Όψιμοι «Ήρωες» και «Προδότες» του νέου Διχασμού - και μια (αληθινά ηρωική) πρόταση Μια σειρά από επισημάνσεις που οδηγούν σε μερικά συμπεράσματα και σε μία πρόταση θα κάνω σήμερα. Αφού ενημερώσω πως παρά την προσπάθεια κάποιων κακόβουλων να με στείλουν στις... Φιλιππίνες από όπου υποτίθεται ότι ζητούσα βοήθεια από φίλους και γνωστούς, μέσω ενός αστείου mail, εξακολουθώ να πατάω Ελλάδα (από πάσης απόψεως). 

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το ίδιο και οι παθογένειες:

Η Ελλάδα κυβερνάται επί δεκαετίες με άθλιο και ζημιογόνο τρόπο από ανθρώπους που στηρίζουν την εκλογή τους και την παραμονή τους στον δημόσιο (λέμε τώρα) βίο στη λειτουργία αυτής της καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι το πελατειακό σύστημα.

Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο εκλέγονται πρόσωπα που δεν διαθέτουν ικανότητες και πολιτικό φιλότιμο, αλλά με τη συμπεριφορά τους «μολύνουν» και όσους δεν επιθυμούν να ακολουθήσουν αυτόν τον αηδιαστικό δρόμο, αλλά το πράττουν προκειμένου να μην βρεθούν «εκτός».

Η πρακτική αυτή εμποδίζει να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ακόμη και τους ικανούς να θέσουν τις ικανότητες, τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους στην υπηρεσία του λαού, ασκώντας με ευσυνειδησία τα καθήκοντά τους, διότι και αυτοί υποχρεώνονται να χάνουν χρόνο εξαγοράζοντας συνειδήσεις και ψήφους.

Όλοι μαζί διαφθείρουν τον λαό και τον εμποδίζουν να επιλέξει αυτούς που πραγματικά θα φανούν χρήσιμοι για την πατρίδα.

Αυτήν την πρακτική έχουν ακολουθήσει οι πάντες – και οπωσδήποτε όσοι έχουν εκλεγεί πάνω από μία φορά – κυρίως αν πριν από τις εκλογές κατά τις οποίες επανεξελέγησαν, το κόμμα τους βρισκόταν στην εξουσία και επομένως είχαν περισσότερες ευκαιρίες και καλύτερη πρόσβαση για να φέρουν σε πέρας διάφορες ρουσφετολογικές εργασίες.

Αυτήν την πρακτική – που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία – ακολούθησαν όλοι: Και αυτοί που υπερψήφισαν τη νέα δανειακή σύμβαση και τώρα κατηγορούνται για προδοσία και αυτοί που την καταψήφισαν, διαγράφηκαν και τώρα ηρωοποιούνται.

Το δεύτερο (κατά τη γνώμη μου πάντα) δεδομένο, είναι ότι από τη στιγμή που η χώρα προσέφυγε στον περίφημο μηχανισμό στήριξης (τον οποίο ακόμη και σήμερα διαφημίζει ο κ. Παπανδρέου ως δικό του «δημιούργημα»), χωρίς να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να αποφευχθεί, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη:

Υπέρμετρη φορολογία, περικοπές, φτωχοποίηση, λουκέτα, ύφεση, ανεργία. Αυτή είναι η συνταγή του ΔΝΤ, αυτήν ξέρει, αυτήν εφαρμόζει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

(Όσο περνά ο καιρός, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση πως τα δύο παραπάνω δεδομένα είναι αλληλένδετα: Δηλαδή, λόγω του πελατειακού κράτους και της δημιουργίας υπέρμετρων προσδοκιών και ρουσφετολογικών απαιτήσεων στον λαό, είχε καταστεί αδύνατον για οποιαδήποτε κυβέρνηση να εφαρμόσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και έπρεπε να δημιουργηθούν οι συνθήκες έξωθεν και άνωθεν επιβολής των αλλαγών).

Το δεύτερο δεδομένο (της προσφυγής στο Μνημόνιο), μας οδηγεί στο τρίτο: Από την στιγμή που μπήκαμε σ’ αυτήν την περιπέτεια και από τη στιγμή που ήταν εκ των προτέρων βέβαιο πως η «συνταγή ΔΝΤ» θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη ύφεση και λιγότερα έσοδα για το κράτος, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει κάπου η λήψη μέτρων.

Υποστηρίζω δηλαδή πως και χωρίς το νέο μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση, η τρόικα θα συνέχιζε να επιβάλει μέτρα, να πραγματοποιεί ελέγχους, να τα μαζεύει και να φεύγει, να μην δίνει το πράσινο φως για την επόμενη δόση αν δεν πάρει αυτό που θέλει, να στέλνει αρνητικές εκθέσεις στους δανειστές, να ψάχνει κάθε φορά πότε για τέσσερα και πότε για έξι και πότε για οκτώ επιπλέον δις ευρώ.

Και κάθε φορά θα συνέχιζε η Βουλή να ψηφίζει πότε το ένα μεσοπρόθεσμο και πότε το άλλο, πότε το ένα πολυνομοσχέδιο και πότε το άλλο, πότε τη μια τροπολογία με νέα χαράτσια και πότε την άλλη.

Δεν πρόκειται για υποθέσεις. Όλα αυτά ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒ ΕΙ στο πρόσφατο παρελθόν – γιατί έχουμε τόσο κοντή μνήμη;

Θυμηθείτε τι γινόταν από δόση σε δόση, από έλεγχο σε έλεγχο, από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι την ώρα που άρχισε η συζήτηση για το νέο δάνειο και τη νέα δανειακή σύμβαση.

Υπενθυμίζω ότι για να λάβουμε την έκτη δόση (του Οκτωβρίου) φθάσαμε γονυπετείς στα Χριστούγεννα και ενώ είχε ήδη αποφασισθεί η αναδιάρθρωση του χρέους, το PSI, η ανταλλαγή ομολόγων, ο καυγάς με τους ιδιώτες ομολογιούχους, η υποβάθμιση της χώρας σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, δηλαδή η χρεοκοπία.

Υπενθυμίζω επίσης ότι ήδη από την αρχή του καλοκαιριού είχε αρχίσει το παραμύθι με τις εγγυήσεις (θυμηθείτε τη Φιλανδία, που τελικά έλαβε το ποσό που θα μας δάνειζε!) και το οποίο κατέληξε σε απαιτήσεις για δεσμεύσεις και υπογραφές – όχι για το νέο δάνειο, αλλά μόνο και μόνο για να εκταμιευτεί η έκτη δόση του παλαιού δανείου.

Η έβδομη δόση καταργήθηκε και υποτίθεται ότι θα αντικαθίστατο από την πρώτη δόση του νέου δανείου, με το οποίο παιδευόμαστε τώρα και ακούμε τα μύρια όσα από Γερμανούς και άλλους αδιάφθορους και άμεμπτους και καλοπληρωτές.

Αλλά ακόμη και αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά, τούτη την ώρα θα τσακωνόμασταν για την έβδομη δόση, την  οποία και πάλι δεν θα μας έδιναν και για την καταβολή της οποίας και πάλι θα μας ζητούσαν όλα αυτά που μας ζητούν τώρα μέσω της νέας δανειακής σύμβασης.

Επομένως, όλος αυτός ο σημερινός καυγάς, με όψιμους «προδότες» και «ήρωες», διαγραφές και ακρωτηριασμούς, αυτός ο νέος εθνικός διχασμός δηλαδή, γίνεται για ένα αδειανό πουκάμισο. Και για να κάνουμε τη γνωριμία μας με νέους τηλεοπτικούς ήρωες.

Διότι τα «όχι» - και αυτό ισχύει και για τους μεν και για τους δε - οι προνοητικοί άνθρωποι τα λένε στην αρχή και όχι στο τέλος.
 
Ως γνωστόν, πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν - άσε που σε τέτοιες περιπτώσεις υπερβολικής καθυστέρησης και μειωμένων αντανακλαστικών μπορεί να παρεξηγηθούν τα κίνητρά σου...

Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται (αφού επί δύο χρόνια ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν) να είδαν ξαφνικά το φως το αληθινό, οπότε και είπαν το ηρωικό «όχι», γράφοντας μια νέα εποποιία, συνοδευόμενη και από τα αναγκαία λαϊκά έπη, όπως το περίφημο «δεν είσαι εσύ ο Γιώργος μου» της κ. Τεκτονίδου.

Αλλά και οι προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία εμφανίζονται λένε ένα μάλλον καθυστερημένο «όχι», καθώς θα ήταν πιο λογικό και πιο αποτελεσματικό αν διατύπωναν το «όχι» τους τότε που έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, διευκολύνοντας έτσι (με το «όχι» τους) και τον αρχηγό τους να προκαλέσει εκλογές (που αν είχαν διεξαχθεί, θα υπήρχε κυβέρνηση με λαϊκή εντολή και θα είχε τελειώσει η περιπέτεια).

Το πρόβλημα είναι πως για πρώτη φορά, λόγω αυτού του πέραν των κομμάτων διαχωρισμού των εκπροσώπων του έθνους, ο διχασμός «κατέβηκε» στον λαό, που ξαφνικά ασχολείται μόνο με την τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή, σχεδόν ξεχνώντας όλες τις άλλες ψηφοφορίες, στις οποίες πολλοί από τους διαγραφέντες είχαν δώσει την θετική τους ψήφο.

Η αλήθεια είναι πως είτε με την παλιά, είτε με τη νέα δανειακή σύμβαση τα μέτρα θα συνεχίζονταν – θυμηθείτε ότι δεν χρειάσθηκε η νέα σύμβαση για να επιβληθεί το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ, ούτε για να αρχίσει η διαδικασία της εφεδρείας, ούτε για να συνεχιστούν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Βέβαια, θα πει κάποιος πως τώρα δενόμαστε με ένα νέο θηριώδες δάνειο και με νέες υποχρεώσεις, αγγλικά δίκαια, απώλεια εθνικής κυριαρχίας και τα λοιπά.

Μα και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας είχε ήδη συμβεί από τη στιγμή που δημιουργήθηκε ένα χρέος 360 δις ευρώ, ενώ έτρεχαν οι λήξεις ομολόγων, ύψους 182 δις ευρώ μέχρι το 2015.

Επίσης, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ήταν απολύτως βέβαιη από τη στιγμή που ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε να προσφύγει σε μηχανισμό στήριξης στον οποίο μετέχει το ΔΝΤ.

Επομένως, είτε με την παλιά, είτε με τη νέα δανειακή σύμβαση, για να πληρώσουμε αυτές τις υποχρεώσεις και με δεδομένη την ύφεση και την ανυπαρξία ανάπτυξης,  θα χρειαζόμασταν νέες δόσεις δανείων.

Οπότε, οι δανειστές θα πολλαπλασίαζαν τις πιέσεις και τις απαιτήσεις τους.

Από τη στιγμή που δεν υπήρξε καμιά διαπραγμάτευση, από τη στιγμή που υπήρξε η γνωστή δυσφήμιση, από τη στιγμή που διογκώθηκε το έλλειμμα χωρίς να απαιτηθεί επισήμως η αφαίρεση ελλειμμάτων που προκαλούνται από ανωτέρα βία, όπως είναι η τουρκική επιθετικότητα (εξοπλισμοί) και η επιδρομή λαθρομεταναστών (νοσοκομεία), θα φθάναμε στο σημερινό σημείο με ή χωρίς νέα δανειακή σύμβαση.

Τι μπορεί να γίνει τώρα

Δεδομένου ότι οι δανειστές – με επικεφαλής τον κ. Σόιμπλε – συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με αυτόν τον σκαιό τρόπο, θεωρητικά θα μπορούσε να θεωρηθεί η ψηφοφορία στη Βουλή ως μηδέποτε γενομένη.

Διότι είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλούν – ακόμη και η γελοία Κομισιόν που προχθές μας είπε πως δεν γνωρίζει πόσοι είναι οι άστεγοι στην Ευρώπη, διότι δεν έχει ακόμη καταλήξει στον… ορισμό του αστέγου – για εκπλήρωση δύο ακόμη όρων, αναφερόμενοι στις έγγραφες δεσμεύσεις και στην εξοικονόμηση επιπλέον 325 εκ ευρώ!

Αλλά επειδή αυτό (δηλαδή η κατάργηση της κυριακάτικης ψηφοφορίας) θα μπορούσε να θεωρηθεί (από όσους επιλέγουν την πρακτική του πολιτικώς ορθού) τραβηγμένο, υπάρχει μια πραγματικά ηρωική λύση:

Η Ελλάδα εκπληρώνει αμέσως και τους άλλους δύο όρους. Αποστέλλονται δηλαδή οι έγγραφες δεσμεύσεις και εξοικονομούνται τα 325 εκ ευρώ - όπως και συνέβη χθες.

Την ίδια ώρα, καλείται ο λαός να προσφέρει τις βέρες του και ό,τι άλλο νομίζει και μπορεί.

Προηγουμένως, έχει δοθεί η διαβεβαίωση ότι την ίδια στιγμή κατατίθεται αγωγή διεκδίκησης του γερμανικού αναγκαστικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, καθώς και αγωγές (κατά της αλαζονικής Γαλλίας κυρίως που ήδη βρίσκεται στη μέγγενη των οίκων αξιολόγησης κι’ ας παριστάνει την ουρά της Γερμανίας) κατά των αρχαιοκαπήλων, με τις οποίες θα ζητούνται επισήμως πίσω όλα τα ελληνικά έργα τέχνης που κοσμούν τα μουσεία τους και «κόβουν εισιτήρια».

Παράλληλα, ενημερώνεται η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για τις συνθήκες υπό τις οποίες η Ελλάδα υποχρεώθηκε να λάβει το αναγκαστικό δάνειο και πλημμυρίζει το διαδίκτυο με εικόνες από τα ελληνικά ολοκαυτώματα και τις κλεμμένες αρχαιότητες.

Υ.Γ.1 Και επειδή κάτι τέτοιο αποκλείεται να υιοθετηθεί από μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, προκηρύσσονται εκλογές με τα κόμματα (αντί προεκλογικού προγράμματος) να καταθέτουν, μεταξύ άλλων, στην κρίση του λαού τις προτάσεις τους για τον καλύτερο τρόπο εξυπηρέτησης του ανωτέρω εγχειρήματος.

Υ.Γ.2 Αν δεν συμβεί κάτι το ριζοσπαστικό, είναι βέβαιο πως για άλλη μια φορά η ξενοκρατία θα έχει προκαλέσει έναν ακόμη εθνική διχασμό, χωρίζοντάς μας σε «ήρωες» και «προδότες»…