Γράφει ο
Δημήτρης Τόμπρας

Στο «αιρετικό»(;) ιστορικοπολιτικό αφήγημα μου, που εκδόθηκε ως βιβλίο τον παρελθόντα Δεκέμβριο με τίτλο «1965-2015 Όπως τα είδα και τα Οίδα στα 50 ενήλικα χρόνια μου», περιλαμβάνεται μάλλον προφητικά το ακόλουθο κείμενο:

…«Στις 25 Ιανουαρίου 2015 υπέστη ο Ελληνικός λαός ένα νέο πραξικόπημα , ανάλογο με αυτό της 21ης Απριλίου 1967.

Η μόνη διαφορά ήταν ότι οι συνταγματάρχες με τον Παπαδόπουλο επεβλήθησαν βίαια, ωμά και με τα όπλα, ενώ οι αριστερές συνιστώσες με τον Τσίπρα επεβλήθησαν ύπουλα, με την απόλυτη εξαπάτηση του λαού. Αμφότερες οι μέθοδοι είναι προδοτικές και κολάσιμες.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πολύς λαός, αρχικά, καλοδέχθηκε την εναλλαγή στο τιμόνι του κράτους, στην μεν περίπτωση της 21ης από αγανάκτηση για την ανεπάρκεια των πολιτικών και φυσικά από φόβο, στην δε περίπτωση της 25ης από την ελπίδα επανάκτησης των απολεσθέντων προνομίων των κρατικοδίαιτων υπαλλήλων και επιχειρηματιών και φυσικά από την νεανική αφέλεια και την ευκολοπιστία των «μανάδων με άνεργα παιδιά».

Σε αμφότερες τις θλιβερές περιπτώσεις, οι ένοπλοι και μη πραξικοπηματίες, αυτοχαρακτηρίζονταν ως «οραματιστές», απεδείχθησαν όμως επικίνδυνα «ονειροπαρμένοι», όπως λέει ο λαός, ή «αιθεροβάμονες» που θα έλεγε κομψά, ο ευφυέστατος «θεός σχορέστον» Ανδρέας Παπανδρέου.

Όλοι τους ήθελαν να πετύχουν το «ακατόρθωτο» οι μεν στρατιωτικοί να εξορθολογήσουν ,σύμφωνα με τα «πιστεύω» τους και να πειθαρχήσουν τους Έλληνες, οι δε ριζοσπάστες αριστεροί που εκπροσωπούσαν μόνο «το 4% του 2%» του πληθυσμού της Ευρώπης να ηγηθούν των υπολοίπων συντρόφων, ώστε να κατατροπώσουν τους νεοφιλελεύθερους που επικρατούν παντού στον αναπτυγμένο κόσμο, και να επανέλθει ο χαμένος παράδεισος, του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αφελείς οι πρώτοι, ουτοπιστές οι δεύτεροι, αμφότεροι εξαιρετικά επικίνδυνοι.

Μεγάλη σημασία στην επικράτηση των πραξικοπημάτων έπαιξαν προφανώς οι ηγέτες τους και το περιβάλλον τους.

Για τον Παπαδόπουλο δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και καμία γοητεία. Μία καλοσχεδιασμένη επιχείρηση, υλοποιήθηκε άριστα και αναίμακτα από μία μικρή, ιδεολογικά ομοιογενή ομάδα επιλεγμένων και αποφασισμένων αξιωματικών. Απλά ο ικανότατος Παπαδόπουλος διέτασσε και συντόνιζε. Τίποτα άλλο. Στην περίπτωση όμως του Τσίπρα έχουμε να κάνουμε με ένα παγκόσμιο φαινόμενο εκρηκτικής ανόδου στην εξουσία ενός χαμογελαστού, φωτογενούς, ετοιμόλογου αλλά αφόρητα ημιμαθούς, εντελώς ανεπαρκούς και ιδεοληπτικού νεαρού, που κάνει την μία γκάφα μετά την άλλη και πάντα κερδίζει. Το παιδί θαύμα!

Είναι δικό του κατόρθωμα; Είναι δημιούργημα και ενεργούμενο σκοτεινών κύκλων; Είναι απόρροια τύχης και συγκυρίας; Είναι βιτρίνα; Είναι φούσκα; Ή είναι, αλλοίμονο, η απεικόνιση μιας επερχόμενης απείθαρχης , απαίδευτης, νωθρής , άπληστης και κακομαθημένης νέας γενιάς που μόνο να εντυπωσιάζει ξέρει;» …

Τον περασμένο Νοέμβριο, κατά την διαδικασία του «τυπωθείτω», αναρωτήθηκα αν ήμουν υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς και αν η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με την δικτατορία της 21ης ήταν ένα είδος βλασφημίας κατά της δημοκρατίας.

Σήμερα, ένα εξάμηνο αργότερα, αναρωτιέμαι αν βλασφήμησα την δικτατορία, ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με την « λάιτ» δικτατορία της 21ης . Γιατί το μόνο που μας μένει να νοιώσουμε ,και δυστυχώς δεν το αποκλείουμε , είναι οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια , οι εξορίες και οι φυλακίσεις που υπέστη μία μειοψηφική μερίδα συμπολιτών μας την επταετία.

Του Γεωργαλά η προπαγάνδα ωχριά εμπρός την προπαγάνδα του μολυσμένου πλέον Μαξίμου, η δε επιβολή αριστερής λογοκρισίας, είναι ένα ποίημα ,ένα πραγματικό κέντημα, εμπρός στις ερασιτεχνικές χοντράδες των στρατιωτικών. Μόνον ο Χίτλερ και ο Μαρξ είχαν παρόμοιες επιδόσεις.

Το πρώτο επίτευγμα της «Στέλιος Παππάς &Σία» ΕΠΕ Προπαγάνδας ήταν η παλινόρθωση της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσας» ΕΡΤ που εντελώς άκαιρα και άγαρμπα αλλά απόλυτα δίκαια ξήλωσαν οι Σαμαράς –Κεδίκογλου. Ακολούθησε η «γκρίνια » για το ΕΣΡ και την μαμά της Ζωής και η «πρεμούρα» να αρχίσουν να βγάζουν λεφτά οι καλοί και μελλοντικοί φίλοι καναλάρχες, στενεύοντας το γήπεδο ανταγωνισμού σε επίπεδα ολιγοπωλίου. Ομιλούμε για το το απαύγασμα της διαπλοκής . Ο συνήθης αντιπολιτευτικός στόχος του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν για το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της διακυβέρνησης και νομοθέτησης μέσω ΠΔ, τροπολογιών , και κατεπειγόντων διαδικασιών, αλλά του έγινε συνήθεια όταν πήρε την εξουσία.

Βασική επιδίωξη του αναμφισβήτητα πολύ πετυχημένου προπαγανδιστικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ ,μετά τις κυβερνητικές ασυναρτησίες και παλινωδίες είναι αναγκαστικά η επικοινωνιακή ομίχλη , η σιχαμερή θολούρα που αποτελεί τον φερετζέ του απολυταρχισμού.

Απόδειξη; Η πρόσφατη, «σικέ» απεργία της φιλικής στην κυβέρνηση ΕΣΗΕΑ δήθεν για την διατήρηση του απαράδεκτου αγγελιόσημού πετυχαίνει απλά:

Να δημιουργήσει συνθήκες έκτακτων διακοπών στα μέλη της .

Να αφήσει το θρησκευόμενο πλήθος να αφοσιωθεί ανεπηρέαστο από καταναλωτικούς πειρασμούς στο Θείο Δράμα και να αγνοήσει τις σατανικές συζητήσεις ,και σχολιασμούς των διατάξεων του Τσιπρομνημονίου .

Να περιορισθούν και να μην γίνουν γνωστές οι αγωνιστικές αντιδράσεις των εκπροσώπων του συνόλου σχεδόν του λαού ,που πλήγεται από το κυβερνητικό τσουνάμι, και να ξεχαστεί η τραγωδία των λαθροεισερχομένων και ο εξευτελισμός του κράτους από τους αλητο-αλληλέγγυους και υπουργούς του.

Να αυτοϊκανοποιούνται οι χαζοχαρούμενοι αριστεροί πελάτες ότι ο Τσίπρας διατηρεί δήθεν το μαχητικό και διεκδικητικό του χαρακτήρα της πρώτη φορά αριστεράς στην ηρωική διαπραγμάτευση… αυτοαπεργώντας. Παγκόσμια πρωτοτυπία!!! Συγχαρητήρια!!! Σαν τον κερατά που αυτοευνουχίσθηκε για να τιμωρήσει την μοιχαλίδα γυναίκα του.

Διότι ,αν ήθελαν πραγματικά να διεκδικήσουν κάτι λογικό οι μαριονέτες της στρατευμένης ΕΣΥΕΑ, θα χρησιμοποιούσαν τα υπερόπλα τους, δηλαδή τα ΜΜΕ, θα δουλεύανε φορώντας κάποιο πένθος, κάνοντας ενημερωτικές για τον αγώνα τους εκπομπές και οτιδήποτε άλλο θα προκαλούσε δημοσιότητα , παρά να «κουρνιάσουνε» στο βολικό σκοτάδι και τις λαμπερές παραλίες.

Με την αποδεδειγμένη στελεχιακή ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την οδυνηρή αποτυχία διακυβέρνησης, σε συνδυασμό με την λεκτική- προς το παρόν - αντιδημοκρατική αυταρχικότητα κυβερνητικών στελεχών αλλά και με την ύποπτη ανοχή προς τους θρασύδειλους αλήτες, δήθεν αντιεξουσιαστές, που σήμερα φορούν την κουκούλα του ενεργού και επιδοτούμενο «αλληλέγγυου» και πιστοποιείται η διαχρονική διαπλοκή τους, οπότε οδηγούμεθα στο αποπνικτικό ερώτημα:

Μήπως οδεύουμε σε δικτατορία; Τι χρώματος; Αδιάφορο, τι σημασία έχει το χρώμα του σχοινιού που σε πνιγεί.