Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Προσπαθεί λένε, ο Ταγίπ να μας πείσει ότι μπορεί να είναι πρωταγωνιστής στο παγκόσμιο σκηνικό. Δεν το νομίζω. Χωρίς λεφτά και όπλα υπερδύναμη δεν γίνεσαι και ασφαλώς αυτό το γνωρίζει καλά ο ίδιος. Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε, δεν θα τον άφηναν οι άλλοι που είναι ήδη πρωταγωνιστές και διαπρέπουν στα φώτα της παγκόσμιας πολιτικής ράμπας. Ένας σαλταρισμένος ανταγωνιστής είναι ακριβώς ότι δεν τους χρειάζεται στην συγκεκριμένη χρονική σκηνή. Το εγχείρημα είναι αδιέξοδο.

Μήπως όμως προσπαθεί να πείσει τους Άραβες ότι έχει την δυνατότητα και την θέληση  να γίνει ο προστάτης τους και αρχηγός του Μουσουλμανικού κόσμου; Ασφαλώς όχι, όταν είναι ακόμη νωπή η μνήμη της καταπίεσης την οποίαν υπέστησαν οι Άραβες από  τους Τούρκους και σχετικά πρόσφατοι οι αγώνες απελευθέρωσής τους. Ένας Τούρκος είναι ακριβώς εκείνος που δεν χρειάζονται να εμπιστευτούν και να συσπειρωθούν γύρω του και μάλιστα ένα άτομο αναξιόπιστο, αφού αλλάζει άποψη και τακτική κάθε μέρα. Αδιέξοδο εκ τούτου και αυτό το εγχείρημα.

Τίποτα από όλα αυτά συνεπώς δεν ισχύουν και προ παντός, ο κ. Ερντογάν δεν είναι ο σαλταρισμένος ψυχοπαθής που ονειρεύεται να γίνει μεγάλος Σουλτάνος, όπως πολλοί σχολιαστές τον παρουσιάζουν. Ο κ. Ερντογάν απέδειξε ήδη ότι μπορεί με ευχέρεια να χαλιναγωγεί τα πλήθη και να εξουδετερώνει ανταγωνιστές και αντιπάλους. Απέδειξε ήδη ότι είναι ένας ικανότατος λαϊκιστής που γνωρίζει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του προσφέρονται, τόσο στην εσωτερική πολιτική αγορά όσο και στον διεθνή ανταγωνιστικό πολιτικό στίβο. Δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη.

Ο στόχος του είναι μόνο ένας και αυτός είναι διακριτός. Ναι, στόχος του είναι η εξουσία. Η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία μέσα στην χώρα του. Η μεγαλομανία, ο μεγαλοιδεαλισμός, οι στρατιωτικές πρωτοβουλίες, οι παράνομες απαιτήσεις στην Μεσόγειο και οι εμπρηστικές δηλώσεις στην διεθνή σκηνή, δεν είναι παρά θορυβώδεις στρακαστρούκες, με τις οποίες αποπροσανατολίζει και μεθάει το εγχώριο κοπάδι.

Εξουσία και χρήμα, πολύ χρήμα. Φασισμός με όχημα την θρησκεία και όχι τον Σοσιαλισμό, σε αντίθεση με το Ευρωπαϊκό πρότυπο. Η αντιπαράθεση φούντωσε και έφτασε στα άκρα: Ερντογάν σαν Μπιν Λάντεν και Χαμάζ σαν Αλ Κάιντα; Είναι πάντα Τζιχάντ. Ο ιερός πόλεμος των πιστών, εργαλείο του Μουσουλμανικού φονταμενταλισμού που κάποιοι ανόητοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν σαν πολιτικό όπλο.

Αυτός, να το δείτε, δεν θα πέσει. Θα φύγει βράδυ. Μα να είστε σίγουροι ότι έχει ήδη ρυθμίσει τα της διαφυγής του και έχει σιγουρέψει τις αρπαχτές που έχει ήδη κάνει. Τόνοι χρυσού και άπειρα μετρητά από το λαθρεμπόριο πετρελαίου και ναρκωτικών, όπως λέει κάποιος μαφιόζος ονόματι Πεκέρ, ασφαλώς βρίσκονται και τον περιμένουν κάπου. Να δούμε αν θα προλάβει ή θα την πατήσει σαν τον Τσαουσέσκου.

Με αυτά και αυτά βέβαια, ο κ. Ερντογάν κατάφερε να υπερθεματίσει στις αλλοπρόσαλλες και αστήρικτες απαιτήσεις κατά τις χώρας μας, με τις οποίες η νέα γενεά των Νεότουρκων κληρονόμων του αμφιλεγόμενου Κεμάλ, όρθωσε ένα τοίχο ανάμεσα στις δύο χώρες για να στηρίξει την ανύπαρκτη εθνοτική διαφορά των κατοίκων των δύο ακτών του Αιγαίου.

Ο τοίχος τώρα μεγάλωσε και έγινε τείχος και τα τείχη δεν πέφτουν εύκολα. Θυμάστε εκείνο του Βερολίνου, παρέσυρε με την πτώση του μια αυτοκρατορία.

Να το θυμηθείτε. Η μετά Ερντογκάν εποχή θα είναι δυσκολότερη για όλους.