Η Ευρώπη σε σταυροδρόμιΤον Ιούνιο του 1991, η Ελλάδα συμπλήρωνε 10 χρόνια από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Σε ομιλία του προς τους πρέσβεις των χωρών – μελών της ΕΟΚ, κατά τη διάρκεια επίσημου γεύματος προς τιμήν τους, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, έλεγε : «Aν η Kοινότης μεταβληθεί σε λέσχη πλουσίων το οξύ πρόβλημα Bορρά-Nότου, που υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα, θα γίνει και πρόβλημα στους κόλπους της ίδιας της Kοινότητας, με αποτέλεσμα να αμβλυνθεί, όπως είπα, η πολιτική και ψυχική συνοχή της».

Σήμερα, 20 χρόνια μετά, η Ευρώπη βρίσκεται σε ακριβώς αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Καλείται να δώσει πολιτικές και ουσιαστικές απαντήσεις, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς πρόχειρες κορώνες, χωρίς ύφος ιερατείου, σε ένα πρόβλημα που τη διαπερνά και τη φέρνει αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση στο οικοδόμημά της.

Οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες που οραματίστηκαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την περιέβαλαν με αρχές, αξίες και ιδανικά, είχαν νωρίς εντοπίσει τα διλλήματα που κάποια στιγμή θα αντιμετώπιζε αυτός ο ιστορικός κοινός σχηματισμός κρατών και λαών. Οι ενέργειές τους και τα βήματα που είχαν δρομολογήσει προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, έδειχναν ότι ξεκάθαρος στόχος τους ήταν τα θέματα αυτά, πρώτον, να μην αντιμετωπιστούν απλώς ως λογιστικά προβλήματα και δεύτερον, να τεθούν ως προκλήσεις σε ηγεσίες ώριμες και συνυφασμένες με το ευρωπαϊκό ιδεώδες.

Σε καμία περίπτωση, πιστεύω, δεν φαντάστηκαν ότι αδυσώπητα διλήμματα, σαν αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη, θα μεταφέρονταν με τρόπους εκβιαστικούς, πρόχειρους και επικίνδυνους προς τους ίδιους τους λαούς, έτσι ώστε οι εκάστοτε ηγέτες να βγάζουν τους εαυτούς τους από το κάδρο των εξελίξεων και των μεγάλων αποφάσεων.

Δεν φαντάστηκαν όμως και ότι ο κόσμος ολόκληρος, κάποια στιγμή, θα γινόταν έρμαιο ή υποχείριο αδίστακτων κερδοσκόπων και των «προϊόντων» τους, που με το πέρασμα του χρόνου απέκτησαν διεστραμμένες εκφάνσεις όπως είναι το ποντάρισμα στην πιθανή χρεοκοπία μιας χώρας και η συνεχής κατάσταση πίεσης που βιώνουμε όλοι μας σήμερα από τους δείκτες και τα νούμερα ενός μαυροπίνακα.

Είμαι βέβαιος, ότι κανείς από τους ηγέτες που ξεκίνησαν το όραμα της Ευρώπης, δεν φαντάστηκαν ότι αυτό θα βαθμολογείτο και θα ετίθετο υπό αίρεση από κάποιους αλεπουδιάρηδες των διεθνών αγορών, βυθισμένους σε δερμάτινες πολυθρόνες, πίνοντας ουίσκι πολυτελείας, παρακολουθώντας δείκτες σε οθόνες, τριγυρισμένοι από τηλεφωνικές συσκευές και διάφορους εντολοδόχους αυλοκόλακες, έτοιμους να εκτελέσουν την επόμενη εντολή τοποθέτησης χρήματος στον παγκόσμιο τζόγο. Δεν φαντάστηκαν ότι η επιβίωση των λαών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εξαρτάτο από ποσοστά επιτοκίων και επιθέσεις διεθνών μαυραγοριτών που λειτουργούν σε απόκοσμα και σκοτεινά μέρη του διεθνούς παρασκηνίου.

Αλλά, ακόμα και να τα είχαν φανταστεί όλα αυτά, πιστεύω ότι γι’ αυτό οραματίστηκαν και την Ε.Ε., έναν οργανισμό που θα προστάτευε τα κράτη – μέλη του, από αυτές ακριβώς τις στρεβλώσεις, από την εντροπία των διεθνών μεταπωλητών χρήματος.

Σε αυτό το σταυροδρόμι που βρίσκεται σήμερα, η Ευρώπη, μέσω των ηγετών της, όλων των ηγετών της, όχι μόνο των ισχυρών κρατών, καλείται να δώσει σαφείς και ισχυρές απαντήσεις σε όλους εκείνους που θέλουν να δουν, χαιρέκακα, τις ρητορείες τους να δικαιώνονται, όταν πολέμαγαν με ανεμόμυλους για να μη δημιουργηθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το κιβώτιο ταχυτήτων

Η συζήτηση που γίνεται στην πραγματικότητα στην Ευρώπη σήμερα, είναι αυτή που αναλύθηκε. Άσχετα με το αν προβάλλονται συνεχώς οι οικονομικές κρίσεις, η μια πίσω από την άλλη, και αυτό έχει τη σκοπιμότητά του, άσχετα με το αν η εικόνα που μεταδίδεται είναι ενός οργανισμού που λειτουργεί υπό καθεστώς τελεσιγράφων και συνδιαλέγεται με όρους ανοίγματος και κλεισίματος αγορών.

Η τελευταία «μόδα» στην κουβέντα είναι η δημιουργία ταχυτήτων εντός της Ε.Ε.. Τουλάχιστον δύο ταχύτητες θέλουν οι εμπνευστές αυτής της ιδέας που τορπιλίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα θεμέλιά του. Τα δελτία ειδήσεων θέλουν τον Σαρκοζί να είναι ο πιονέρος μιας τέτοιας αντίληψης, αν και δεν είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό, ειδικά όταν είδα ότι μετά από αυτές τις δηλώσεις του, ξεκίνησε το γλέντι των αγορών και απέναντι στη δική του χώρα.

Δεν ξέρω πώς το έχουν φανταστεί το πράγμα και οι Γάλλοι. Ίσως να μην έχουν καταλάβει ή να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Άλλωστε, είναι οι επόμενοι μετά την Ιταλία, σε αυτό το ντόμινο θανάτου που απειλεί την Ε.Ε.. Βαθειά ευρωπαϊστές οι Γάλλοι, έχουν χάσει το στόχο, πιστεύοντας ότι η Γερμανία θα τους φροντίσει κάτω από τα φτερά της.

Τι ταχύτητες είναι άραγε αυτές που έχουν εμπνευστεί ; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα είναι η Γερμανία στη μια ταχύτητα και όλοι οι άλλοι στη δεύτερη ; Μάλλον έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι μετά από κάθε μεγάλη γενιά ηγετών, οι επόμενες που ακολουθούν, βαίνουν μειούμενες, αδυνατίζουν και εξασθενούν.

Ο Σαμαράς και η ιστορική ευθύνη της ΝΔ.

Ο Αντώνης Σαμαράς αυτές τις ημέρες της μεγάλης, πολυσχιδούς κρίσης απέδειξε ότι είναι πολιτικός ευθύνης και εθνικής συνείδησης. Πατριώτης και ευρωπαϊστής, εκφραστής του κοινωνικού φιλελευθερισμού, χωρίς στεγανά και θέσφατα. Ήρθε αντιμέτωπος με τη μοίρα του ηγέτη μιας χώρας, χωρίς ο ίδιος να είναι Πρωθυπουργός της και αυτό κάτι λέει στην τρέχουσα συγκυρία.

Όρθωσε το ανάστημά του όλο αυτό το διάστημα και κράτησε το «όχι» του ζωντανό και δυναμικό, χωρίς να το αφυδατώσει. Και συνεχίζει να το κρατάει ισχυρό, γιατί ακριβώς οι κινήσεις του αναδεικνύουν τη διαφορετικότητα που έχει η δική του άρνηση από τη στείρα άρνηση της ξύλινης αριστεράς. Ο προσανατολισμός της ΝΔ δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από ευρωπαϊκός και τη στιγμή που έρχονται εξελίξεις και ανατροπές στις πολιτικές συμπεριφορές και στους τρόπους αντιμετώπισης, η Ελλάδα δεν μπορούσε να βρισκόταν σε κατάσταση Αλβανίας του Χότζα. Η ΝΔ άλλωστε, δεν είναι ΚΚΕ.

Ζήτησε και επέτυχε, διακοπή της πολιτικής εξόντωσης της μικρομεσαίας ελληνικής τάξης, εθνική ανασύνταξη, πολιτική αναδιοργάνωση, ισορροπία στο εγχώριο περιβάλλον, επανεξέταση οικονομικού προσανατολισμού με άξονα την ανάπτυξη, απομάκρυνση ενός ολέθριου πρωθυπουργού που κόντεψε σε μια νύχτα να διαλύσει όλη την Ευρώπη, και τέλος, μεταβατική κυβέρνηση που θα οδηγήσει σε εκλογές για να μιλήσει επί του πρακτέου ο ελληνικός λαός και όχι επί ενός εγκληματικού διλήμματος.

Δεν είναι και λίγα αυτά και μάλιστα από τη θέση της αντιπολίτευσης ! Αν η Ευρώπη συνεχίσει με την ίδια νοοτροπία, ας μην ανησυχούν μερικοί, το «όχι» θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία και νόημα και θα είναι ενταγμένο σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συνισταμένη. Όχι απομονωμένο, σπασμωδικό, στείρο και καταστροφικό. Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας. Τα μεγάλα και ιστορικά «ΟΧΙ» δεν λέγονται από τον πάγκο.



Βασίλειος Μπαλάφας

Μέλος Π.Ε. Ν.Δ.

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com