Και τώρα… κηδεία αλά ΣΥΡΙΖΑ! Μια γεύση για το αλαλούμ που θα επικρατούσε στη χώρα στην περίπτωση που ο ελληνικός λαός – οργισμένος, απογοητευμένος και «τιμωρητικός» - αποφάσιζε να εμπιστευθεί τις τύχες του σε νέο κύκλο μαθητευόμενων μάγων, πήραμε από το τελευταίο κρούσμα τρικυμίας εν κρανίω και τον προτεινόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ «φόρο θρησκευτικού δόγματος».

Μια πρόταση που θα επέφερε σειρά αρνητικών συνεπειών που θα αναλύσουμε παρακάτω.

Και με πιο εξόφθαλμη την ανάγκη που θα δημιουργηθεί να οδηγούνται οι νεκροί στην τελευταία τους κατοικία με την… φορολογική τους δήλωση ανάμεσα στα σταυρωμένα τους χέρια!

Σας φαίνεται περίεργο;

Καθόλου, διότι, όπως θα δείτε παρακάτω, αυτό (περίπου) συμβαίνει στην Γερμανία.

Τελικά σ’ αυτή τη χώρα αρκεί να πετάξει κανείς μια παρόλα για να κάνει εντύπωση και αρχίζουν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, αν και δεν έχουν καμιά γνώση περί της εγχώριας και διεθνούς πραγματικότητας.

Είναι πραγματικά απίστευτο πόσες ανακρίβειες, άγνοια και παραπληροφόρηση μπορούν να ξεπηδήσουν μετά από μια αστήρικτη, άκαιρη και ιδεοληπτική πρόταση, όπως αυτή που διατύπωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κουράκης, στο περίφημο συνέδριο υπό τον τίτλο «Εκκλησία και Αριστερά», δια του οποίου το συγκεκριμένο κόμμα προσπάθησε να… προσηλυτίσει (αν και ο προσηλυτισμός απαγορεύεται από το Σύνταγμα) τους ιερωμένους.

Η συζήτηση είναι εντελώς άκαιρη, διότι για να συμβούν όλα αυτά που προτείνει ο κ. Κουράκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι άθεοι και όποιος άλλος δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και θέλει συνεχώς να προκαλεί νέους μπελάδες,  πρέπει να υπάρξει προηγουμένως χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας.

Για να συμβεί, όμως, ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας πρέπει να υπάρξει αναθεωρητική Βουλή και εκεί να τεθεί το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 13 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο όλες οι γνωστές και αναγνωρισμένες θρησκείες υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας, όπως και η επικρατούσα θρησκεία, που σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

Κατά τη συζήτηση της αναθεώρησης του Συντάγματος, μπορούν όποια κόμματα θέλουν να προτείνουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και αναθεώρησης των συγκεκριμένων άρθρων, οπότε και διεξάγεται ψηφοφορία στην αρμόδια Επιτροπή και στην Ολομέλεια.

Στην περίπτωση αυτή, υπό αναθεώρηση θα τεθεί και το άρθρο 33 του Συντάγματος, που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, καθώς και το άρθρο 59, που ορίζει τα του όρκου των βουλευτών, αναλόγως του θρησκεύματός τους – ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, στο Κοράνι κλπ.

Επομένως: Πρέπει να έχουμε αναθεωρητική Βουλή, κάποιοι να προτείνουν την αναθεώρηση των τεσσάρων αυτών άρθρων (κάτι που έχει ήδη συμβεί σε προηγούμενη αναθεώρηση και έχει απορριφθεί) και πρέπει να βρεθούν και οι βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας δια της αλλαγής ή κατάργησης των συγκεκριμένων άρθρων.

Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία;  Όποιος νομίζει και επιθυμεί, μπορεί να τα πράξει όλα αυτά στον κατάλληλο χρόνο.

Φυσικά, ουδόλως ισχύει η ερμηνευτική δήλωση Κουράκη (ου μην αλλά και Σταθάκη), σύμφωνα με την οποία «θα πρέπει να θεσμοθετηθεί μια διαδικασία χρονικής μετάβασης από το υπάρχον νομικό καθεστώς στο νέο», διότι δεν πρόκειται περί νομικού καθεστώτος, αλλά περί του Συντάγματος.

Και επιτέλους, οφείλουν όσοι προτίθενται να ζητήσουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας να το πουν ξεκάθαρα πριν από τις επόμενες εκλογές, ώστε να κριθούν και βάσει αυτής της εξαγγελίας τους.

Φυσικά, υπάρχουν και κάποια σοβαρά θέματα ουσίας:

Όσοι βλέπουν με τόσο μεγάλη επιπολαιότητα το ενδεχόμενο χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, είναι προφανές ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους πως στην Ελλάδα έχουμε επίσημα αναγνωρισμένη (από τη Συνθήκη της Λοζάνης) μουσουλμανική μειονότητα.

Και αν η μουσουλμανική θρησκεία έπαυε να τελεί υπό την εποπτεία του Κράτους, τότε κουμάντο στη μειονότητα θα έκαναν το προξενείο και οι ψευδομουφτήδες – με τις γνωστές προπαγανδιστικές συνέπειες.

Θα ήταν δηλαδή, βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας.

Μόλις πρόσφατα έγινε ολόκληρος καυγάς προκειμένου να ψηφιστεί η τροπολογία περί του διορισμού των ιεροδιδασκάλων για τον μουσουλμανικό πληθυσμό της χώρας, ώστε τα μουσουλμανάκια να διδάσκονται το Κοράνι στο σχολείο, όπως τα χριστιανόπουλα το Ευαγγέλιο – κάτι που εξόργισε τους ψευδομουφτήδες και για το οποίο ο Τούρκος πρόξενος είχε πει πως όσο ο ίδιος παραμένει πρόξενος, τέτοια τροπολογία… δεν επρόκειτο να περάσει!

Τι θα συνέβαινε στην πράξη

Επίσης, όσοι υποστηρίζουν τα περί χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, οφείλουν να πουν στον λαό τι θα σημάνει αυτό στην πράξη:

Θα καταργούνταν τα θρησκευτικά στα σχολεία, οι ιερείς σε νοσοκομεία και φυλακές, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, ο θρησκευτικός όρκος στα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, οι μισθοί των ιερέων, οι αργίες Χριστουγέννων, Πάσχα, Θεοφανίων κλπ., οι σταυροί και οι εικόνες στους δημόσιους χώρους, ο σταυρός από το κοντάρι της σημαίας, οι θρησκευτικές τελετές σε εθνικές επετείους, η θρησκευτική ορκωμοσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, οι νόμοι για προσηλυτισμό και για τη συνεργασία Πολιτείας – Εκκλησίας για τους νέους ευκτήριους οίκους, κυρίως σεκτών, οι θρησκευτικές εορτές στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα προνόμια – πλην της Εκκλησίας της Ελλάδος – των Πατριαρχείων, της Μονής Σινά και του Αγίου Όρους.

Θα μετατρέπονταν σε ΝΠΙΔ το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και οι μουφτείες της Θράκης. Η Εκκλησία θα μετατρεπόταν σε ΝΠΙΔ και θα εντασσόταν σε σύνολο θρησκευτικών ομάδων, ενώ θα καθίστατο υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και προαιρετικός ο θρησκευτικός.

(Αυτά για εκείνους τους ιερείς που τελευταίως… συριζοφέρνουν και παριστάνουν τους Παπαφλέσσες).

Επιπλέον, υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος:

Καθώς θα επιτρεπόταν πλέον ο προσηλυτισμός (που απαγορεύεται από το άρθρο 13 του Συντάγματος), ο καθένας θα μπορούσε να κατασκευάσει μία θρησκεία, υποδυόμενος τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους, στήνοντας μια κερδοφόρα επιχείρηση από τον οβολό των «πιστών» του.

Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η πλήρης «απελευθέρωση» οδήγησε στη δημιουργία 20.000 θρησκειών, ενώ διεξάγονται μάχες μεταξύ των ισχυρών θρησκευτικών λόμπι.

Διάφοροι υπερσυντηρητικοί κληρικοί πρωταγωνιστούν στην τηλεόραση και στην καθημερινότητα των Αμερικανών. Αν και ο Χριστιανισμός παραμένει πρώτος, οι άθεοι έχουν εξελιχθεί σε δεύτερη δύναμη, ενώ οι Εβραίοι έρχονται τρίτοι. Και ακολουθούν: Νεοεποχίτες, Ντεϊστές, ευαγγελιστές, επισκοπιανοί, μορμόνοι, ιεχωβάδες, αντβεντιστές, αναγεννημένοι, φονταμενταλιστές.

Όλοι έχουν αποκτήσει μεγάλη πολιτική επιρροή, με αποτέλεσμα η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση να διαθέτει περί τα 2 δις δολάρια τον χρόνο για τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα!

Ελάτε τώρα, θα πει κάποιος. Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα, όπου οι χριστιανοί ορθόδοξοι φθάνουν το 98% του πληθυσμού.

Σωστά. Αλλά με ποια λογική θα το δηλώσουν στην εφορία, όταν τόση φασαρία έγινε για να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες;

Και για ποιο λόγο να προχωρήσει κάποιος σε μια τέτοια δήλωση, αν αυτό θα προκαλούσε μια πρόσθετη φορολογική του επιβάρυνση, από την οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί με μια απλή δήλωση;

Και πώς διασφαλίζεται ότι αυτοί που δεν θα δήλωναν το θρήσκευμά τους για να αποφύγουν την φορολογία – ακόμη και ο Άγιος Πέτρος απαρνήθηκε τον Ιησού και συγχωρέθηκε - δεν θα έκαναν χρήση των εκκλησιών και των υπηρεσιών των ιερέων;

Με τη… φορολογική δήλωση στο χέρι θα προσέρχεται το εκκλησίασμα στις λειτουργίες και στις εξομολογήσεις;

Κι’ αν εκείνοι που θα δήλωναν το θρήσκευμά τους δεν ήσαν αρκετοί ώστε να καλύπτονται οι μισθολογικές ανάγκες των ιερέων, τι θα γινόταν;

Θα πληρώνονταν οι μισοί ιερείς, θα έκλειναν οι μισές ενορίες ή θα καταλήγαμε σε μισθούς κληρικών της τάξης των 300 ευρώ;

Το παράδειγμα της Ιταλίας

Προκειμένου ο κ. Κουράκης και ο ΣΥΡΙΖΑ να μειώσουν τους κραδασμούς από την… ιδιοφυή αυτή πρόταση, κατέφυγαν σε παλαιότερη δήλωση του υπουργού των Οικονομικών, από την εποχή που ο κ. Στουρνάρας ήταν πρόεδρος του ΙΟΒΕ:

«Ξέρετε ότι το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν συμβαίνει πουθενά αλλού αυτό. Εγώ νόμιζα ότι στην Ιταλία για παράδειγμα, με την μεγάλη παράδοση του καθολικισμού, το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν ισχύει. Απλά σου λέει, στην φορολογική σου δήλωση, θέλεις το 0,5% να πάει για τους μισθούς των ιερέων;».

Φυσικά, ούτε αυτό ισχύει.

Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, από συστάσεως ιταλικού κράτους, το Κράτος με σειρά νόμων δήμευσε μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και σε αντάλλαγμα (επειδή η περιουσία της Εκκλησίας σχηματίστηκε από δωρεές πιστών) ανέλαβε τα έξοδα της μισθοδοσίας των κληρικών και της συντήρησης των ναών, επιστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο στους πιστούς και στους απογόνους τους τις δωρεές που είχαν προσφέρει.

Το 1984, επί του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Μπεττίνο Κράξι, (που πέθανε στην υπερορία της Τυνησίας λόγω διαφθοράς) το Κονκορδάτο (συμφωνία) μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας άλλαξε και τα οικονομικά θέματα της Καθολικής Εκκλησίας ανατέθηκαν στην CEI (Ιταλική Επισκοπική Σύνοδος).

Η αναθεωρημένη αυτή συμφωνία δεν προβλέπει αυτοχρηματοδότηση της Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε αρχικά από τον Κράξι, αλλά απευθείας κρατική χρηματοδότηση, που καλύπτει όχι μόνο τα έξοδα συντήρησης των ναών, αλλά το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Δηλαδή ο Κράξι, θέλοντας να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτικών του φίλων, οπαδών και ψηφοφόρων, πρόσφερε τελικά – και βάσει των φοροαπαλλαγών - στην Εκκλησία περισσότερα κρατικά χρήματα από πριν!

Πάνω σ’ αυτό το πρότυπο νομοθετήθηκαν και οι κανόνες χρηματοδότησης και των άλλων αναγνωρισμένων θρησκειών στην Ιταλία, που όμως δηλώνουν πως χρησιμοποιούν την κρατική χρηματοδότηση για σειρά δραστηριοτήτων τους, όχι όμως για τη συντήρηση των δομών τους.

Ο (ιταλικός) νόμος 222/85 προβλέπει δύο τύπους χρηματοδότησης:

Πρώτον, την απευθείας χρηματοδότηση από το Κράτος (8 τοις χιλίοις από τον κρατικό προϋπολογισμό). Το ποσοστό αυτό δίδεται ούτως ή άλλως, ώστε να ασκούν όλοι τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς δηλώσεις και επιπλέον επιβαρύνσεις – και να κηδεύονται όλοι με την ησυχία τους.

Δεύτερον, όσοι το επιθυμούν, μπορούν να δηλώσουν πως το συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου που καταβάλλουν, επιθυμούν να κατευθυνθεί στους λειτουργούς συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος.

Δηλαδή, δεν πληρώνει κανείς επιπλέον φόρο. Η κρατική χρηματοδότηση είναι συγκεκριμένη και θα δοθεί ούτως ή άλλως.

Απλώς, δίνεται στους πολίτες η δυνατότητα – αν το επιθυμούν – να δηλώσουν πού θέλουν να πάει το συγκεκριμένο ποσό, το οποίο, επαναλαμβάνω, καταβάλλεται ούτως ή άλλως.

Και επομένως, δεν τίθεται θέμα απαλλαγής από μέρος του φόρου, επειδή κάποιος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει καμιά θρησκεία.

Η επιβάρυνση υπάρχει ούτως ή άλλως και βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

Έχει αποδειχθεί πως μόνο το 45% των Ιταλών κάνουν χρήση του δικαιώματός τους να επιλέγουν πού θα πάνε τα χρήματα (που, ξαναλέμε, ούτως ή άλλως καταβάλλονται και αποδίδονται) και από αυτούς, το 75% ζητούν τα χρήματα να πηγαίνουν στην Καθολική Εκκλησία.

Έχει δε αποδειχθεί πως στην Καθολική Εκκλησία κατευθύνεται το ίδιο ποσοστό (75%) του φόρου που καταβάλλουν και εκείνοι που δεν επέλεξαν να δηλώσουν θρήσκευμα της προτίμησής τους.

Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό, αφού τελικά τα χρήματα πάντα μοιράζονταν με βάση τα ποσοστά των δογμάτων στην ιταλική κοινωνία.

Επιπλέον, στην Ιταλία, μέχρι ενός ποσού, οι απευθείας χρηματοδοτήσεις της Εκκλησίας εκ μέρους των πολιτών, εκπίπτουν του φόρου!

Και επίσης, στην Ιταλία οι κληρικοί προσλαμβάνονται στα σχολεία ως καθηγητές των θρησκευτικών και λαμβάνουν έναν δεύτερο μισθό, ενώ η σύνταξή τους υπολογίζεται με βάση τα δύο ταμεία τους.

Τέλος, τα ποσά της κρατικής χρηματοδότησης και των απευθείας δωρεών μπαίνουν όλα μαζί στον κορβανά της Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου, προκειμένου να τα διαχειρίζεται, να πληρώνει μισθούς, να συντηρεί τους ναούς και τα θρησκευτικά ιδρύματα κλπ.

Επίσης, το Κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα των πολυδάπανων θρησκευτικών διοργανώσεων, όπως οι εορτασμοί Ιωβηλαίων, το «Άγιο Έτος» κλπ., ενώ η Εκκλησία έχει τόσες φοροαπαλλαγές, που τελικά δεν πληρώνει σχεδόν τίποτε και για καμιά δραστηριότητά της.

Στις άλλες χώρες

Στη Γαλλία, οι ιερείς πληρώνονται από τις δωρεές των πιστών, εκτός από τις περιοχές της Αλσατίας και αυτής περί τον ποταμό Μοζέλα, όπου δεν ισχύει ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας και επομένως μισθοδοτούνται από το Κράτος.

Δεν υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών, η γαλλική Εκκλησία απολαμβάνει έναν βαθμό ανεξαρτησίας από την παπική εξουσία και τα ακίνητά της εξαιρούνται της φορολογίας. 

Στην Ελβετία, οι ιερείς μισθοδοτούνται από το Κράτος και μάλιστα με παχυλούς μισθούς, αφού μισθολογικά φέρουν βαθμό… πανεπιστημιακού καθηγητή.

Στη Γερμανία, οι πιστοί δηλώνουν πού θέλει να κατευθυνθεί συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου (8 τοις χιλίοις) που καταβάλλουν, ενώ το Κράτος καταβάλλει τα έξοδα συντήρησης των ναών διότι θεωρούνται πολιτιστικά αγαθά.

Αν κάποιος δεν επιθυμεί την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου, αρκεί να το ζητήσει με μια απλή δήλωση.

Στην Αυστρία υπάρχουν 22 αναγνωρισμένες θρησκείες, που απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές και λαμβάνουν δωρεές απευθείας από τους πιστούς τους.

Στο Βέλγιο, υπάρχουν έξι αναγνωρισμένες θρησκείες, οι ιερείς τους πληρώνονται από το Κράτος και δεν πληρώνουν φόρους για τα ακίνητά τους.

Στη Δανία, το Κράτος πληρώνει το 40% του μισθού των κληρικών, τα υπόλοιπα χρήματα εξασφαλίζονται μέσω ενός φόρου που πληρώνουν μόνο οι λουθηρανοί πιστοί, ενώ και εκεί τα ακίνητα των Εκκλησιών εξαιρούνται της φορολογίας.

Υπάρχει επίσημη θρησκεία, η λουθηρανική, και ο βασιλιάς υποχρεωτικά ορκίζεται στο επίσημο δόγμα, βάσει του Συντάγματος, ενώ το δημόσιο ραδιόφωνο μεταδίδει καθημερινά τη λειτουργία από τον Καθεδρικό Ναό.

Στη Φιλανδία, οι ιερείς πληρώνονται από τις θρησκευτικές κοινότητες, αλλά οι επίσκοποι από το Κράτος.

Στην Ιρλανδία δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση, αλλά η Εκκλησία εξαιρείται του φόρου ακινήτων.

Στην Ολλανδία, το Κράτος πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των μισθών των ιερέων, στην Πορτογαλία προβλέπονται φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, στη Βρετανία το ίδιο, ενώ επικεφαλής της αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο βασιλιάς που πρέπει να είναι και μέλος της πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Σκωτίας.

Στην Ισπανία υπάρχουν επίσης φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, ενώ οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να δηλώσουν πού θα κατευθυνθεί ο συγκεκριμένος φόρος που καταβάλλουν.

Στη Σουηδία υπήρξε χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας το 2000 και δεν υπάρχουν κρατικές χρηματοδοτήσεις, αλλά ο βασιλιάς πρέπει να ανήκει στο λουθηρανικό δόγμα.
Και μια καταπληκτική λεπτομέρεια:

Στη Γερμανία, η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων έλαβε πρόσφατα την απόφαση (με την έγκριση και την επίνευση του Βατικανού) πως όποιος δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να του παρακρατηθεί ο συγκεκριμένος φόρος, δεν θα γίνεται δεκτός στις λειτουργίες και δεν θα απολαμβάνει όλων των άλλων υπηρεσιών και μυστηρίων – συμπεριλαμβανομένης και της… κηδείας.

Κι’ αυτό γιατί το 2011 αυτοί που δήλωσαν πως δεν επιθυμούν την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου έφθασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 126.488.

Αυτό σημαίνει πως υπάρχει (ή θα πρέπει να υπάρχει) ένας μηχανισμός ενημέρωσης της Εκκλησίας όσον αφορά σ’ αυτούς που δεν πληρώνουν τον φόρο υπέρ κάποιου δόγματος – ώστε να… λαμβάνει και αυτή τα μέτρα της.

Για τέτοιο τρελοκομείο μιλάμε!

Και μια ακόμη καταπληκτική (χθεσινή) λεπτομέρεια:

Στη Γαλλία, ο απόλυτος χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας μετέτρεψε τα τελευταία χρόνια τη χώρα σε καταφύγιο και ορμητήριο διαφόρων ξένων ιεροκηρύκων και ιμάμηδων, που φαίνεται ότι σχετίζονται με τον φανατικό ισλαμισμό και την τρομοκρατία.

Χθες, ο (σοσιαλιστής) Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς ανακοίνωσε ότι η Γαλλία θα απελάσει «μέσα στις προσεχείς ημέρες» πολλούς από αυτούς, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του «παγκόσμιου τζιχαντισμού», όπως χαρακτηριστικά είπε.

«Δεν συγχέω αυτό το ριζοσπαστικό Ισλάμ με το Ισλάμ της Γαλλίας, αλλά υπάρχει ένα θρησκευτικό περιβάλλον, υπάρχουν οργανώσεις που δηλώνουν σαλαφιστικές, οι οποίες βρίσκονται μέσα σ' ένα πολιτικό πλαίσιο, έχουν στόχο να μονοπωλήσουν τις ενώσεις, τις σχολικές διαδικασίες, να επέμβουν βαθιά στις συνειδήσεις ορισμένων οικογενειών. Θα απελάσουμε όλους αυτούς τους ιμάμηδες, όλους αυτούς τους ξένους ιεροκήρυκες που καταφέρονται εναντίον της γυναίκας και προβαίνουν σε δηλώσεις αντίθετες προς τις αξίες μας, αναφέρονται στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η Γαλλία».

Είπατε τίποτα;