Του Βασιλη Παπαδακη*

Ο πρωθυπουργός μας που δεν εχει εντρυφησει σε λαϊκες παροιμιες,αλλα μονον σε καταληψεις,αγνοει οτι κατα τη λαικη ρηση «ο ψευτης ειναι αδελφος του κλεφτη»

Αναμφίβολα επληγώθησαν οι ευαίσθητες αριστερές χορδές, υπάρχουν και οι αντικομμουνιστικές, όταν η «Εστία» αναφέρθηκε στη κυβίστηση του πολιτικά απροσδιόνυσου = (άσχετου) πρωθυπουργού. Ο εν λόγω συντάκτης με περίσσεια φιλοπραγμοσύνη και τάνυση εσαΐτευσε βέλη επικριτικά κατά της «Εστίας» για το (θ) αντί του ορθού (τ): Το μεγαλείο της επιστημοσύνης!  Σε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις οι ευαίσθητες χορδές υπέστησαν απομείωση: Όταν ο φιλοψευδής πρωθυπουργός παρεδέχθη δημοσίως ότι είναι «ψεύτης και όχι κλέφτης». Όταν συγγενής, σάρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστών  του Προέδρου της Βουλής υπεδέχθη ενθέρμως  έξωθεν των φυλακών Κορυδαλλού, τον τρομοκράτη της «17^ης Ν»., ανθρωποκτόνο  συμπολιτών μας,  εγνωσμένης αξιοσύνης και δοκιμότητας.

Ο ανάληθος πρωθυπουργός, (στο βιογραφικό σημείωμα αναφέρεται: Οργανώθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ, πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π., λαϊκός αγωνιστής, στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια),  που επαγγέλλεται το παιδί του λαού, τρομάρα στα μπατζάκια του, έχει  εντρυφήσει  σε λαϊκές συνάξεις και καταλήψεις αλλά όχι σε λαϊκές παροιμίες: «Ο ψεύτης είναι αδελφός  του κλέφτη». «Ο ψεύτης μόνο όταν σωπαίνει δεν λέει ψέματα». «Ο ψεύτης δεν πιστεύεται κι όταν λέει αλήθεια». «Νέος ψεύτης, γέρος κλέφτης», «Λαϊκή Σοφία»,  Γιάννης Σμυρνιωτάκης, σελίδες 465, 466.  Αυτά σ’ ότι αφορά στη σοφία των προγόνων μας.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος πρόεδρος της Δημοκρατίας, 19-6-1975, 5-5-1980, στο βιβλίο: «Ο Σύγχρονος Κόσμος», κεφ.  Η Κίνηση Των Ιδεών: Περί Βλακείας. Μια ψυχοπαθολογική ανάλυση, σελίς 91, αναφέρει: «Ανεκτίμητη πελατεία για τους ημίβλακες είναι οι αριστεροί. Μόνο που δεν είναι κατευθυνόμενη από αυτούς πελατεία αλλά κατευθύνουσα. Αυτό, η ευήθεια τους δεν το έχει ακόμα αντιληφθεί».

Οι κοντόθωροι και λιγογράμματοι μπορούν να καταταγούν σε πολλές κατηγορίες. Όλες διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία. Μία  κατηγορία είναι οι πάσχοντες από το σύμπτωμα της ευήθειας. Το σύμπτωμα εμφανίζεται σε πολλούς για άγνωστους ψυχοπαθολογικούς λόγους. Μένουν παιδιά  με μυαλά παρωχημέναμέχρι τα βαθειά γεράματα. Οι ψευτοδιανοούμενοι νομίζουν πως σκέπτονται ιστορικά ενώ δεν έχουν συλλάβει το νόημα της ιστορίας. Νομίζουν πως διατυπώνουν πολιτικές σκέψεις ενώ απλώς αερολογούν.

Οι αριστεροί πολιτεύονται χωρίς να επωμίζονται τις ευθύνες που τους αναλογούν. Ασκούν πολιτική εκ του παρασκηνίου και εκ του ασφαλούς με έπαρση και δίχως ίχνος ευθιξίας.  Ουδείς παραιτείται.

Με τους ελαφρόνοες δεν πρέπει να συγχέουμε εκείνους που γίνονται αριστεροί από πικρία, μίσος, φθόνο, απωθημένα πάθη, αισθήματα που άλλοτε δικαιολογημένα άλλοτε αδικαιολόγητα, γεννά η κοινωνική αδικία.

Προς την  αριστερή ιδεολογία σπρώχνει τους πεπηρωμένους τον νουν και ένα άλλο πάθος, αυτό της δουλείας στις επιταγές του συρμού και του αρχοντοχωριατισμού: Διαστροφή να θέλεις να φαίνεσαι ίσος και όμοιος με όσους είναι πρώτοι σε προσόντα και χαρίσματα. Οι κομμουνιστές γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες. Δεν παραλείπουν να εκμεταλλευτούν κι αυτή ώστε να εμπλέξουν και να μεταβάλλουν τους αγαθόπιστους και ανυπόπτευτους σε φερέφωνα της αριστερής πολιτικής ιδεολογίας. Κάνουν ότι χρειάζεται για να πείσουν τους απαίδευτους ότι διανόηση και αριστερή κουλτούρα ταυτίζονται.

Επισημείωση: «Η δημοσιογραφία οφείλει να είναι απέναντι στις εξουσίες και όχι υπηρέτης τους». Από την ομιλία του Γιάννη Μαρίνου με θέμα «Δημοσιογραφία και Ηθική» όταν του απενεμήθη το βραβείο εις μνήμην του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Καλλιγά στην αίθουσα συγκεντρώσεων του Γραφείου Πληροφοριών,  Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 2014.

*Δημοσιογράφος, Επίτιμο μέλος Ενώσεων Ευρωπαίων Δημοσιογράφων