Ήξεις αφήξεις από Ελλάδα και ΣυμμάχουςΣυμμετέχουμε, αλλά δεν… συμμετέχουμε! Βομβαρδίζουμε, αλλά όχι τον Καντάφι! Με την «οδύσσεια» να βρίσκεται ήδη στην τέταρτη ημέρα από την έναρξή της, ενημερώνει σήμερα ο πρωθυπουργός τη Βουλή για το είδος της συμμετοχής της Ελλάδας που χθες χρειάσθηκε να διευκρινιστεί αρκετές φορές, τόσο από τον υπουργό Άμυνας όσο και από τον υπουργό των Εξωτερικών και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Η «πολεμική εβδομάδα» ξεκίνησε μέσα σε ένα θολό τοπίο σχετικά με όλα τα μέτωπα, ενώ προ των πυλών βρίσκεται η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μετά τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου για το λεγόμενο «Σύμφωνο για το Ευρώ».

Η Ελλάδα δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο – πώς θα μπορούσε άλλωστε με τέτοια δημοσιονομικά μεγέθη – και χθες, τρεις μόλις μέρες πριν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ότμαν Ίσινγκ, με συνέντευξή του στο «Σπήγκελ», επανέλαβε όσα υποστηρίζουν όλο και περισσότεροι συνάδελφοί του τον τελευταίο καιρό.

Σύμφωνα με τον Ίσινγκ, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτη. Υποστηρίζει μάλιστα ότι η Ελλάδα βοηθήθηκε μόνο και μόνο για να αποφευχθεί η εξάπλωση της κρίσης και πως μόλις οι άλλες χώρες βρεθούν εκτός κινδύνου, θα έλθει η ώρα για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους! Και πρόβλεψε κούρεμα του χρέους ή επιμήκυνση του χρόνου λήξης των ομολόγων.

Μάλιστα, κατέκρινε την απόφαση της 11ης Μαρτίου για αγορά κρατικών ομολόγων από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, καθώς κάτι τέτοιο θα δεσμεύσει πολλά χρήματα ενώ θα προσφέρει μικρή ανακούφιση.

Από τη Σύρο όπου βρέθηκε, ο πρωθυπουργός εξέφρασε για άλλη μια φορά την ικανοποίησή του για τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου και την αισιοδοξία του για το μέλλον της χώρας, επαναλαμβάνοντας ότι οι αποφάσεις στο Eurogroup «δεν ήταν το τέλος της προσπάθειας, αλλά ένας σταθμός».

Στην Ερμούπολη σημειώθηκαν και επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν κατά της κυβερνητικής πολιτικής και δυνάμεις των ΜΑΤ, με τις δύο πλευρές να… ανταλλάσσουν νεράντζια και χημικά.

Συγκεχυμένη εμφανίζεται η κατάσταση και στο μέτωπο της Λιβύης. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Εξωτερικών έχουν δηλώσει «απογοητευμένοι» για τη χρήση βίας εκ μέρους του καθεστώτος Καντάφι, ενώ ο υπουργός Άμυνας κ. Βενιζέλος ξεκαθαρίζει πως η χώρα μας δεν συμμετέχει σε στρατιωτικού χαρακτήρα επιχειρήσεις, αλλά παρέχει υποστηρικτικού χαρακτήρα διευκολύνσεις σε φίλες ή σύμμαχες χώρες, στο πλαίσιο των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ.

Η πραγματικότητα είναι ότι στο ΝΑΤΟ τα πράγματα έχουν περιπλακεί, καθώς τα μέλη του εμφανίζονται ανίκανα να ακολουθήσουν μια ενιαία γραμμή, με την Τουρκία να προβάλει βέτο, έχοντας διαφοροποιήσει την αρχική – πολεμική – θέση της.

Για άλλη μια φορά, η Άγκυρα, ακολουθώντας δικούς της σχεδιασμούς κάνει άνω-κάτω τη Συμμαχία. Πρώτα ανακοίνωσε ότι διαθέτει στρατιωτικά μέσα για την επιχείρηση και λίγο μετά, διαβλέποντας τον κίνδυνο ανατροπής των σχεδίων της για πρωτοκαθεδρία στον αραβικό κόσμο.

Έτσι, μέσω Τουρκίας, δημιουργείται δυσκολία όσον αφορά στην χρήση των βάσεων του ΝΑΤΟ στη χώρα μας, ενώ η Αθήνα επιμένει στην άποψή της για μεσολαβητικό ρόλο της Ελλάδας κατά την «επόμενη ημέρα».

Άλλωστε, στο ζήτημα της Λιβύης σε σύγχυση βρίσκεται και η Σοσιαλιστική Διεθνής, η οποία μετά την συνάντηση του προεδρείου της στην Αθήνα το προηγούμενο σαββατοκύριακο εξέδωσε μια μάλλον ακατανόητη ανακοίνωση:

«Εκφράζουμε την απερίφραστη αλληλεγγύη μας όχι μόνο προς όσους αγωνίζονται τώρα για τη δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά και προς όσους υπερασπίζονται κάθε στιγμή τη δημοκρατία σε άλλα μέρη του κόσμου. Η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει μια σημαντική ιστορία συνεισφοράς στους δημοκρατικούς αγώνες στη νότια Ευρώπη τη δεκαετία του '70, στη Νότιο Αμερική και την Καραϊβική τη δεκαετία του '80, πάλι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την Ασία τη δεκαετία του '90, σοσιαλδημοκρατικά, εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχαν ενεργό συμμετοχή στη διαδικασία εκδημοκρατισμού. Είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες, για να στηρίξουμε τους δημοκράτες του σήμερα και να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η στιγμή έχει μια παρόμοια σημασία για τον αραβικό κόσμο»!

Απορία ψάλτου βηξ μέσα σε ένα πολύ θολό τοπίο, καθώς όλα δείχνουν πως οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει κύμα προσφύγων προς τις, επίσης χειμαζόμενες από ταραχές, γειτονικές χώρες. Όλα δείχνουν πως η ανθρωπιστική καταστροφή ήταν αναπόφευκτη και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη, αν και το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας αναφέρει σαφώς πως η επιχείρηση αποφασίσθηκε για την προστασία των αμάχων.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η χθεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, σύμφωνα με την οποία «δεν τασσόμαστε σε καμία συμμαχία κατά της Λιβύης», καθώς «έχουμε συγκεκριμένες θέσεις, απόψεις και προτάσεις, ενώ η εμπλοκή μας έχει συγκεκριμένα όρια και άξονες»,  υπενθυμίζοντας πως το ψήφισμα 1973 του Σ.Α. του ΟΗΕ δεν συνιστά εμπλοκή στην πολιτική κατάσταση στη Λιβύη.

Αυτό που παρατηρείται με όλα αυτά είναι ότι η Ελλάδα και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως έκανε και όταν αποφασιζόταν ο πόλεμος στο Ιράκ (και ενώ η Ελλάδα είχε την προεδρία της ΕΕ), δεν ξεκαθαρίζει την θέση της. Τακτική αλά Ιράκ δηλαδή και στη λογική «συμμετέχουμε αλλά δεν συμμετέχουμε».

Αυτή τη φορά, παρεμφερή θέση κρατά και η διεθνής κοινότητα, που επαναλαμβάνει ότι στόχος δεν είναι ο Καντάφι, αλλά η προστασία του πληθυσμού. Μα αν ο πληθυσμός κινδυνεύει από τον Καντάφι, τότε πώς δεν είναι στόχος ο Καντάφι.

Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις…