Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Ὁ Κοχὲν Γκαντὸλ κοίταξε ἔξω. Ἡ ἡμέρα εἶχε πάει καλά. Εἶχε ξεμπερδέψει μὲ τὸν ἐπικίνδυνο θρησκευτικό ἐπαναστάτη. Στὸ δικαστήριο φοβήθηκε ὅτι θἀ ἔχανε.Ὁ μάρτυρας κατηγορίας ἦταν τῆς πλάκας καὶ οὐσιαστικὰ ἀθώωνε τὸν κατηγορούμενο. Εἶχε καὶ ἐκεῖνες τὶς 'σουπιὲς', τοὺς Ἀριμαθιῶτες, ποὺ παρενέβαλλαν συνεχὼς, ἐμπόδια.

Εὐτυχῶς, πρὸ τοῦ κινδύνου νὰ ἀπαλλαγῇ ὁ κατηγορούµενος, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχαν δύο μάρτυρες, ποὺ ἀπαιτοῦντο γιὰ κατηγορίες ἐπισύρουσες ποινὴ θανάτου, χρησιµοποίησε, τὴν δι' ὅρκου  ὁµολογία. Ρώτησε ὁ ἴδιος τὸν κατηγορούμενο, ἐὰν ἦτο υἱὸς τοῦ Εὐλογητοῦ, βέβαιος γιὰ τὴν καταφατικὴ ἀπάντηση. Πόσο μικροὶ οἱ σύνεδροι, σκέφτηκε. Δὲν κατάλαβαν ὅτι τοὺς ὑπέκλεψε τὴν καταδίκη μὲ τὴν θεατρικὴ παράστασὴ του! Ἔπρεπε ν’ἀλλάξῃ καί τό σκισμένο πανωφόρι! Περηφανεύτηκε μέσα του, γιατὶ ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἤξερε ὅτι ὁ ἐπαναστάτης δεν  ἐβλασφήµησε, γιατὶ τὸν ρώτησε ἀραμαϊκὰ, ἄν εἶναι υἱὸς Eὐλογητοῦ, ὄχι τοῦ Γιαχβέ-Θεοῦ, ἀφοῦ μόνο αὐτὴ ἡ λέξη ἀπαγορεύεται διὰ θανάτου. Pωτῶντας γιὰ Γιαχβε θὰ ξέφευγε ὁ κατηγορούμενος, λέγοντας «ὄχι, υἱὸς εἰµὶ  Eὐλογητοῦ». Δὲν πῆγαν ἄδικα, οἱ κόποι τῶν δασκάλων μου στὴ γλῶσσα,σκέφτηκε!

Συγχάρηκε ἐνδόμυχα τὸν ἑαυτὸ του, ποὺ ἄλλαξε κρυφά, τὴν αἰτιολογία, ὅταν τὴν ἔστειλε γιὰ τὴν ἐπικύρωση τῆς καταδίκης στὸν Ἡγεμόνα. Ἠξερε ὅτι οἱ Πραίτωρες δεν ἔδιναν, ὅπως αὐτὸς, σημασία στὰ θρησκευτικὰ  ζητήµατα -µὲ τοὺς ἐπαρχιῶτες, µάλιστα, κατασκηνωμένους ὁλογυρα. Ἔτσι μετέτρεψε τὴν κατηγορία σὲ πολιτική: γιὰ ἀνατροπὴ τῆς κυριαρχίας τῆς  Pώµης. Πολὺ βολικὴ, ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος μὲ τὰ βάγια, κάγχασε, μὲ τὸν λαουτζίκο νὰ φωνάζῃ ''ὡσαννά Bασιλευς". Ἄρα ἐσχάτη προδοσία, συνεπῶς θάνατος. 

Κόντεψε νὰ πάθῃ ἀποπληξία, ὅταν ὁ Πραίτωρ δὲν ἐντυπωσιάσθηκε, κήρυξε ἑαυτὸν ἀναρμόδιο καὶ παρέπεμψε τὸν ἐπαναστάτη, ὡς ἐκ Γαλιλαίας καταγόμενο, στὸν τοπάρχη. Πάλι καλά, ποὺ ἡ ἐβραϊκὴ καταγωγὴ τοῦ τελευταίου, βοήθησε στὸ νὰ "κατανοήσῃ" ὅσα τοῦ διεμήνυσε. Γιὰ νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια κέρδισε ἔτσι χρόνο, γιὰ νὰ ξεσηκώσῃ τὸν λαὸ. Εἰρωνεία, σκέφτηκε. Ὁ ὑπόδουλος λαὸς νὰ ἀπαιτῇ ἀπὸ τὸν κατακτητή του, τὴν καταδίκη τοῦ ἐπαναστάτη! 

Τελικά ὅμως, οἱ φωνὲς καὶ ἀπειλὲς ὅτι θὰ καταγγείλουν στὸν Αὐτοκράτορα, ὅτι ὁ Πραίτωρ συμπαθεῖ τρομοκράτες ἔφεραν ἀποτέλεσμα. Καὶ μέσα στὴν ἀντάρα, ἡ δυνατότητα προφυλάκισης, ἡ δυνατοτητα ἀναβολῆς τῆς ∆ίκης, ἡ ἐξορία, μέχρι νά καταλαγιάσουν τὰ πράγματα, αὐτὲς οἱ τόσο ἁπλὲς καὶ συνήθεις πρακτικές, δὲν πέρασαν ἀπὸ τὸν νοῦ τοῦ ἡγεµόνος. Καὶ ἔστειλε στο ἀπόσπασμα τὸν λαοπλόνο.

Κοίταξε ἔξω ἀπὸ τό παράθυρο. Περίεργη ἀτμόσφαιρα, ἀναρωτήθηκε.  Μᾶλλον ἡ κούραση δημιουργεῖ φαντάσματα. Ἄλλωστε εἶχε μείνει ξάγρυπνος, μὲ τό πρόβλημα τόσες νύχτες. Τώρα βέβαια οἱ μετοχὲς του ἀνέβηκαν. Ἧταν ὁ μόνος ποὺ εἶχε ἐπιμείνει γιὰ ἀμεση ἐκτέλεση τοῦ ἐντάλματος σύλληψης καὶ δίκης πρίν τό Πάσχα. Παρ' ὅτι οἱ ἄλλοι σύνεδροι εἶχαν ὑπογράψει γιὰ μετὰ. Καὶ τοῦ ἦλθαν ἀκριβῶς ὅπως τὰ σχεδίασε.

Ἀποφάσισε ὅτι ἔπρεπε νὰ δῇ τοὺς Συνέδρους δικαστὲς καὶ νὰ καταλαγιάση τὶς ἀνησυχίες τους, γιὰ ἄδικη καταδίκη. Ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπέφερε καὶ στοὺς ἴδιους, θανατικὴ ποινή. Ἄλλωστε, θὰ τοὺς ἔλεγε, στὸ κάτω κάτω δὲν ἐκτελέσθηκε ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Δικαστηρίου, ἀλλὰ τοῦ Ρωμαϊκοῦ. Αὐτὸ καταδείκνυε καὶ ἡ ἐπιγραφὴ. Κι’ἄς εἶχε ἐκνευριστῆ μὲ τὴν προφανὴ κοροϊδία, ποὺ γραµµένη, τρίγλωσσα μάλιστα, διεκήρυττε: «Iησοῦς  Nαζωραῖος Bασιλεὺς Iουδαίων». Καρφωμένη πάνω στὸν Σταυρό! Ἄκου Βασιλεύς!

Προσπάθησε νὰ διακρίνῃ ,στὴν πυκνή καταχνιά τοὺς κρεμασμένους, πέρα, στό νταμάρι, ὅταν αἰσθάνθηκε τὴν γῆ νὰ τρέμῃ. Καὶ στὰ πλάγια, τοῦ λόφου ἐκτέλεσης, στίς παρυφές τῆς πόλης, εἶδε ἔντρομος τὴν σκεπὴ τοῦ Ναοῦ νὰ γλυστρᾶ ἀργὰ ἀργὰ καὶ νὰ γκρεμίζεται ὑπόκωφα. Προφητεῖες, ποὺ ἀπὸ καιρὸ ἀπόδιωχνε, εἰσχώρησαν σὰν κῦμα στὸν νοῦ του, ζαλίζοντάς τον. Δὲν μπορεῖ, σκέφτηκε. Υἱὸς Γιαχβὲ; Ἀδύνατον!

Αἰσθάνθηκε ἕνα ἀπόηχο κραυγῆς, νὰ τρυπώνῃ μέσα στ’ αὐτιὰ του. Πανικοβλήθηκε, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἠχὼ τῆς λέξης "τετέλεσται". Καὶ τότε, στροβιλιζόμενος ἀπὸ τὴν σκοτοδίνη, πρὶν λιποθυμήσῃ καταγῆς, ἦλθε αὐτόματα στὸν νοῦ του, ὁ δάσκαλὸς του τῶν Ἑλληνικῶν: -σκέψου, μικρὲ Καϊάφα, παρακείμενος Μέσης· μπορεῖ νὰ σημαίνῃ καὶ  "ὅλα ἐκπληρώθηκαν"! Ἕτσι δὲν εἶδε ὅτι γύρω του κατέρρεαν ἕνα ἕνα τὰ θεμέλια τῶν αἱματοσυγγενικῶν, μυθολογικῶν συνταγμάτων. Συμπαρασύροντας κάθε διάκριση, μεταξὔ ἀνθρώπων.

Κι’ ἔξω, ἔδυε ματωμένη, ἡ Παρασκευή, ἡ 14η ἡμέρα τοῦ μηνὸς Νιζάν.