Ελλάδα και Κύπρος: Τόσο κοντά και τόσο μακριά Συνηθίζουμε να επαναλαμβάνουμε πως Ελλάδα και Κύπρος έχουν κοινά οικονομικά προβλήματα και κοινούς εθνικούς εχθρούς.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα μόνα κοινά είναι ότι και στις δύο χώρες ο ελληνισμός ζει τις συνέπειες μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και παράλληλα αντιμετωπίζει τις απειλές και τις διεκδικήσεις ενός επιθετικού γείτονα.

Οι ομοιότητες σταματούν εδώ.

Όχι μόνο επειδή η Κύπρος πολύ σύντομα θα γνωρίζει την ποσότητα των υδρογονανθράκων στο οικόπεδο 12, την «Αφροδίτη» - το τρυπάνι της επιβεβαιωτικής γεώτρησης απέχει λιγότερο από 600 μέτρα από το κοίτασμα του φυσικού αερίου – οπότε, από τις αρχές του 2014 θα είναι σε θέση να εκδώσει ομόλογα υδρογονανθράκων και να «σβήσει» το χρέος της.

Αλλά και επειδή στην Κύπρο οι αντίπαλοι μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να καταλήξουν σε μια μίνιμουμ συμφωνία.

Και εκεί υπήρξαν αλληλοκατηγορίες, εκλογές, νικητές και ηττημένοι, ενώ λειτουργεί μια (ανεξάρτητη, βέβαια και όχι σαν αυτή που θα φτιάχναμε στην Ελλάδα) επιτροπή διερεύνησης των συνθηκών υπό τις οποίες η μεγαλόνησος οδηγήθηκε στην οικονομική καταστροφή.

Παρ’ όλα αυτά, την περασμένη εβδομάδα, στις 23 Ιουλίου, οι ηγέτες των δύο αντιπάλων κομμάτων, ο Αβέρωφ Νεοφύτου του ΔΗΣΥ και ο Άντρος Κυπριανού του ΑΚΕΛ, συναντήθηκαν και συζήτησαν, έχοντας στην ατζέντα τους τα δύο μεγάλα εθνικά θέματα της Κύπρου – οικονομία και Κυπριακό.

Επομένως, Ελλάδα και Κύπρος μπορεί να έχουν τον ίδιο εξωτερικό ή οικονομικό εχθρό, αλλά δεν έχουν τον ίδιο εσωτερικό εθνικό εχθρό, δηλαδή τον εθνικό διχασμό.

Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ έλαβε την πρωτοβουλία για τη συνάντηση και αυτή έγινε στα γραφεία του ΑΚΕΛ.

Τι έχει να πει γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τι έχει να πει για το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ αποδέχθηκε την πρόσκληση και άνοιξε τα γραφεία του για να υποδεχθεί τον πρόεδρο του κόμματος από το οποίο το ΑΚΕΛ ηττήθηκε;

Τι έχει να πει για το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ, πέρα από τις διαφωνίες και τις αντεγκλήσεις, δεν διανοείται ότι η Κύπρος μπορεί να πάει σε νέες εκλογές και, επομένως, δεν τις ζητάει;

Και κυρίως τι έχει να πει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι δύο Κύπριοι ηγέτες – ότι, παρά τις πολλές διαφορετικές τους προσεγγίσεις, θα συνεχίσουν τον διάλογο, ανταποκρινόμενοι στα μηνύματα που λαμβάνουν από την κοινωνία;

Δήλωσε, μετά τη συνάντηση, ο Νεοφύτου: 

«Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα έχουν υποχρέωση για υγιή διάλογο για τα οικονομικά προβλήματα που βιώνει η κοινωνία. Μεγαλύτερος, όμως, στόχος, είναι η επανένωση της Κύπρου και αυτό δεν μπορεί να γίνει με διασπασμένο εσωτερικό μέτωπο».

Από την πλευρά του, ο Κυπριανού ανέφερε ότι στο θέμα της οικονομίας, αν και τα δύο κόμματα έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, ο στόχος είναι κοινός: Πώς, δηλαδή, η κυπριακή οικονομία θα ξεφύγει από τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Και είπε επίσης ο γ.γ. του ΑΚΕΛ:

«Το ΑΚΕΛ δεν θα παραμείνει πεισματικά στη δική του πρόταση, ούτε θα πυροβολεί καθημερινά την κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το ποιές θα είναι οι εξελίξεις».

Ούτε αποκάλεσε κανέναν προδότη, ούτε ζήτησε εκλογές, ούτε προκαλεί εθνικό διχασμό, ούτε λέει πως στην Κύπρο υπάρχει μια «ανάπηρη Δημοκρατία», ούτε έδωσε αέρα στο εκεί παρακλάδι της Χρυσής Αυγής.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;

Το ακριβώς αντίθετο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά καθημερινά εκλογές, επιτίθεται με κάθε ευκαιρία, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, μιλά για «χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα» και για «υπηρετικό προσωπικό της τρόικας» και ζητά εκλογές «αδιαφορώντας για το ποιες θα είναι οι εξελίξεις».

Από κοντά και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή, η ρητορική των οποίων σε τίποτε δεν διαφέρει από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δε ΚΚΕ, το οποίο είναι το πραγματικό αδελφό κόμμα του ΑΚΕΛ, επιμένει στις απολιθωμένες απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες για όλα φταίνε ο καπιταλισμός και το αστικό καθεστώς και πως τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει στο πλαίσιό τους – και επομένως δεν μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση πριν… γκρεμιστεί ο καπιταλισμός.

Δυστυχώς, η εθνική ενότητα είναι έννοια άγνωστη στην Ελλάδα.

Και δυστυχώς, όπως και στην Κύπρο, η συνειδητοποίηση πως χωρίς εθνική ενότητα μας περιμένουν άλλα, μεγαλύτερα δεινά, υπάρχει ο κίνδυνος να επιτευχθεί μόνο μετά από μια ακόμη εθνική καταστροφή.