχρι το 1100 π.Χ. οι λαοί είχαν Βασιλιάδες) αυτός ο λαός για να διοικηθεί επέλεγε έναν ως αρχηγό και για να φαίνεται από τους υπολοίπους, πήραν μια μεγάλη Λάας = πέτρα, την λάξευσαν και έκαμαν μία βάση για κάθισμα του αρχηγού. Στην συνέχεια αυτός ο οποίος εκάθητο στην βάση της  Λάας και χάριν εκφωνείας ονομάσθη Βασιλιάς (ο καθήμενος στην βάση της Λάας). Έτσι μαθαίνουμε Την προέλευση και της λέξεως Βασιλιάς από την Ελληνική Μυθολογία.

Η Μυθολογία μας μεστή σε περιεχόμενο, δεν αποτελεί μόνο έπαινο και ύμνο στους Αρχαίους Έλληνες, αλλά αποκαλύπτει ακόμη, τον Βαθμό του πολιτισμού, την εννοιολογική σημασία της Ελληνικής γλώσσας και την φαντασία του Πανάρχαιου εκείνου Ελληνικού λαού.