Ο σοσιαλδημοκρατικός εφιάλτης προκαλεί Λευκή αντεπανάστασηΣ' ένα άρθρο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς με τίτλο «Immigration: Tensions unveiled», υπάρχει μια ιστορία σχετικά με την αυξανόμενη λαϊκή αντίδραση απέναντι στη μετανάστευση. Η ιστορία κάνει ανασκόπηση στις εκλογικές νίκες των πολιτικών κομμάτων που αντιτάχθηκαν στη μετανάστευση. «Πιο εκπληκτικό είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ακροδεξιοί αναδύθηκαν από μια κουλτούρα πέρα από το άχρωμο πολιτικό σκηνικό αρχικά μέσα από διαμαρτυρίες στους δρόμους και περιστατικά βίας…» να αρχίζουν να κερδίζουν ψήφους. Η ιστορία συνεχίζει με τη Γερμανία της Μέρκελ και τη Γαλλία του Σαρκοζί και τη πομπώδη ρητορική τους για το μεταναστευτικό καθώς έτσι σκόπευαν να αντιμετωπίσουν τη πρόκληση της Δεξιάς. Αυτό βέβαια αποτέλεσε μια υπόγεια εισβολή της εξτρεμιστικής φρασεολογίας στο δημόσιο στίβο που ενόχλησε τους υπέρμαχους του κλασικού ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού.

Τα πιο συνηθισμένα επίθετα που χρησιμοποιούνται στο άρθρο είναι «ισλαμοφοβικός, ξενοφοβικός, φυλετικός ή θρησκευτικός φανατισμός, δειλοί λαϊκιστές, εξτρεμισμός και θρησκευτική-εθνοτική μισαλλοδοξία» .

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ένας ηγέτης που χρησιμοποιεί τις λαϊκές προκαταλήψεις και τους ψευδείς ισχυρισμούς, τις ανυπόμονες εκκλήσεις στο συναίσθημα και τις προκαταλήψεις του λαού είναι απλά ένας δημαγωγός. Μήπως το άρθρο της εφημερίδας δημαγωγεί από μόνο του κατά της άρχουσας φιλελεύθερης τάξης της Ευρώπης και των ΗΠΑ; Μήπως οι ισχυρισμοί του άρθρου κάνουν έκκληση στο συναίσθημα και τις προκαταλήψεις των παγκοσμιοποιητών; Φοβούνται άραγε μήπως απωλέσουν μεγάλα εισοδήματα από την αντίσταση κατά της παγκοσμιοποίησης; Μήπως βλέπουν ότι η καθ΄ όλα αντι-επιστημονική τους άποψη περί φυλετικής ισότητας απειλείται; Και τέλος, μήπως αισθάνονται την υποκρισία τους να ξεχειλίζει δίπλα στις λευκές τους συζύγους, τα λευκά τους παιδιά, στις λευκές γειτονιές όπου διαμένουν, τις λευκές λέσχες στις οποίες είναι μέλη κλπ;

Οι δεξιοί συνασπισμοί και τα ξενοφοβικά κινήματα είναι πιο ειλικρινή από τους σοσιαλδημοκράτες σχετικά με τον περιορισμό τη ροή της μετανάστευσης και τη πρόσβαση των μεταναστών στην εθνική πρόνοια. Το καθησυχαστικό πρόσωπο των σοσιαλδημοκρατών έχει μετατραπεί σε ΕΦΙΑΛΤΗ ακριβώς για εκείνους τους Ευρωπαίους που αντιπροσωπεύουν το παραδοσιακό τους εκλογικό σώμα, τους εργάτες, τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά και άτομα που ζουν από επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας.

Ποιο όνομα όμως παραλείπεται; Των λευκών. Αυτών που ζουν στην ήπειρο αυτή για χιλιάδες χρόνια και έχουν δημιουργήσει τον πλούτο και την ομορφιά των ευρωπαϊκών πόλεων και της περιφέρειάς τους.

Οι σοσιαλδημοκράτες φαίνεται να βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Με την αύξηση της μετανάστευσης η Ευρώπη αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. Πώς θα μπορούσαν οι σοσιαλδημοκράτες να συνδυάσουν τα συμφέροντα των λευκών εργαζομένων και αυτά των έγχρωμων εποίκων; Απλά δεν μπορούν. Η λαϊκή δεξιά άρχισε να κερδίζει έδαφος και να αποκτά δημοφιλία. Συνεπώς για το λόγο αυτόν η λαϊκή δεξιά έχει προστεθεί στα μαύρα κατάστιχα των φιλελεύθερων……

Επομένως ποιος είναι ο άμεσα θιγόμενος στη περίπτωση αυτή; Έχουν άραγε οι παραδοσιακοί λευκοί λαοί της Ευρώπης το δικαίωμα να είναι αυτό που είναι και που θέλουν να συνεχίσουν να είναι; Όχι, είναι η απάντηση των φιλελεύθερων. Αν το κάνουν, τότε θεωρούνται ρατσιστές. Όπως και στην Β. Αμερική όπου η Αριστερά εγκατέλειψε την ιστορική της αποστολή, δηλαδή να προστατέψει την εργατική τάξη έτσι και στην Ευρώπη οι σοσιαλδημοκράτες εγκαταλείπουν τη λευκή εργατική και μεσαία τάξη στους παγκοσμιοποιητές και τους εισβολείς του Τρίτου Κόσμου.

Σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, η Αριστερά έχει υιοθετήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο αποσταθεροποιώντας τη λευκή εργατική τάξη προς όφελος ενός κατακλυσμού μη-λευκών και μετά πρωταγωνιστώντας στα ψεύδη περί Φυλετικής Ισότητας αποσκοπώντας στη περαιτέρω ανατροπή και αποθάρρυνση των λευκών. Οι ανερχόμενοι λευκοί φιλελεύθεροι αναγνώρισαν ένα καλό πράγμα όταν το έζησαν. Το να είσαι επιτυχημένος επειδή ευεργετείς. Έτσι προσκάλεσαν έγχρωμους στα σχολεία και τις γειτονιές των κανονικών λευκών, έδωσαν εύσημα ο ένας στον άλλον και άφησαν τις χώρες τους και τους λαούς τους να αντιμετωπίσουν τους αλλοδαπούς, τους χαμηλούς μισθούς και την ανεργία.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει για πολύ ακόμα. Ο λαός, ο λευκός λαός δεν «χτυπάει»ι προσοχή στη σημαία της φυλετικής ισότητας, των ανοιχτών συνόρων και της παγκόσμιας εξουσίας του χρήματος.

Υπάρχει μια λίστα των συντηρητικών κομμάτων στην Ευρώπη: Sweden Democrats, Freedom Party-Netherlands, Vlaams Belang στο Βέλγιο, Northern League στην Ιταλία, the Swiss People’s Party, the Freedom Party στην Αυστρία, το BNP στην Αγγλία ενώ ακόμα και  η Γερμανία, παρόλο που ακόμα είναι στοιχειωμένη από τα φαντάσματα του Β’ ΠΠ, τελικά διαθέτει ένα 58% των πολιτών της που θέλει τους μουσουλμάνους περιορισμένους στα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Έτσι ο Φιλελευθερισμός επιστρέφει στις ρίζες του, στην κυρίαρχη φιλοσοφία του ….. «το χρήμα υπεράνω όλων». Ας εξυβρίζει τους διαφωνούντες ως εξτρεμιστές, λαϊκιστές και ρατσιστές και ας γεμίζει τις ζωές τους με εφιαλτικές παραστάσεις. Η αντεπανάσταση όμως των Λευκών ξεκινά. Είναι μια καλή ώρα να μείνουμε ζωντανοί παρακολουθώντας τις ρωγμές στο πολεμικό πλοίο του φιλελευθερισμού να «ανοίγουν» τρίζοντας και κροταλίζοντας.

--Ο κ. Μανώλης Αστρεινίδης είναι Διεθνολόγος, Ερευνητής
«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΟΠΛΩΝ»