23-24 Νοεμβρίου 2024
Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας επιμένει να διευκολύνει τα Σκόπια στις επιδιώξεις τους αν και γνωρίζει πως στη γειτονική χώρα ουδείς – ούτε ο κ. Ζάεφ με τον οποίο συναντάται σήμερα στη Σόφια – είναι έτοιμος να αποδεχθεί μόνιμη και άμεση λύση, να απαρνηθεί την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής γλώσσας», να αλλάξουν το Σύνταγμά τους και να συμφωνήσουν σε ονομασία που θα ισχύει και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας τους, ενισχύει τις υποψίες περί έξωθεν πιέσεων και συναλλαγής.
Οι υποψίες αυτές ενισχύονται και από το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος έσπευσε να κλείσει το θέμα κατά την παρουσία του στο Κιλκίς για την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μάχη του Σκρα.
«Λέμε στη γειτονική μας χώρα ότι είμαστε εδώ να βρούμε τη λύση που θα μας συνδέσει. Όμως η λύση αυτή σημαίνει, πρώτον ως προς το όνομα που θα επιλεγεί ότι πρέπει να υπάρχουν όλες οι εγγυήσεις οι οποίες αποκλείουν αλυτρωτικές τάσεις και δεύτερον απαιτείται προηγουμένως αναθεώρηση του Συντάγματός τους -όρος απαράβατος- γιατί χωρίς αυτή την αναθεώρηση οποιαδήποτε λύση και συμφωνία θα ήταν αντίθετη με το ίδιο το νομικό καθεστώς της γειτονικής μας χώρας και κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο!», δήλωσε ο κ. Παυλόπουλος.
Όπως επίσης είπε, «η Ελλάδα, όντας Χώρα φιλειρηνική, διαμηνύει σήμερα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΜΔ), σε ειλικρινές πνεύμα φιλίας και καλής γειτονίας, τ’ ακόλουθα:
1. Στηρίζει την πορεία ένταξης της φίλης ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τούτο όμως, για λόγους σεβασμού της Ιστορίας, του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, προϋποθέτει προηγούμενη λύση ως προς το όνομά της, η οποία θα εμπεριέχει τις απαραίτητες εγγυήσεις εξάλειψης του αλυτρωτισμού.
2. Κατόπιν τούτου, ένας τρόπος υπάρχει για να προχωρήσει η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ:
α)Πρώτον, προηγούμενη αναθεώρηση, προς αυτή την κατεύθυνση, του συντάγματός της, κάτι το οποίο σηματοδοτεί και τον σεβασμό που η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ επιδεικνύουν απέναντι στην έννομη τάξη της και στο Κράτος Δικαίου εν γένει.
β) Και, δεύτερον, συμφωνία που θα εμπεριέχει όλες τις εγγυήσεις εξάλειψης του αλυτρωτισμού όπως προανέφερα».
Και ως γνωστόν, ο κ. Παυλόπουλος είναι πολιτικός που διαισθάνεται τον κίνδυνο και ανταποκρίνεται στο αξίωμα «πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν».
Επομένως, όσον και αν Τσίπρας, Κοτζιάς και Καμμένος φυσούν και ξεφυσούν στα τραπέζια των συσκέψεών τους, πρέπει να το πάρουν απόφαση – ό,τι κι’ αν τους έχουν τάξει, ό,τι κι’ αν τάζει ο κ. Τσίπρας στον κ. Καμμένο.
Και μπορεί από το Μαξίμου της μια μέρα (14 Μαΐου) να μας λένε πως «η αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της πΓΔΜ αποτελεί προϋπόθεση για την υποστήριξη της Ελλάδας στην ένταξη της γείτονος σε ΕΕ και ΝΑΤΟ», ακριβώς την επομένη, όμως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων, μιλά για χρονοδιαγράμματα, για αλλεπάλληλες δεσμεύσεις «που θα εκτείνονται στο μέλλον», διότι η λύση δεν μπορεί «να ολοκληρωθεί με το πάτημα ενός κουμπιού».
Όπως είπε «προφανώς θα τεθούν συγκεκριμένοι στόχοι, συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, τα οποία θα πρέπει να τηρούνται και εφόσον δεν τηρούνται, τότε θα έχουμε παραβίαση της συμφωνίας» - όταν, βέβαια, θα είναι πολύ αργά…
Και μας κάνει και μαθήματα επίλυσης των διεθνών διαφορών ο κ. Τζανακόπουλος. Καταφεύγοντας μάλιστα στο ατυχέστερο παράδειγμα που μπορούσε να διανοηθεί κανείς και αποδεικνύει σε πόσο μεγάλη και απελπιστική πρεμούρα βρίσκονται: Στο Σχέδιο Ανάν!
Όπως είπε, «το Κυπριακό, αν υποθέταμε ότι το σχέδιο Ανάν είχε γίνει δεκτό το 2004, θα ολοκληρωνόταν η συμφωνία περίπου τώρα, δηλαδή 15 χρόνια μετά. Επομένως, όταν έχεις πολύπλοκα διμερή προβλήματα, είναι προφανές ότι αυτά δεν επιλύονται από τη μια μέρα στην άλλη. Υπογράφονται διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες δεσμεύουν τα μέρη που τις υπογράφουν και οι αντισυμβαλλόμενοι έχουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις, οι οποίες θα απορρέουν από αυτές τις διεθνείς συμβάσεις. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Από τότε που υπάρχει η νομική πρακτική και η νομική σκέψη, έτσι επιλύονται οι διεθνείς διαφορές μεταξύ των οποιωνδήποτε μερών, εν πάση περιπτώσει, είτε αυτά τα μέρη είναι ιδιώτες είτε αυτά τα μέρη είναι έθνη-κράτη είτε διεθνείς οργανισμοί είτε οτιδήποτε άλλο».
Να καταφεύγει κανείς στο Σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε με δημοψήφισμα, ακριβώς επειδή κρίθηκε ότι δεν εξασφάλιζε την επιβίωση της Κύπρου και να μας λέει πώς θα ήταν τα πράγματα αν το Σχέδιο Ανάν είχε γίνει αποδεκτό, είναι πραγματικά κάτι το εντελώς αδιανόητο.
Αυτά είναι τα σχέδιά τους, λοιπόν; Μια λύση αλά Ανάν; Τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο.
Στον κίνδυνο να δοθεί το όνομα και μετά από μερικά χρόνια οι γείτονές μας να υποστηρίζουν πως εφόσον υπάρχει «μακεδονική εθνότητα», τότε στην Ελλάδα υπάρχει και «μακεδονική μειονότητα».
Αλλά για τον κ. Τσίπρα όλα αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα όταν μπορεί να εξασφαλίσει παράταση της παραμονής του στην εξουσία.
Επομένως, μπορεί εύκολα να τα κρύψει κάτω από τα κόκκινα χαλιά που ξεδιπλώνει στα προπαγανδιστικά σποτάκια του…
