Γράφει ο
Γεώργιος Ε. Δουδούμης

Με την Ελλάδα να πενθεί λόγω των 90 (μέχρι σήμερα) νεκρών, οι οποίοι έπεσαν θύματα τόσο της δολοφονικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική όσο και των συνεπειών του διαλυμένου κρατικού μηχανισμού που επί δεκαετίες ανταλλάσσει αυθαίρετες κατασκευές με ψήφους, ο κοντινός ορίζοντας παραμένει κατάμαυρος και απειλεί με ακόμη μεγαλύτερα δεινά.

Οι απειλές που πυκνώνουν προέρχονται αυτή την φορά από τις γεωπολιτικές εξελίξεις που διαγράφονται με το κέντρο βάρους να πέφτει ανατολικά της χώρας μας. Ο πετροπόλεμος εναντίον των ΗΠΑ, στον οποίο είχε αποδυθεί η ερντογανική Τουρκία πριν και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, εξελίσσεται πλέον ταχύτατα σε θεαματική ρήξη στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, που διαθέτουν τις δύο μεγαλύτερες πολεμικές μηχανές στο πλαίσιο της συμμαχίας (!) τους στο ΝΑΤΟ.

Αν και ήδη στον πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ η τουρκική άρνηση να διευκολύνει τον «Μεγάλο Αδελφό» είχε δείξει, ότι άλλα είχαν οι Τούρκοι κατά νουν, ουσιαστικά οι δρόμοι ΗΠΑ και Τουρκίας άρχισαν να χωρίζουν στη διάρκεια της «Αραβικής Άνοιξης», όταν με τον ισλαμιστή Μόρσι στην εξουσία στην Αίγυπτο ο Ερντογάν βιάστηκε να ανοίξει τα χαρτιά του και να διεκδικήσει για την Τουρκία, ως εκκολαπτόμενη μεγάλη δύναμη, την πρωτοκαθεδρία στον μουσουλμανικό κόσμο με δική της διεθνή ατζέντα.

Η πτώση του Μόρσι και η διαδοχή του στην αιγυπτιακή εξουσία από τον Αλ Σίσι έφερε στην επιφάνεια τη μετωπική σύγκρουση συμφερόντων Τουρκίας και Αιγύπτου στην Ανατολική Μεσόγειο γεγονός που ώθησε τον Ερντογάν σε αναζήτηση νέων στηριγμάτων που θα του επέτρεπαν να υλοποιήσει το όραμά του, εφόσον ήταν σαφές ότι τα σχέδιά του βρίσκονταν εκτός αμερικανικών προδιαγραφών.

Η συνέχεια ήταν οι προκλητικές διπλωματικές ερωτοτροπίες με τη Ρωσία. Στην αρχή δειλά-δειλά, μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ακολούθησε η διαφοροποίηση της Τουρκίας στις εξελίξεις  στη Συρία και η σύμπλευση Τουρκίας-Ρωσίας-Ιράν, που ανέβασε τις θερμοκρασίες στο Στέιτ Ντηπάρτμεντ και στην ηγεσία του ΝΑΤΟ.

Η ατλαντική προσέγγιση που επιλέχθηκε για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειθαρχίας ήταν μάλλον ορθολογική λόγω του ειδικού γεωπολιτικού βάρους της Τουρκίας και απέβλεπε στο να μη λυνόταν το γαϊδούρι από την τριχιά του και ας έφθανε για βοσκή στα απαγορευμένα, ξένα χωράφια, όπου η Τουρκία όμως ξεθάρρεψε και προχώρησε σε ανεπιθύμητες από τις ΗΠΑ δοσοληψίες στον στρατιωτικό τομέα (S-400 κ.ά.), ενώ είχε αυτονομηθεί αρκετά πιο νωρίς και στον ενεργειακό τομέα (φυσικό αέριο:Turkish Stream, πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας: Ακούγιου).

Η ληφθείσα προ ολίγων ημερών απόφαση των ΗΠΑ για κυρώσεις κατά των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της Τουρκίας ως υπευθύνων για την παράνομη φυλάκιση και συνεχιζόμενη σήμερα κράτηση ενός Αμερικανού πάστορα από το  2016 και η άμεση απάντηση της Τουρκίας με έκδοση ενταλμάτων σύλληψης αρκετών ανωτάτων και ανωτέρων αξιωματικών δίνει άλλες διαστάσεις στο θέμα και με δεδομένη την ψυχοσύνθεση τόσο του απρόβλεπτου Ταγίπ Ερντογάν όσο και του επίσης απρόβλεπτου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, εκτιμάται ότι, εκτός μεγάλου απροόπτου, οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν πάρει έναν δρόμο, που όχι μόνο δεν έχει επιστροφή, αλλά το πιθανότερο θα οδηγήσει και σε πολεμική αντιπαράθεση διότι θα ήταν και ανόητο να παραχωρηθεί η Τουρκία στη Ρωσία με πλούσια προίκα.

Συνεπώς, οι ΗΠΑ αναμένεται να καταφύγουν σε χρήσιμους ηλίθιους της περιοχής, όπως αρέσκονται να πράττουν. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά σε ιστορικό βάθος για πειστήρια. Το πώς χειρίστηκαν τους Κούρδους στη Συρία και στο Ιράκ είναι μια άκρως πειστική απόδειξη και αυτής έχουν προηγηθεί και άλλα τραγικά «ριξίματα» των Κούρδων από πλευράς ΗΠΑ και όχι μόνον.

Η σημερινή Ελλάδα, δυστυχώς, πληροί τις αμερικανικές προδιαγραφές για να επιλεγεί ως χρήσιμος ηλίθιος (ίσως μαζί με άλλους) για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα (εκτός αν εκτιμήσουν διαφορετικά το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και δεν μας προτιμήσουν).

Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να δοθεί εμπιστοσύνη στις όποιες υποσχέσεις πρόκειται να μας δοθούν από πλευράς ΗΠΑ για να συμμετάσχουμε σε πολεμικές περιπέτειες διότι σε κάθε πόλεμο υπάρχουν μόνο ηττημένοι.

Η ακυβερνησία της χώρας μας από τους αχαρακτήριστους επιβήτορες της εξουσίας αναδεικνύει παράλληλα την άμεση ευθύνη κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, για να πάρουν από το χέρι το ντελίβερι μπόυ (διότι είναι μόνον 44 ετών) και να το οδηγήσουν μακριά από κάθε κακοτοπιά.