Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Η όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, είναι δηλαδή μουσική σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση. Οι διάλογοι των ηθοποιών της όπερας αποδίδονται με τη μορφή τραγουδιού ενώ η θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται παρουσία ενός μουσικού συνόλου .Ως είδος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά επιτεύγματα του Δυτικού πολιτισμού και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδη.

Ο όρος όπερα είναι ο πληθυντικός του λατινικού opus που σημαίνει το έργο, δηλώνοντας έτσι την ενσωμάτωση στην όπερα πολλών καλλιτεχνικών ειδών όπως η μουσική, το θέατρο, ο χορός και η σκηνογραφία. Αποδίδεται συχνά στα ελληνικά και ως μελόδραμα, αν και ο όρος αυτός είναι ευρύτερος. Ροκ Οπερα λέγεται μια Οπερα της οποίας η μουσική σύνθεση είναι κατηγορίας (genre)  ρόκ . Ως πρώτη ρόκ όπερα θεωρείται το  Tommy των WHO , που γράφτηκε το 1969 και ανέβηκε το 1971.

Την ίδια εποχή γράφτηκε και το Jesus Christ Superstar, που έγινε πρώτα επιτυχία ως  μουσικό άλμπουμ και μετά (1971) ανέβηκε ως ροκ όπερα στο  Μπρόντγουεη. Περιέχει εξαιρετικές μουσικές συνθέσεις. Το λιμπρέτο αν και απλό, (όπως άλλωστε σχεδόν σε όλες τις όπερες τα κείμενα δεν αποτελούν ακριβώς την πεμπτουσία της φιλοσοφίας) εξετάζει την πορεία προς το Πάθος , από την πλευρά ανθρώπων που βρέθηκαν, είτε ως απλός λαός είτε ως Μαθητές είτε ως Ιούδας είτε ως κατέχοντες εξουσία (Πιλάτος, ηγέτες Καϊάφας και Άννας), σε μια κατάσταση γεγονότων που, και τους υπερέβαινε, αλλά και ούτε κατανοούσαν.

Από αυτή την άποψη, η θέση τους ήταν τραγική. Η μόνη αντίδραση τους ήταν να καταφύγουν στη επίκληση μιας εκ νέου αρχής. Μέσα από το τραγούδι «Could We Start Again Please» (σε ελεύθερη απόδοση ‘ας γύριζε ο χρόνος πίσω’)  που δεν υπήρχε στο αρχικό μουσικό άλμπουμ, αλλά προστέθηκε στην παράσταση (μπορείτε να το βρείτε στο link http://www.youtube.com/watch?v=aiOkdne9eMk ), η Μαγδαληνή και ο Πέτρος τραγωδούν την αδυναμία όλων των μετεχόντων να κατανοήσουν φοβερές καταστάσεις.

Αυτή η φαντασιακή υπεκφυγή μπορεί να θεωρηθή και ως έμμεση μετάνοια των Μαθητών για την μη υπεράσπιση τού Διδασκάλου τους, ως έμμεση αμφιβολία για την άδικη υπαναχώρηση των Εξουσιαστών μπροστά στην προοπτική απώλειας τής Διακυβέρνησης, ως επίκληση για την υποστροφή των ανθρώπων από το «Ωσαννά» στο «Σταύρωσον Αυτόν». Ακόμη ακόμη, αδυναμία όχι μόνο των συγκεκριμένων, αλλά τής μεταφυσικής δύο πολιτισμών –Ιουδαϊκού και Ρωμαϊκού. Εν τέλει ως ξόρκι μπροστά στον Φόβο που ταλανίζει το ανθρώπινο γένος.

Όμως ο έμφοβος άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος. Και αυτήν ακριβώς την ανελευθερία ζήτησε ο Θεάνθρωπος να αποδιώξουμε. Αυτήν ακριβώς την ανελευθερία και τους φόβους, η εκκλησία της Ορθοδοξίας (με τα νάματα τού σύνολου Ελληνικού πολιτισμού) προσπαθεί να αποσείσει από τον άνθρωπο. 

Για να είμαστε Ελεύθεροι ως πρόσωπα – Οντα, η εκκλησία και οι μάρτυρές της έχυσαν ποταμούς αίματος. Οχι για την σωτηρία κάποιας νεφελώδους ψυχής , αλλά για την πλήρη και απαραβίαστη ιερότητα και ελευθερία τού προσώπου τού ζωντανού ανθρώπου.

Πόσοι άραγε μπορούμε να μην φοβόμαστε και να μην υφιστάμεθα το Θουκιδίδειο «..δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν....»,«..ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ ...» ; 

Η απάντηση έρχεται αβίαστα σὲ ήχο πλάγιο τού πρώτου: Αναστήτω ο Θεός...