Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Την ώρα που η Ισπανία εμφανίζει ανάπτυξη και αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και ιστορικό ρεκόρ όσον αφορά στα επιτόκια των ομολόγων της, την ώρα που η Πορτογαλία βγαίνει από το μνημόνιο προπληρώνοντας τα χρέη προς το ΔΝΤ, εμείς εδώ στην Ελλάδα βρεθήκαμε ξαφνικά στην χρηματοδοτική ασφυξία και στο μεροδούλι-μεροφάι.

Με τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας γνωστές σε όλους, όπως και οι δανειακές της υποχρεώσεις, με την κυβέρνηση να επιμένει ότι δεν χρειάζεται χρήματα, ξαφνικά άρχισαν οι μεταφορές χρημάτων από διάφορους φορείς σε ειδικό λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος, προκειμένου προφανώς να αντιμετωπιστούν οι πρώτες υποχρεώσεις.

Πρώτο «θύμα» ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο οργανισμός που έχει την ευθύνη για την πληρωμή των αγροτικών επιδοτήσεων, με απόφαση των υπουργών Λαφαζάνη και Μάρδα.
Με την υποσημείωση, βέβαια, ότι όποτε πρέπει να γίνουν πληρωμές, το απαιτούμενο ποσό θα επιστρέφει.

Κατ’ αρχήν, το πότε θα γίνονται πληρωμές το αποφασίζει η κυβέρνηση – και επομένως, μπορεί να το πάει «παραπέρα».

Κατά δεύτερον, είναι ανήκουστο χρήματα που προέρχονται από κοινοτικά κονδύλια για συγκεκριμένο σκοπό να χρησιμοποιούνται για να αποπληρώνουμε δάνεια. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί!

Τρίτον, πληροφορούμεθα πως το ίδιο θα συμβεί και με άλλους οργανισμούς – διότι πάντα υπάρχει η πρώτη φορά όταν έχεις κυβέρνηση πρώτη φορά αριστερά (λέμε τώρα).

Και επιτέλους, αυτό εννοούσαν όταν έλεγαν ότι δεν χρειάζονται χρήματα;

Άλλωστε, τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Υπάρχουν πουθενά διαθέσιμα όλα αυτά τα χρήματα που πρέπει να καταβάλουμε στους δανειστές μας και δεν το ξέρουμε;

Η κυβέρνηση έχει υπογράψει να τηρήσει τα συμφωνηθέντα και να δεχθεί την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Έχει ζητήσει και έχει πάρει επέκταση της παλιάς δανειακής σύμβασης που συνδέεται άμεσα με το Μνημόνιο, βάσει της σχετικής Συνθήκης της ΕΕ.

Άρα, τι νόημα έχουν αυτοί οι επικίνδυνοι χειρισμοί και οι λεονταρισμοί;

Έτσι, για λόγους επαναστατικής γυμναστικής με ξένα χρήματα;