Γράφει ο
Δημήτρης Γκίκας

Δεν με νοιάζει παρά να σταθώ δίπλα στην Ελλάδα

Επειδή κάνω την τραγική διαπίστωση, γνωστή δυστυχώς στην ιστορική μας διαδρομή, ότι πάλι χωριζόμαστε σε στρατόπεδα εν μέσω κρίσης, να εξηγηθώ προσωπικά.

Τα μοναδικά στρατόπεδα που βλέπω είναι τα εξής: Ή είσαι με την Ελλάδα ή με την Τουρκία. Δεν συμμερίζομαι στο ελάχιστο διαχωρισμούς τύπου «αριστερός – δεξιός», «Νεοδημοκράτης – Συριζαίος» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Δεν με νοιάζει αν η κυβέρνηση είναι μπλε, κόκκινη, πορτοκαλί ή πράσινη. Δεν με νοιάζει αν η Ευρώπη θα μας στηρίξει ή αν αντέχουμε οικονομικά. Ό, τι κάναμε στην Ιστορία μας πρώτα το κάναμε μόνοι μας, με οποιονδήποτε κυβερνήτη, με λίγες οικονομικές δυνάμεις.

Δεν με νοιάζει το είδος του πολέμου (υβριδικός ή ό, τι άλλο). Όταν πολεμάς, πολεμάς. Στα σύνορα ή στις πόλεις, στη θάλασσα ή στην ξηρά, στην πρωτεύουσα ή στην επαρχία, στην ενδοχώρα ή στα νησιά, με ξίφος ή με πένα, πάντως πολεμάς.

Δεν με νοιάζει αν είμαστε λίγοι. Έτσι κι αλλιώς, πάντα λίγοι ήμαστε και πάντα ανάστημα γιγάντων υψώναμε.

Με νοιάζει μόνο ότι η χώρα μας δέχεται επίθεση. Εδώ είμαστε τώρα ως λαός και δεν είναι η πρώτη φορά που βρεθήκαμε σ’ αυτή τη θέση: Αμυνόμαστε υπέρ πατρίδος ή την προδίδουμε.

Ψηλά το κεφάλι, Έλληνες!