Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δεν είχαν προλάβει να στεγνώσουν τα δάκρυα του υπόδικου χρυσαυγίτη βουλευτή, που γαλουχήθηκε με το ανδρεοπαπανδρεϊκό σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», που αυτός εξέλαβε ως εθνικιστικό, ενώ ήταν απλώς λαϊκιστικό…

Δεν είχε στεγνώσει το μελάνι πάνω στο χαρτί με τις υπογραφές κάποιων βουλευτών που επισήμως δήλωσαν «ψυχοπονιάρηδες», ενώ στην πραγματικότητα κατέβαλαν (αργότερα) συντονισμένες και με νομικίστικα επιχειρήματα προσπάθειες να απομακρύνουν τα φώτα από έναν υποκρυπτόμενο χρυσαυγιτισμό…

Δεν είχαν πάψει οι ραδιοτηλεοπτικές αναλύσεις (των ψυχοπονιάρηδων) περί των λόγων για τους οποίους κατέληξαν στην απόφαση ότι αρκεί κάποιος να βάλει τα κλάματα για να του συγχωρεθούν όλες οι αμαρτίες…

Και ξαφνικά, υψώθηκε η πιο ευρωσκεπτικιστική φωνή, που ήλθε κι’ έδεσε με τις φωνές όλων αυτών που αρέσκονται να βγάζουν το χέρι του Τιραμόλα και να δείχνουν την Ευρώπη, για όλα τα δεινά που και αυτοί προκάλεσαν στη χώρα.

Από το «Ακροπόλ», όπου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση υποστήριξης της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας πληροφόρησε ενόψει ευρωεκλογών πως «δεν είμαστε λοιπόν εμείς ευρωσκεπτικιστές, εμείς είμαστε αρνητές της δικής τους Ευρώπης, της Ευρώπης των τραπεζών και των πολυεθνικών. Της Ευρώπης της λιτότητας και του αυταρχισμού. Γιατί αυτή η Ευρώπη είναι και αποκρουστική και επικίνδυνη».

(Σημειώνεται πως, όπως είπε, το πρώτο που θα έκανε αν εκλεγόταν, ήταν να απαιτήσει την απόσυρση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από την τρόικα – ενώ δεν θα απαιτούσε το ίδιο για την ΕΚΤ, που είναι ευρωπαϊκός θεσμός και προφανώς θα μας άφηνε έρμαια στα χέρια της ΕΚΤ και του ΔΝΤ).

Και βέβαια, είπε πως αυτοί που «διαλύουν και ασχημαίνουν την Ευρώπη της λιτότητας», σήμερα «θερίζουν ευρωσκεπτικισμό, άνοδο της ακροδεξιάς, νεοναζισμό και μία οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που μεταλλάσσεται και κυριεύει όλη την ήπειρο».

Όλα αυτά τα πραγματικά «αποκρουστικά και επικίνδυνα» - που σε τίποτε δεν διαφέρουν από τα δήθεν εθνικιστικά αυτών που πρώτα φέρονται αποκρουστικά και επικίνδυνα και μετά κλαψουρίζουν και παριστάνουν ότι δεν έβλεπαν τους αγκυλωτούς σταυρούς – δυστυχώς δεν φέρουν μόνο την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του.

Φέρουν και την υπογραφή διαφόρων καλλιτεχνών, καθηγητών, δημοσιογράφων και άλλων που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Τσίπρα και του παρέχουν τη δυνατότητα να υποδύεται τον «εποικοδομητικό ευρωσκεπτικιστή», παριστάνοντας ότι θα βρει λεφτά για να πάψει η Ευρώπη να ταλανίζεται από τη λιτότητα.

Με λίγα λόγια, η πολιτική, κοινοβουλευτική και ηθική νομιμοποίηση του χρυσαυγιτισμού συνεχίζεται ακάθεκτη:

Υπάρχει λιτότητα, άρα θερίζουμε ναζισμό και βία!

Θα πρέπει, όμως, όλοι αυτοί να μας απαντήσουν γιατί ακριβώς τις ίδιες μέρες που κάποιοι έσπευδαν να σφουγγίσουν τα δάκρυα του χρυσαυγιτισμού και να νομιμοποιούν τη δράση του, στην Ισπανία, που δεν ταλαιπωρείται λιγότερο από την Ελλάδα από τη λιτότητα και την ανεργία, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα προηγείται, ενώ το 58,3% των Ισπανών τάσσεται «πολύ, αρκετά ή μάλλον» υπέρ της ΕΕ και μόνο το 29,9% «πολύ, αρκετά ή μάλλον» κατά.

Εκεί γιατί δεν «θερίζουν ναζισμό»;

Θα πρέπει επίσης να μας πουν γιατί την ίδια μέρα της δημοσιοποίησης της ισπανικής δημοσκόπησης, δημοσιοποιήθηκε και μια γαλλική, από όπου προέκυψε ότι μόνο το 51% των Γάλλων θεωρεί θετικό το γεγονός ότι η χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

(Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι στη Γαλλία το 62% των συνταξιούχων τάσσεται υπέρ της ΕΕ, διότι προφανώς επιθυμούν να συνεχίσουν να λαμβάνουν τις συντάξεις τους σε ευρώ).

Και θα πρέπει στην περίπτωση της Γαλλίας να μας πουν ότι οι περισσότερο ευρωπαϊστές είναι οι οπαδοί του κεντρώου Δημοκρατικού Κινήματος (MoDem, 81%) και ακολουθούν αυτοί των Οικολόγων (79%), των Σοσιαλιστών (73%) και τέλος αυτοί του συντηρητικού κόμματος Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP, 63%).

Και θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς γίνεται οι περισσότερο ευρωσκεπτικιστές να είναι οι υποστηρικτές του Αριστερού Μετώπου (37%) και του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (12%).

Και όλα αυτά στη Γαλλία, όπου δεν έχει ακόμη επιβληθεί καμιά λιτότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά συμφωνούν απόλυτα τα δύο (υποτίθεται) αντίθετα «μέτωπα».

Κάθε άλλο παρά τυχαία ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, την ίδια μέρα, με άρθρο του στον «Μοντ» αναφέρθηκε στους δύο λαϊκισμούς, θύμισε το σύνθημα του Μιτεράν «ο εθνικισμός ισοδυναμεί με πόλεμο» και ξεκαθάρισε πως «μια έξοδος από την Ευρώπη ισοδυναμεί με έξοδο από την Ιστορία».

Θα πρέπει επίσης κάποιοι, που με τόση ευκολία βάζουν την υπογραφή τους κάτω από αντιευρωπαϊκά κηρύγματα, να μας πουν πού βρίσκουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που ακούγονται στην Ελλάδα και σ’ αυτά που δεν κουράζεται αυτές τις προεκλογικές μέρες να επαναλαμβάνει η Μαρίν Λεπέν:

«Συμμετέχουμε (στις εκλογές) για να εμποδίσουμε την πρόοδο του ευρωπαϊκού σχεδίου», διότι θέλει η χώρα της να εγκαταλείψει το ευρώ, απαιτεί η εθνική κυριαρχία να υπερτερεί πάντα σε σχέση με το ευρωπαϊκό δίκαιο και επιδιώκει να τάσσεται κατά της λιτότητας.

Θα πρέπει να μας πει επίσης γιατί οι καλύτεροι συνεργάτες της Λεπέν βρίσκονται στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αυστρία και τη Σουηδία.

Έχουν εκεί υποστεί περισσότερα οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί και οι Σουηδοί από τους Έλληνες, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους;

Σε τι διαφέρει το σύνθημα (που συγκλόνισε τον ευσυγκίνητο χρυσαυγίτη) «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», από το σύνθημα της Λεπέν «θέλουμε περισσότερη Γαλλία και λιγότερη Ευρώπη»;

Σε τι διαφέρει η δήλωση της Λεπέν ότι θέλει να διεξαχθεί δημοψήφισμα με το ερώτημα της αποχώρησης της Γαλλίας από την ΕΕ», με το δημοψήφισμα που εξαγγέλλεται στην Ελλάδα σε περίπτωση που υπάρξουν «πιέσεις»;

Και πρέπει επίσης να μας πουν πόσο πεινασμένοι ήσαν οι Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί (του πλούσιου βορρά) νεοναζί που συναντήθηκαν το σαββατοκύριακο του Πάσχα στην Αλσατία, για μια «ιδιωτική βραδιά» με την ευκαιρία της επετείου γέννησης του Αδόλφου Χίτλερ;

Και πόσο αλήθεια περισσότερο ταλαιπωρημένοι είναι οι Βέλγοι, που σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, θα δώσουν το 30% στα λαϊκιστικά αντιευρωπαϊκά κόμματα;

Και πόσο μεγαλύτερα από τα δικά μας είναι τα προβλήματα των Αυστριακών, Γάλλων, Βέλγων και Σουηδών νέων, των οποίων οι ακροδεξιές νεολαίες ανακοίνωσαν ότι ξεκινούν την συνεργασία τους υπό την οργάνωση – ομπρέλα «YEAH» (Young European Alliance for Hope);

Και επιτέλους, τι ζόρι τραβάει η ζάμπλουτη Αυστρία, για να διαθέτει τόσο ισχυρό ακροδεξιό κόμμα, του οποίου ο ηγέτης, Αντρέας Μέλτσερ (που δεν κουράζεται να επιτίθεται στην Ελλάδα), δηλώνει ότι το γερμανοναζιστικό Τρίτο Ράιχ ήταν πιο φιλελεύθερο και πιο άτυπο από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Κάποιος που τολμά να εκστομίζει κάτι τέτοιο, δεν πιστεύει στο ίδιο «αποκρουστικό» πρόσωπο της Ευρώπης;

Και αυτοί που προσφέρουν τις υπογραφές τους για να προβάλλεται ως αποκρουστική η Ευρώπη, δεν σφουγγίζουν (κι’ αυτοί) με τον δικό τους τρόπο τα χρυσαυγίτικα δάκρυα;