Άρτσι μπούρτσι και ΜπουργκάςΑναμφισβήτητα πρόκειται για το μεγαλύτερο θέμα της εβδομάδας που πέρασε και δεν είναι άλλο από το πολύπαθο έργο δημιουργίας του αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου, γνωστό ως «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Ένα έργο που με βάση τη συμφωνία που υπέγραψαν το 2007 Ελλάδα, Ρωσία και Βουλγαρία, θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί και να βρίσκεται σε λειτουργία από το καλοκαίρι του 2010.

Πέραν της αυτοτελούς σημασίας του έργου καθαυτού, αναπτύχθηκε γύρω του μια ολόκληρη διπλωματική φιλοσοφία που ονομάστηκε «διπλωματία των αγωγών» στην οποία συμπτύχτηκαν – πιθανώς και κακώς – ένα σωρό άλλα διμερή, τριμερή και διεθνή θέματα που αναζητούν ρύθμιση εδώ και δεκαετίες.

Καθαρά οπτικά και αφαιρετικά ο αγωγός αυτός για πρώτη φορά συνέδεε, σε φυσικό επίπεδο, την Ελλάδα απευθείας με τη Μαύρη Θάλασσα, παρακάμπτοντας την Τουρκία και καθιστώντας το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης άμεσο κέντρο διαμοιρασμού πετρελαίου είτε οδικά, είτε μέσω θαλάσσης. Η Ελλάδα και ειδικότερα η Θράκη γινόταν σημείο – κλειδί και στρατηγικός παίχτης του ενεργειακού χάρτη των Βαλκανίων και της Ευρώπης, χωρίς τις διάφορες ισορροπίες τρόμου που χρειάζεται δυστυχώς να κρατά κάθε φορά που σε οποιοδήποτε θέμα εμπλέκεται ο τουρκικός παράγοντας.

Ο Γ.Παπανδρέου, του οποίου οι προθέσεις ελέγχονται, το Μάρτιο του 2008 δηλώνει «εάν μιλάμε και για μια άλλη αναπτυξιακή πορεία, που βασίζεται σε νέες τεχνολογίες, στην «πράσινη ανάπτυξη, σε ήπιες μορφές ενέργειας, στην προστασία αλλά και την αξιοποίηση της περιοχής της Θράκης, θα πρέπει όλες αυτές οι εξελίξεις, με τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη να μην έχουν αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις», ξεκινώντας ουσιαστικά μια περίεργη ρητορική που στη συνέχεια εξελίσσεται σε ευθυγράμμιση με τα πρώτα περιβαλλοντικά προσκόμματα της Βουλγαρίας επί του έργου, δυναμιτίζοντας την υλοποίησή του. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιος ενέπνευσε ποιον, η Βουλγαρία τον Παπανδρέου, ή ο Παπανδρέου την Βουλγαρία, μπορεί και κάποιος τρίτος.

Τον Απρίλιο του 2009, ο Γ. Πεταλωτής με μια ερώτηση στη Βουλή ζητά «να εξαντλείται πρακτικά η ουσιαστική παρέμβαση της τοπικής κοινωνίας στο έργο του αγωγού», επιζητώντας να έχουν λόγο στο έργο περιβαλλοντικοί φορείς που δεν έχει τύχει να τους ξανακούσουμε από τότε, δημοτικά συμβούλια, νομαρχιακά συμβούλια, φιλοζωικοί σύλλογοι, εξωραϊστικοί σύλλογοι και οτιδήποτε άλλο, ενισχύοντας ουσιαστικά τις αιτιάσεις της Βουλγαρίας και δημιουργώντας και στο εσωτερικό της Ελλάδας «αντιπολιτευτικό μέτωπο» εναντίον του αγωγού.

Τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Παπανδρέου πλέον τινάζει τα πάντα στον αέρα. Στις 9 Σεπτεμβρίου δηλώνει ότι «η διακρατική συμφωνία κατοχυρώνει τα συμφέροντα μόνο της μιας πλευράς. Εμείς θα διασφαλίσουμε  τους περιβαλλοντικούς όρους και σε ξηρά και σε θάλασσα» και λίγες ημέρες αργότερα αναπτύσσει ρητορική επαναδιαπραγμάτευσης του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη δημιουργώντας δυσφορία στην πλευρά της Ρωσίας. Σε όλο αυτό το διάστημα έχουν προηγηθεί επισκέψεις και επαφές του με παράγοντες της Βουλγαρίας με τους οποίους εμφανίζεται μια απόλυτη σύμπλευση απόψεων και θέσεων.

Ο Παπανδρέου – άγνωστο (;) σε ποιους – έδινε από τα τέλη του 2007 τα διαπιστευτήριά του και τορπίλιζε τον αγωγό, ενώ παράλληλα έτρεχαν διάφορα «αντίστοιχα» ή ανταγωνιστικά θέματα.

Όταν εξελέγη πια Πρωθυπουργός, έχοντας φορέσει τα άμφια της «πράσινης ανάπτυξης», άρχισε μια απόλυτα υποκριτική ρητορική ανησυχίας για την πορεία του έργου που θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται στο τέλος της κατασκευής του. Δυναμίτισε την πορεία του, καθυστέρησε με κάθε τρόπο το χρονοδιάγραμμά του, έκανε ό,τι μπορούσε για να το αποτρέψει.

Ο κύβος είχε πια ριφθεί. Η Βουλγαρία εμφάνιζε συνεχώς διάφορες αιτιάσεις χωρίς να δέχεται καμία πίεση από την Ελλάδα, μέχρι που φτάσαμε την περασμένη εβδομάδα να ανακοινώσει την πρόθεσή της να εγκαταλείψει το project του αγωγού καθώς θεωρεί ότι δεν είναι οικονομικά βιώσιμο για την ίδια. Όμοιο επιχείρημα δηλαδή με αυτό που έλεγε ο Παπανδρέου προεκλογικά. Τι άλλο να γράψει κανείς … Απλά τα πράγματα και προφανή. Συγχαρητήρια κε Παπανδρέου ! Τα καταφέρατε !

Διεθνές σύστημα και κοινοβουλευτισμός

Την περασμένη εβδομάδα έγραφα ότι «το «σύστημα εξουσίας» διατρέχει οριζόντια το πολιτικό, οικονομικό, επιχειρηματικό πεδίο της χώρας και σήμερα φαίνεται ακόμα και να το διαμορφώνει κατά τις ορέξεις του. Επιλέγει τα πιόνια και τους εκλεκτούς του, τους επιβάλει και τους περιβάλει με ένα πέπλο προστασίας που κανείς πολίτης δεν έχει από τους νόμους της χώρας του», αποσυνδέοντας αυτό το σύστημα από τον κοινοβουλευτισμό και όσα πρέπει κανονικά να υπηρετεί και να σηματοδοτεί η συμμετοχή ενός πολίτη στη Βουλή.

Μετά από τη σύντομη ανασκόπηση των όσων διαδραματίστηκαν σχετικά με τον αγωγό «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη», μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς ότι πέρα από το ντόπιο «σύστημα εξουσίας» λειτουργεί και ένα ίσως ισχυρότερο, το «διεθνές σύστημα», επίσης απρόσωπο, επίσης πολύπλοκο και σίγουρα πολύ πιο παρεμβατικό στη διεθνή σκακιέρα.

Μέχρις ενός σημείου κάτι τέτοιο είναι λογικό να συμβαίνει αφού τα όποια συμφέροντα επιζητούν να παίξουν το ρόλο τους και να διασφαλίσουν τις επιδιώξεις τους. Το ζητούμενο είναι τι βαθμό ελαστικότητας έχει το δικό μας κοινοβουλευτικό σύστημα. Με βάση πρόσφατες φωτογραφίες που είδα από την επίσκεψη ανώτατου στελέχους της κυβέρνησης των ΗΠΑ στη χώρα, διακρίνω ότι ο βαθμός αυτός είναι για πολλούς αρκετά μεγάλος. Η στάση του σώματός τους κατά τις χειραψίες, αυτό έδειχνε τουλάχιστον. Η μέση αρκετά λυγισμένη μπροστά σε ένα καμαρωτό κορμί. Ίσως και σε αυτόν τον τομέα χρειαζόμαστε λίγη περηφάνια παραπάνω, χωρίς βέβαια να αγνοούμε τις διεθνείς μας συμμαχίες ως χώρα, προκειμένου όμως να διασφαλίσουμε τα δικά μας συμφέροντα πρωτίστως …

Τα άκρα των «προθύμων»

Σε σχέση με όσα συμβαίνουν σε οικονομικό επίπεδο στη χώρα, θεωρώ ότι έχουν αναπτυχθεί δύο βασικές άκρες. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τη μια άκρη των «προθύμων», εκείνων δηλαδή που δέχονται αδιαμαρτύρητα, χωρίς αντιπροτάσεις και σε ολόκληρο τα όσα ζητά η Τρόικα και μερικές φορές προσπαθούν ακόμα και να την ξεπεράσουν σε σκληρότητα.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο άκρο. Εκείνο που έχει επιλέξει να κινηθεί αντίθετα στο οτιδήποτε, φλερτάρει με την ολική κατάρρευση της χώρας και επιδιώκει να αποδυναμώσει παντοιοτρόπως και περιέργως τις δυνάμεις που έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τις καταστάσεις. Χλευάζει και ειρωνεύεται τις προσπάθειες που γίνονται για την υιοθέτηση ενός διαφορετικού μείγματος πολιτικής, προσαρμοσμένου στους στόχους εξισορρόπησης των δημοσιοοικονομικών μας και δηλώνει υποκριτικά ότι δραστηριοποιείται κομματικά εκτός Βουλής.

Δεν αναφέρομαι στην παραδοσιακή αριστερά που έχει γνωστές καταβολές, αναφέρομαι σε μια ομάδα ανθρώπων που αναπτύσσεται, αποτελούμενη κυρίως από πρώην, πολυετώς «στρατευμένους» στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μόλις πρόσφατα επανεφηύραν τον τροχό.

Λοιδορούν συστηματικά τον Σαμαρά ακόμα και όταν λέει ότι «επαναλαμβάνουμε τη διαφωνία μας με μέτρα οριζόντιων περικοπών και με τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις που δεν μειώνουν την παραοικονομία, εξοντώνουν αυτούς που ήδη πληρώνουν».

«Πρόθυμοι» είναι και αυτοί, απλώς από την άλλη πλευρά. Της ολικής επιστροφής στη δεκαετία του ’40. Δυστυχώς αδυνατούν να παρουσιάσουν εναλλακτική πρόταση και, ακόμα χειρότερα, για τους περισσότερους είναι γνωστό τι θα πράξουν προ τις κάλπης εθνικών εκλογών.

http://vbalafas.blogspot.com/2011/12/blog-post_13.html