Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

Δυστυχώς το συμπαθές σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος, υπέπεσε κατά την γνώμη μου, σ’ ένα σοβαρό ατόπημα, την ανάξεση πληγών του παρελθόντος που τόσα δεινά έφεραν στην Πατρίδα μας και κατέστρεψαν την χώρα πολύ περισσότερο από τον Β΄Π.Π. και από την Κατοχή. Ενημερωθήκαμε ότι στις 31 Μαρτίου 2016 ο Γ. Γραμματέας του Κ.Κ. μετέβη στο Λιτόχωρο, εάν δεν κάνω λάθος, για να τιμήσει την ίδρυση του λεγομένου Δημοκρατικού Στρατού, δηλ. την έναρξη του ανταρτοπόλεμου των τότε πλανεμένων Κομμουνιστών εναντίον της Ελλάδος, δηλ. της πατρίδος των.

Εάν αυτή η ενέργεια δεν είναι εορτή μίσους, κυριολεκτώντας διαιώνισης του μίσους, που ενέσπειραν μεταξύ των Ελλήνων κάποια ξένα προς την πατρίδα συμφέροντα, πώς είναι δυνατόν η αριστερή διανόηση να χαρακτηρίζει το μνημόσυνο που γίνεται κάθε χρόνο στο ΓΡΑΜΜΟ-ΒΙΤΣΙ στην Μνήμη χιλιάδων νεαρών Ελλήνων Αξιωματικών, οπλιτών, χωροφυλάκων και εθνοφρουρών, οι οποίοι πιστοί στον όρκο που έδωσαν στην Πατρίδα, έδωσαν και την ζωή των ακόμη για να μείνει η χώρα μας Δημοκρατική και να αποφευχθεί ο βέβαιος ακρωτηριασμός της (Ανεξάρτητη Μακεδονία).

Χωρίς να είναι στις προθέσεις μου η ανάξεση πληγών του παρελθόντος, κρίνω σκόπιμο, με αφορμή την πρόσφατη εορτή της ημερομηνίας ιδρύσεως του κατ’ επίφαση Δημοκρατικού Στρατού, χωρίς μίσος ή πάθος, έτσι απλά ελεύθερα, υπηρετώντας το δίκαιο, να επισημάνω, κατά την γνώμη μου, την Ιστορική αλήθεια, για μια τόσο σημαντική περίοδο (1946-1949) της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδος, κατά την οποία διακυβεύθηκαν η Ελευθερία του Ελληνικού Λαού και η εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδος μας.

Η Ελλάδα του Βορειοηπειρωτικού έπους του 1940, με τους αγώνες της στα βουνά της Ηπείρου, έδωσε το πρώτο βασικό και ουσιαστικό ράπισμα στον φανατισμό, όταν ισχυρά κράτη του τότε γνωστού κόσμου έπιπταν το ένα μετά το άλλο, δίνοντας έτσι την πρώτη ελπίδα και κουράγιο στον Ελεύθερο κόσμο για την τελική νίκη.

Ήλθε στη συνέχεια η εφιαλτική νύκτα της κατοχής.

Η ερειπωμένη, εξαντλημένη και καθημαγμένη Ελλάδα, κάτω από το βαρύ πέλμα του Γ΄ ΡΑΪΧ δεν ησύχασε, συνέχισε τον αγώνα της κατά του κατακτητή μέχρι της τελικής ήττας των δυνάμεων του φασισμού. Η Ανθρωπότης ανέπνευσε, η ελευθερία και το δίκαιο επεκράτησαν και οι λαοί πλέον ελεύθεροι άρχισαν την αναστήλωση των χωρών των, μέσα από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ελλάδα νικήτρια τότε και δοξασμένη με πρωταρχικό ρόλο στην ήττα του φασισμού, αλλά ευρισκόμενη στο χείλος του αφανισμού, αντίκρισε το φως της Ελευθερίας μέσα από τα ερείπιά της. Όλοι οι Έλληνες ανέμεναν το θαύμα, ζούσαν με την ελπίδα, ότι χάρις στην ζωτικότητα και το δημιουργικό πνεύμα της φυλής, θα βαδίζαμε ενωμένοι στην ανασυγκρότηση και προ παντός στην δικαίωση των Ελληνικών θυσιών και την ικανοποίηση επί τέλους των εθνικών δικαίων μας.

Αλλά, οι ωραίες προσδοκίες και τα γλυκά όνειρα, για την δημιουργία μιας μεγάλης Ελλάδος, αντάξια των νικηφόρων αγώνων της διαλύθηκαν. Οι τότε πλανεμένοι Έλληνες κομμουνιστές, καθοδηγούμενοι από τον διεθνή κομμουνισμό, εξαπέλυσαν το «Δεκεμβριανό κίνημα» και έτσι η προσφορά της εκατόμβης αίματος, στο βωμό της ελευθερίας για τους Έλληνες δεν σταματά και μάλιστα με καθαρά Ελληνικό πλέον αίμα. Την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος του Δεκεμβρίου 1944 και την συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθεί ο ύπουλος αδελφοκτόνος πόλεμος μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των Στασιαστών Κομμουνιστών, βοηθουμένων από τον ακήρυκτο πόλεμο των ομόρων κρατών κατά της πατρίδος μας.

Ο «αδελφοκτόνος πόλεμος των Ελλήνων» άρχισε την νύκτα 30/31 Μαρτίου 1946 με την άνανδρη επίθεση των κομμουνιστών στασιαστών αναρτών με επικεφαλής κάποιο Αλέξανδρο Ρόσιο (καπετάν Υψηλάντης) στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, παραμονή Εκλογών, όπου σκοτώθηκαν μαχόμενοι 9 χωροφύλακες και 3 στρατιώτες.

Δυστυχώς αυτή την αποφράδα ημέρα ενάρξεως του αδελφοκτόνου πολέμου των Ελλήνων, οι συμπαθείς κατά τ’ άλλα σημερινοί κομμουνιστές, επέλεξαν να εορτάσουν ως ημέρα ιδρύσεως του ανύπαρκτου Δημοκρατικού Στρατού.

Τότε συνέβη το χειρότερο, η Ελλάδα σ’ αυτόν τον αλληλοσπαραγμό κατεστράφη ολοσχερώς και η ευκαιρία των εθνικών διεκδικήσεων χάθηκε διά παντός. Όμως, εδώ θέλω να επισημάνω ότι, οι παραχαράκτες και αναθεωρητές της Ελληνικής Ιστορίας πρέπει να γνωρίζουν ότι, η Ιστορία δεν γράφεται με «Ιδιοτελείς Νόμους». Ουδέποτε υπήρξε Δημοκρατικός Στρατός και ουδέποτε ο Ελληνικός Στρατός, όπου υπηρετούσαν και υπηρετούν τα τέκνα των Ελλήνων, ονομάζετο Κυβερνητικός Στρατός. Οι ονομασίες Δημοκρατικός Στρατός και Κυβερνητικός Στρατός είναι αυθαίρετες ονομασίες που εφευρέθηκαν από τους παραχαράκτες της Ιστορίας της ύστερης αριστερής διανόησης.

Το Μεγάλο Ιστορικό λάθος των μετέπειτα Κυβερνήσεων της Ελλάδος, κατά τη γνώμη μου είναι, αντί να προτρέπουν από ορισμένους πολιτικούς χώρους, να χαρακτηρίζονται τα μνημόσυνα «Εορτές Μίσους», και να «εορτάζονται Δημοκρατικοί Στρατοί», να παροτρύνουν σύσσωμη την Πολιτική Ηγεσία του τόπου μας από την Αριστερά έως την δεξιά να μεταβαίνουν κάθε χρόνο στον ιερό χώρο του ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙ, για προσευχή στην μνήμη όλων των φονευθέντων Ελλήνων, χωρίς διάκριση με σεμνότητα και κατάνυξη, και χωρίς κορώνες, για να θυμούνται οι επερχόμενες γενεές και να διδάσκονται από τα λάθη των προγόνων των.

«…προς τιμήν των πεσόντων υπέρ της Πατρίδος [ακεραιότητος], η Πόλις αναλαμβάνει από τούδε να διαθρέψει δημοσία δαπάνη τα τέκνα των μέχρι να ενηλικιωθούν, ορίζουσα τοιουτοτρόπως βραβείον των τοιούτων αγώνων, στέφανον ωφέλιμον και διά τους πεσόντας και διά τους επιζώντας. Διότι, όπου μέγιστα ορίζονται βραβεία αρετής, για τους υπερασπιστές της Πατρίδος, εκεί και άριστοι πολίτες οικούν την πόλιν…» [Επιτάφιος του Περικλέους, Θουκυδίδης Β΄ παρ. 46]

-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.