Γράφει ο
Παναγιώτης Καραφωτιάς

          Φαίνεται πως τελικά δεν χάθηκε η ελπίδα και υπάρχει αισιοδοξία για το μέλλον όσον αφορά τον εορτασμό της Ημέρας του ΟΗΕ στη χώρα μας, αλλά είθε να υπάρξει πρόοδος γενικότερα όσον αφορά το ρόλο του Οργανισμού στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων της περιοχής που υπονομεύουν την ειρήνη και την ευημερία των λαών της.    

           Φέτος, στις 24 Οκτωβρίου, Ημέρας του ΟΗΕ, η καθιερωμένη τελετή κατάθεσης Στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή από κάθε άποψη. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια συμμετείχαν η Βουλή, το Γραφείο του Πρωθυπουργού, η Αρχιεπισκοπή, το ΥΠΕΞ, η Περιφέρεια, ο Δήμος Αθηναίων, οι επικεφαλής των Γραφείων του ΟΗΕ στην Ελλάδα, ο Εκπρόσωπος του ΟΗΕ στις Βρυξέλλες για Ελλάδα και Κύπρο, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Στελεχών ΟΗΕ κ.ά. φορείς. Εύσημα ανήκουν στην Περιφέρεια και το Υπουργείο Εξωτερικών. 

          Το δε Στέφανο από πλευράς ΥΠΕΞ κατέθεσε ο Υφυπουργός Κ. Αντώνης Διαματάρης. Στο μακρινό παρελθόν κατέθετε ο Υφυπουργός ή  ο Πρέσβης, επικεφαλής της Διεύθυνσης Διεθνών Οργανισμών. Όμως,  στο κοντινό υπήρξε τέτοια υποβάθμιση που το Στέφανο  κατέθετε ανώτερος υπάλληλος, και υπήρχαν αρνητικά σχόλια στον κόσμο του Οργανισμού. 

          Αραγε, υπάρχει τέτοια άγνοια ή αδιαφορία που χρειάζεται να επισημανθεί ξανά ότι ο εορτασμός  της Ημέρας αποτελεί απότιση φόρου τιμής στα περίπου 80 εκατομμύρια ανθρώπινων ψυχών που θυσιάστηκαν στο Β’ ΠΠ για τα ιδανικά της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας (πρώτη η Ελλάδα σε αναλογία πληθυσμού), στους περίπου 3000 Κυανόκρανους (μεταξύ των οποίων και Έλληνας) που θυσιάστηκαν για την ειρήνη άλλων χωρών μακριά από την πατρίδα τους, καθώς και στην πολύτιμη προσφορά του Οργανισμού στον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό τομείς; Κι αν ο Οργανισμός δεν μπορεί να επιλύει πάντα τα πολιτικά προβλήματα, ευθύνονται κάποιοι ηγέτες, ιδιαίτερα όσοι διαθέτουν το σκανδαλώδες προνόμιο της αρνησικυρίας (βέτο), αλλά και άλλοι με νέο-ιμπεριαλιστικές τάσεις, όπως η εξ  Ανατολών γειτονική χώρα, που αντί να ενισχύουν τον Οργανισμό θεσμικά, πολιτικά, οικονομικά κ.λπ., ώστε να μπορεί να επιλύει τα προβλήματα στη ρίζα τους, τον υπονομεύουν επενδύοντας στις συγκρούσεις για τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα.

       Αξίζει να θυμηθούμε  αυτό που είπε  αείμνηστος ευπατρίδης Αμερικανός Γερουσιαστής William Fulbright σε διεθνή Διάσκεψη το 1972, υπογραμμίζοντας ότι τον ΟΗΕ δεν τον χρειάζονται οι Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά οι άλλες που θάπρεπε να ενωθούν και να επιβάλουν το σεβασμό προς τον Οργανισμό στις προηγούμενες. ΕΙΘΕ! «Οι καιροί ου μενετοί»!