Γράφει ο
Νίκος Ερρ. Ιωάννου

Ένα ναυάγιο μικρού εμπορικού σκάφους ανοικτά της Κερύνειας, που ανακάλυψε ένας ντόπιος δύτης τη δεκαετία του 1960, έμελλε να γίνει το σύμβολο της επιστροφής στην κουρσεμένη από τους Τούρκους μικρή πριγκίπισσα των βορείων ακτών της Κύπρου.

Το πιστό ομοίωμά του μετέφερε το μήνυμα στον Πειραιά, σε πολλά νησιά του Αιγαίου κι έφτασε μέχρι την Νέα Υόρκη της Αμερικής. Από μία τραγωδία, προέκυψε ένα σύμβολο.

Και στην καθημερινή μας ζωή πάμπολλες οικογένειες βιώνουν την οδύνη των ανιάτων νόσων και την πρόωρη απώλεια προσφιλών προσώπων από διάφορα αίτια. Η ποικιλία και το είδος των αντιδράσεων είναι αμέτρητα. Ξεχωρίζουν όμως εκείνοι που μετουσιώνουν την θλίψη σε δύναμη και τον προσωπικό πόνο σε κινητήριο μηχανισμό για να συνδράμουν, εκείνοι που δεν εγκλωβίζονται σε μία απρόσφορη θλίψη και εξελίσσονται σε μηχανισμούς διεκδίκησης του καλύτερου, για τους άλλους, τους αγνώστους, τους αδυνάτους.

Αυτές οι σκέψεις γεννήθηκαν υπό την συνοδεία των μελαγχολικών μελωδιών του Σοπέν και άλλων μεγάλων μουσουργών, από τα δάκτυλα ενός 17χρονου ταλαντούχου πιανίστα μέσα στην εμβληματική αίθουσα εκδηλώσεων του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός».

Πριν από λίγο καιρό η μητέρα αδελφικού φίλου του νεαρού καλλιτέχνη, έχασε τη μάχη με τη λευχαιμία.

Η οικογένεια και οι φίλοι που πραγματικά τιμούν την μνήμη της, δεν αφέθηκαν σε ανεπίστροφους θρήνους και πεισματική άρνηση αποδοχής της «αδικίας», δεν αναζήτησαν άλλους πιθανούς ενόχους και δεν επέλεξαν την μηδενιστική απραξία του θιγμένου υπερεγώ.

Εδημιούργησαν την μη κερδοσκοπική οργάνωση «Aurora»για ενίσχυση των ασθενών με αιματολογικές παθήσεις, των συγγενών τους, καθώς και της έρευνας για επίτευξη της 100% θεραπείας αυτής της κατηγορίας νόσων.

Μπορεί ο δικός τους άνθρωπος να έφυγε από τη ζωή αλλά απ’ ό,τι φαίνεται το πνεύμα της καθοδηγεί βήματα και πράξεις ουσιαστικής και μεγαλόπνοης φιλανθρωπίας.

Κανένας μας αληθινά, δεν προετοιμάζεται συνειδητά για παρόμοια αντίδραση σε μία καταστροφική εμπειρία. Αν μη τι άλλο όμως, μαζί με την εκτίμηση και τον θαυμασμό σε τέτοια έργα ας κάνει ο καθένας ότι μπορεί για να δικαιούται δικαιολογημένα να αποκαλείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.