Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αφού επί δεκαετίες ολόκληρες προσφέρθηκαν απλόχερα ηθική και (δυστυχώς) κοινοβουλευτική νομιμοποίηση στην τρομοκρατία και στους τρομοκράτες, τώρα χύνονται κροκοδείλια δάκρυα επειδή ένας από αυτούς αποφάσισε να παραβιάσει τους όρους της άδειάς του και να συλλαβίσει ένα κείμενο – επιτομή ηθικής νομιμοποίησης, η οποία πλέον περιλαμβάνει και τα μνημόνια!

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα επί του πλανήτου της οποίας τα κόμματα δεν συμφωνούν σε τίποτε – ούτε στο θέμα της τρομοκρατίας.

Είναι η μόνη χώρα όπου όλα τα θέματα – και αυτό της τρομοκρατίας – αποτελούν αντικείμενο κομματικών διαξιφισμών και κομματικής εκμετάλλευσης.

Τραβάνε όλοι μια γενική και αόριστη καταδίκη – με… συμβουλές προς τρομοκράτες να αναστείλουν τη δράση τους, ώστε να μην αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη από τα μνημόνια – και μετά άλλος τραβά για Ανατολή και άλλος για Δύση.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να υιοθετήσει τις απόψεις Γιωτόπουλου, ο οποίος την Τρίτη, 21 Ιανουαρίου, με επιστολή του στην «Ελευθεροτυπία»,  επέρριψε την ευθύνη στην κυβέρνηση, λέγοντας σαφώς πως η «διαταγή» για την απόδραση εκπορεύθηκε «από πάνω» και καταγγέλλοντας τις αρχές ότι δεν παρακολουθούσαν τον Ξηρό κατά τις εξόδους του, σε αντίθεση με την περίπτωση του Τζωρτζάτου;

Οπότε, νάτος και ο ΣΥΡΙΖΑ να ευθυγραμμίζεται, λίγες ώρες μετά, με τον Γιωτόπουλο και να μιλά για πολιτικές (δηλαδή κυβερνητικές) ευθύνες και για προνομιακή μεταχείριση του Ξηρού.

Αξιοποίησε δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ τις «καταγγελίες» Γιωτόπουλου και διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, προκειμένου να πλήξει την κυβέρνηση και παριστάνοντας ότι αγνοεί τα πραγματικά περιστατικά.

Όπως, για παράδειγμα, ότι τα μέλη της 17Ν, έχουν εδώ και χρόνια χωριστεί σε δύο στρατόπεδα – από τη μια Γιωτόπουλος και Τζωρτζάτος και από την άλλη Κουφοντίνας και Ξηρός.

Ήδη από το 2005 – και αργότερα στο εφετείο, το 2007 – οι δύο ομάδες ανταλλάσσουν πυρά και κατηγορίες περί συνεργασίας με την Αντιτρομοκρατική.

Ο Τζωρτζάτος, μιλώντας στα «Νέα» (17-18 Σεπτεμβρίου 2005) είχε πει πως τον «πρόδωσαν οι σύντροφοι».

«Αυτή η διαρκής πόζα, η αλαζονεία που αντίκρισα στη Δίκη ήταν νύχτα με τη μέρα σε σχέση με την 17Ν που γνώρισα. Αρνήθηκα να συνεργαστώ με την Αντιτρομοκρατική, όπως έκαναν άλλοι», είχε πει.

Για να ακολουθήσει απαντητική επιστολή Κουφοντίνα προς Γιωτόπουλο και Τζωρτζάτο, τους οποίους κατηγορούσε για «προσπάθεια απαξίωσης της 17 Ν».

Και το 2007, στο εφετείο,  ειρωνευόταν τον Τζωρτζάτο – τότε που ο Ξηρός αποκαλούσε τους δικαστές «ελεεινούς, τρισάθλιους και ανίκανους», τον πρόεδρο του δικαστηρίου «παππούλη» και την εισαγγελέα «γιαγιάκα».

Ήδη από τότε η ομάδα Γιωτόπουλου – Τζωρτζάτου κατηγορούσε τον Κουφοντίνα για συνεργασία με την Ασφάλεια και ότι μπήκε σε συναλλαγή για να σώσει τη γυναίκα του και το παιδί του.

Και από την πλευρά του ο Κουφοντίνας χαρακτήριζε άθλια όλα αυτά και με τη σειρά του κατηγορούσε τον Τζωρτζάτο ότι συνεργάστηκε.

«Από τι κινδύνευε η γυναίκα μου και το παιδί μου για να έλθω σε συναλλαγή με την αστυνομία;», ρωτούσε.

Μάλιστα, στη συνεδρίαση της 5ης Απριλίου 2007 η διαμάχη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα κορυφώθηκε, με τον Τζωρτζάτο να κατηγορεί τον Κουφοντίνα ότι με την τακτική της σιωπής καίγονται και αθώοι, ενώ υπαινίχθηκε και συνεργασία με τις αρχές.

Και με τον Κουφοντίνα να κατηγορεί τους μεταμεληθέντες (Τσελέντη – Τσέλιο) για ψευδομάρτυρες, αποκαλώντας αθλιότητες τα περί συνεργασίας.

Πρόκειται δηλαδή για γνωστή βεντέτα – την οποία όφειλε να γνωρίζει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που μάλιστα κατέχει και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτά που υποστηρίζει ο Γιωτόπουλος περί «συνεργασίας» με τις αρχές δεν είναι καινούργια.

Οπότε, τι δουλειά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλά (και αυτός) για προνομιακή αντιμετώπιση – άρα για συνεργασία με τις αρχές;

Μπαίνει, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ στον καβγά ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα της 17Ν – και μάλιστα διαλέγοντας στρατόπεδο;

Και επιτέλους τι θέλει δηλαδή να μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ότι εν μέσω προεδρίας, τρόικας, δόσεων, ομολόγων που ετοιμάζονται να σκάσουν, με τη χώρα να βρίσκεται στο μικροσκόπιο, η κυβέρνηση ωφελείται από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί;

Και όχι μόνο ότι ωφελείται, αλλά και ότι την… προκάλεσε;

Ότι δηλαδή έδωσε εντολή να δίδονται αφειδώς άδειες στον Ξηρό, μήπως και… το σκάσει επιτέλους;

Προφανώς, αλλού βρίσκεται η πηγή του κακού: Στο γεγονός ότι η ηθική νομιμοποίηση και η αδυναμία διαχωρισμού ποινικών κρατουμένων και τρομοκρατών (ανθρώπων δηλαδή που εγκληματούν, περιβάλλοντας οι ίδιοι με ιδεολογικό μανδύα τις πράξεις τους) βρίσκεται στη βάση του «σαθρού συστήματος».

Προσθέστε σε όλα αυτά και την άποψη ότι η Δημοκρατία κινδυνεύει από τα μνημόνια και από τίποτε άλλο και νάτη η εξήγηση για την ελαφρότητα με την οποία εκεί στον Κορυδαλλό αντιμετώπισαν το θέμα.

Βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια ακόμη εκδήλωση του μικροβίου του διχασμού – εντός και εκτός Κορυδαλλού.