Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ως γνωστόν, τη Δευτέρα το Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας (που προέκυψε μετά τον σύντομο και άχρηστο βίο της «Ελιάς») απέκτησε με εκλογή από τη βάση νέο αρχηγό, τον 38χρονο Ματτέο Ρέντσι.

Την Τετάρτη, η κυβέρνηση συνεργασίας Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς υπό τον κεντροαριστερό πρωθυπουργό Ενρίκο Λέττα, έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική Βουλή, με 379 ψήφους υπέρ, 212 κατά και 2 αποχές.

Ψήφο εμπιστοσύνης έδωσε λίγο μετά και η Γερουσία, με 173 θετικές ψήφους – 22 περισσότερες από τις αναγκαίες.

Ας δούμε τι συμβαίνει στην Ιταλία, που επίσης μαστίζεται από την κρίση και έχει λάβει σκληρά μέτρα:

Την κυβέρνηση Λέττα στηρίζουν το Δημοκρατικό Κόμμα, το μετριοπαθές κέντρο της Επιλογής Πολιτών και της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και η Νέα Κεντροδεξιά του Αντζελίνο Αλφάνο (που προέκυψε από το κόμμα του Μπερλουσκόνι).

Ο Μπερλουσκόνι βρέθηκε δια της δικαστικής οδού εκτός πολιτικής, αλλά η Κεντροδεξιά παρέμεινε στην κυβέρνηση.

Κατά τη συζήτηση, όλα αυτά τα κόμματα αποδοκίμασαν τη συμπεριφορά του Μπέπε Γκρίλο και των βουλευτών του περίφημου «Κινήματος των Πέντε Αστέρων».

Ο πρωθυπουργός Λέττα επέκρινε τον Γκρίλο για δηλώσεις του, σύμφωνα με τις οποίες ορισμένοι δημοσιογράφοι δεν τιμούν το λειτούργημά τους – είναι γνωστή η προσωπική κόντρα του με δημοσιογράφο της εφημερίδας «Λα Ρεπούμπλικα».

Και αμέσως ξεκίνησε μια φασαρία, που οδήγησε στην απομόνωση των ψυχοπαθητικών φαινομένων.

Την ίδια ώρα, ανακοινωνόταν από τον επικεφαλής της Υπηρεσίας Είσπραξης Φόρων, Ατίλιο Μπέφερα, ότι το ύψος της φοροδιαφυγής στην Ιταλία ανέρχεται σε 130 δις ευρώ το χρόνο.

«Πρέπει να πούμε ότι μια τέτοιου είδους φοροδιαφυγή, δεν είναι συμβατή με την οικονομία μας και με ένα πραγματικά δημοκρατικό σύστημα», αποφάνθηκε ο Μπέφερα. Και πρόσθεσε:

«Με τα δεδομένα αυτά, η καταπολέμηση της φορολογικής απάτης και της φοροδιαφυγής δεν αποτελεί μόνον ένα πρόβλημα που συνδέεται με τις εισπράξεις του δημοσίου, αλλά και υπόθεση ουσιαστικής κοινωνικής ισότητας».

Την ίδια ώρα, η οργάνωση Save the Children, ανακοίνωνε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο ανήλικα παιδιά ζουν στην Ιταλία σε κατάσταση απόλυτης ένδειας, ενώ το ποσοστό τους αυξήθηκε κατά 30% σε σχέση με το 2012.

Όπως έγινε γνωστό, από την αρχή της οικονομικής κρίσης, οι ιταλικές οικογένειες μείωσαν κατά 138 ευρώ το μήνα τα χρήματα που διαθέτουν για αγορές τροφίμων, ειδών ρουχισμού και υποδημάτων, ενώ ένα στα τρία παιδιά κινδυνεύει να μην μπορεί να υποβληθεί σε αγωγή οδοντογιατρού και ορθοδοντικού, λόγω της οικονομικής στενότητας των οικογενειών.

Στην Ιταλία, όλα αυτά τα στοιχεία δεν οδήγησαν σε διάλυση του δημόσιου βίου, αλλά στη συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να βρεθούν λύσεις.

Και όταν άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου, έξω βγήκε μόνο ο Γκρίλο – όλοι οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, επέλεξαν την οδό της λογικής και της συνεργασίας.

«Θα αποδείξουμε ότι είμαστε μεταρρυθμιστές αλλά και ότι ξέρουμε να ζεστάνουμε τις καρδιές. Αυτό δεν είναι το τέλος της Αριστεράς, αλλά μόνον μιας ιθύνουσας τάξης της Αριστεράς», δήλωσε ο Ματτέο Ρέντσι μετά την εκλογή του στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος.

Και ξεκαθάρισε:

«Ξεκινάμε μια νέα πορεία. Η γενιά που ήταν στο γυμνάσιο όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, αναλαμβάνει το πηδάλιο. Θα ζητήσουμε την βοήθεια των γηραιότερων, αλλά η ευθύνη, τώρα, είναι δική μας».

Λίγο μετά, παρουσίαζε την 12μελή γραμματεία του Δημοκρατικού Κόμματος, που αποτελείται από πέντε άνδρες και επτά γυναίκες με μέσο όσο ηλικίας τα 35 έτη.

Και αμέσως δήλωνε:

«Δεν πρόκειται να τεθεί σε κίνδυνο η ενότητα του κόμματος. . . πρέπει να εργασθούμε όλοι μαζί. Δεν θα ξεκινήσω ένα μπρα-ντε-φερ με την κοινοβουλευτική μας ομάδα».

Και για την κυβέρνηση συνεργασίας που επιβάλλει τα μέτρα λιτότητας:

«Το ζητούμενο δεν είναι να πέσει η κυβέρνηση, αλλά να μπορέσει να δουλέψει ώστε να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις και οι άμεσες λύσεις που χρειάζεται η χώρα».

Αν κάποιος έκανε τις συγκρίσεις με την Ελλάδα, θα οδηγείτο σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα:

Για τη συμπεριφορά της αντιπολίτευσης, που θέλει να ρίξει την κυβέρνηση και δεν συνεργάζεται σε τίποτε.

Για τους «58» της λεγόμενης νέας κεντροαριστεράς, που είναι οι παλιοί και γεμίζουν μια αίθουσα με λευκές κεφαλές.

Για τη στάση του πολιτικού συστήματος απέναντι στις γυναίκες.

Για την ψυχοπάθεια που έχει επικρατήσει και έχει επηρεάσει τον λαό.

Αν κάποιος έκανε τις συγκρίσεις με την Ελλάδα, θα διαπίστωνε πως εδώ, όταν ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου, στην έξοδο συνωστίζονται περισσότεροι του ενός τρόφιμοι.

Αν κάποιος έκανε τις συγκρίσεις με την Ελλάδα, θα βεβαιωνόταν πως δεν ισχύει και πολύ το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα»…