Αυτά τα καταλαβαίνουν όλοι – πλην ουρακοτάγκων Κατά την κρίση του 2008 με την κατάρρευση μεγάλων επενδυτικών κολοσσών – κρίση από την οποία ουδείς διδάχθηκε το παραμικρό στην Ελλάδα και στην Κύπρο, με τα γνωστά αποτελέσματα – στο στόχαστρο βρέθηκαν οι μεγαλοτραπεζίτες και τα διάφορα golden boys του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα.

Είναι γνωστό ότι πολλοί από αυτούς, στις ΗΠΑ, στη Βρετανία, στη Γαλλία, βρέθηκαν υπό ομηρία, με τα γραφεία και τα σπίτια τους να πολιορκούνται.

Η Μέρκελ τους είχε αποκαλέσει «ζώα σε χειμερία νάρκη» και η Βασίλισσα Ελισάβετ «βόδια»!

Κάποια μεγαλοστελέχη είχαν κάνει μάλιστα την αυτοκριτική τους.

«Και ουρακοτάγκος να περνούσε έξω από την τράπεζα, θα τον δανείζαμε», είχε δηλώσει μία από αυτούς.

Στην Ελλάδα, το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον δημόσιο τομέα της.

Στην Κύπρο, από τον διογκωμένο τραπεζικό της τομέα, αλλά και από έναν επίσης διογκωμένο δημόσιο τομέα, ενώ η χώρα είχε προσανατολίσει την οικονομία της στα χρηματοπιστωτικά, πιστεύοντας ότι αυτό θα διαρκούσε για πάντα.

Στην Ελλάδα, βέβαια, ισχύει και κάτι άλλο:

Ακόμη και ουρακοτάγκος να βρεθεί στην ηγεσία ενός (ή και περισσοτέρων, όπως φαίνεται) κόμματος, θα αντιμετωπίζεται ως κανονικός άνθρωπος, θα πετάει ό,τι μπαρούφα θέλει, θα καλείται στα κανάλια και με σοβαρότητα θα ερωτάται ποια είναι η γνώμη του για το ένα ή για το άλλο.

Δηλαδή, στην Ελλάδα οι ουρακοτάγκοι τα πήγαν καλύτερα: Μπήκαν στην πολιτική!

Η πολιτική, βέβαια, είναι η τέχνη του εφικτού και η τέχνη του προβλέπειν.

Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι το εφικτό και όταν δεν προβλέπεις, τότε είναι βέβαιο ότι και θα αποτύχεις και θα βρεθείς μπροστά σε μια χειρότερη δεύτερη λύση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν μπορούσε να παραδεχθεί πως για να ασκήσει αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας, συνέβαλε τελικά στην χειρότερη λύση για την Κύπρο.

Και επιλέγει την επίθεση αντί της σιωπής.

Και επανέρχεται συνεχώς με νέες ανακοινώσεις, όπου κατηγορεί την κυβέρνηση ότι… εγκατέλειψε τον κυπριακό λαό!

Είναι αδύνατον να αντιληφθούμε τι ακριβώς υπερασπίζονται.

Και πώς ο κυπριακός λαός ταυτίστηκε ξαφνικά με το ρωσικό μαύρο χρήμα (το οποίο στην πράξη – άσε τα λόγια – δεν υπερασπίζεται ούτε η Μόσχα)!

Και βέβαια, επιδίδονται σε μια ακόμη επιχείρηση παραπληροφόρησης.

Αναφέρουν πως η πρώτη απόφαση του Eurogroup έκλεισε τις κυπριακές τράπεζες και τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την οικονομία του νησιού.

Στην πραγματικότητα, οι κυπριακές τράπεζες έκλεισαν μετά το «όχι» της κυπριακής Βουλής, όταν διεκόπη η ροή της ρευστότητας προς τη μεγαλόνησο.

Επιμένουν δε πως το «όχι» άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας και πως αυτό το «όχι» έκανε να… ιδρώσουν οι μνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα.

Προφανώς και ίδρωσαν όλοι οι λογικοί άνθρωποι στην Ελλάδα.

Διότι όλοι – πλην ουρακοτάγκων – κατάλαβαν πως ένας μικρός και υπό κατοχή στο ήμισύ του τόπος, χρειάζεται την ευρωπαϊκή προστασία, ειδικά τώρα που θέλει να εκμεταλλευτεί τους ενεργειακούς του πόρους, υπό το βουλιμικό βλέμμα της Τουρκίας.

Επίσης, όλοι – πλην ουρακοτάγκων – διαπίστωσαν πως η Ρωσία ανέμενε τη συμφωνία στο Eurogroup για να προχωρήσει σε κάποια κίνηση.

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας και ο Πούτιν (που επί τέσσερις μέρες προσπαθούσε να… διώξει τον Κύπριο υπουργό Οικονομικών από τη Μόσχα), έδωσε αμέσως εντολή να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την αναδιάρθρωση του ρωσικού δανείου προς την Κύπρο.

Την ίδια ώρα όλοι – Αμερικανοί, ΔΝΤ, Γερμανοί κυβερνώντες και σοσιαλδημοκράτες, Κομισιόν – δήλωναν ικανοποιημένοι.

Συγγνώμη, αλλά μόνο ουρακοτάγκοι μπορούσαν να επιμένουν πως ήταν δυνατόν να τα βγάλει πέρα μόνη της η Κύπρος.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά έγινε… ακελικότερος ΤΟΥ ΑΚΕΛ.

Και στην ανακοίνωσή του ανέφερε πως «η κυβέρνηση Χριστόφια δεν υπέγραψε κούρεμα καταθέσεων και δεν έφτασε ποτέ σε συμφωνία».

Σωστά. Η κυβέρνηση Χριστόφια καθυστέρησε κατά τρόπο εγκληματικό, έσπρωξε τον χρόνο ως τις εκλογές (που ήταν βέβαιο ότι θα χάσει) και πέταξε την καυτή πατάτα στους επόμενους.

Ο ίδιος δεν ο Χριστόφιας δεν ήταν καν υποψήφιος.

Την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, που λένε.

Είναι δε τέτοια η εμμονή στο λάθος, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας «αγωνιούσε μήπως η Κύπρος κερδίσει κάτι σημαντικό γιατί θα κατέρρεε και αυτός και τα ψέματα και η κυβέρνησή του».

Μα υπήρχε περίπτωση μέσα στο κλίμα που είχε δημιουργηθεί να κερδίσει η Κύπρος κάτι «καλύτερο»;

Δεν ήταν, βέβαιο, πως θα πήγαινε σε κάτι χειρότερο;

Και γι’ αυτό αγωνιούσαμε όλοι.

Όλοι – πλην ουρακοτάγκων – το αντιλαμβάνονται αυτό.

Όπως όλοι, πλην ουρακοτάγκων, αντιλαμβάνονται πως ο μηχανισμός παροχής ρευστότητας στις τράπεζες έχει κανόνες, η κάθε χώρα έχει τον δικό της και δεν μπορεί η μια χώρα να παίρνει να χρήματα που προορίζονται για το δικό της τραπεζικό σύστημα και να τα πηγαίνει όπου θέλει.

Και επιτέλους, τα χρήματα που το κυπριακό τραπεζικό σύστημα έχασε λόγω του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων ήταν 4,5 δις ευρώ.

Από εκεί μέχρι τα 68 δις που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, υπάρχει μια απόσταση – την οποία δεν καλύπτουν οι όψιμες συριζέικες κλάψες.

Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ουρακοτάγκοι γνωρίζουν την πράξη της αφαίρεσης…