Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Ο φασισμός, εκείνος του σοσιαλιστή δημοσιογράφου Μουσολίνι, εμφανίζεται σαν σοσιαλιστικό, επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό, λαϊκό κίνημα στηριζόμενο ιδεολογικά και πολιτικά από την μη μαρξιστική αριστερά της εποχής. Με χαρακτηριστικά έντονης κοινωνικής δράσης, στηρίζεται στους λαϊκούς πυρήνες που σχηματίζονται στις γειτονιές και στους χώρους  δουλειάς, από τους μυημένους. Έτσι η μετριότητα αποκτά δύναμη και σύντομα, στην αναζήτηση ενός κατευθυντήριου ιδεολογικού προσανατολισμού, ρέπει προς  έναν επιλήψιμο  εθνικιστικό λαϊκισμό που θα οδηγήσει το κίνημα οριστικά και μοιραία σε ένα αυταρχικό εγκληματικό ολοκληρωτισμό. Από το ένας για όλους και όλοι για ένα με έντονα τα χαρακτηριστικά της αδελφοσύνης της αλληλεγγύης και της προσφοράς, περνά με την ίδια ευκολία στο κυνήγι των μαγισσών. Οι φασίστες στηριζόμενοι στην βλακώδη πεποίθηση ότι αυτοί μόνο κατέχουν την απόλυτη ορθή γνώση δεν αποδέχονται το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης. Ο διαφωνών είναι αιρετικός και όπως οι αιρετικοί όλων των εποχών, εξοντώνεται.

Το έκαναν οι Χριστιανοί του Βυζαντίου, της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και οι Διαμαρτυρόμενοι πουριτανοί.  Το έκαναν οι κάθε λογής επαναστάτες και δικτάτορες. Το έκαναν οι φασίστες στην Ιταλία, οι Ναζί στην Γερμανία και οι Κομουνιστές στην Σοβιετική ένωση. Το έκαναν κάποτε οι χασισένιοι του γέρου του βουνού και σήμερα οι ντοπαρισμένοι από τον ίδιο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, φανατικοί βάρβαροι της Τζιχάντ και του ISIS.

Το φαινόμενο είναι διαχρονικό. Συχνά στην ιστορία ακούμε κάποιους να μας λένε εμμέσως πλην σαφώς: «Σου επιτρέπω να έχεις άποψη, αρκεί αυτή να συμπίπτει με την δική μου». Το ακούμε και τώρα στον τόπο μας και μάλιστα από όλα τα στελέχη της νομενκλατούρας της σύγχρονης ρομαντικής αριστεράς που από παρεούλα της μόνιμης διαμαρτυρίας μας προέκυψε πεφωτισμένη και χαρισματική εξουσία. Εξουσία με ευοίωνο όραμα μάλιστα, που δυστυχώς όμως, πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε εφιαλτικό παρόραμα και δράμα.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας με διαδοχικές αποφάσεις του κηρύσσει αντισυνταγματικές αποφάσεις και νόμους αυτής της περίεργης πλειοψηφίας, αλλά δεν φαίνεται να πτοείται ο αλαζονικός παροξυσμός των κρατούντων. Οι αποφάσεις αυτές μας λέει υπουργός της παρούσης κυβέρνησης δεν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα. Ας παροτρύνουμε λοιπόν εκείνους που κερδίζουν στα δικαστήρια τον φασιστικής αντίληψης αυταρχισμό αυτής της αριστερόστροφης παρεούλας, να ζητούν την αποζημίωση που δικαιούνται από τον υπαίτιο υπουργό και όχι από το κράτος. Τότε θα δούμε που θα πάει η μαγκιά του.

Μου έλεγε προχθές φίλος, απροσδιόριστα και ρομαντικά αριστερός, από εκείνους που ξεκίνησαν από το ΚΚΕ για να πάνε στην συνέχεια διαδοχικά στο ΕΑΡ, στο ΠΑΣΟΚ και  στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν κατάληξη μιας διαβαθμισμένης πολιτικής πορείας από το κακό στο χειρότερο. Μου έλεγε λοιπόν ο φίλος αυτός: «Οι αποφάσεις του ΣΤΕ αποπνέουν φασισμό. Εμείς αγαπητέ φίλε είμαστε οι πλέον αυθεντικοί εκπρόσωποι του φιλελευθερισμού, μαζέψτε τους», και εννοούσε τους Έλληνες δικαστές. Τα ακούω να τα λέει αυτά κάποιος που εξακολουθεί να θαυμάζει τον Λένιν αλλά και τον Τρότσκι, τον Βελουχιώτη αλλά και τον Κάστρο, τον Αντρέα αλλά και τον Αλέξη. Τρέλα. Το Βασίλειο της ασυναρτησίας απέκτησε γενεαλογικό δένδρο και τοποθέτησε στο Πάνθεον του οπορτουνισμού τυχοδιώκτες, κλεφτρόνια και δολοφόνους, που στιγμάτισαν με τις πράξεις τους την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας και του τόπου μας.

Ακούστε λεβέντες. Η ανοχή στο διαφορετικό αποτελεί την δύναμη της Δημοκρατίας. Η αναγνώριση του δικαιώματος της αμφισβήτησης της κυρίαρχης άποψης αποτελεί επίσης το μεγαλείο του Φιλελευθερισμού. Η αμφισβήτηση του νόμου που κρίνεται στα δικαστήρια της χώρας σηματοδοτεί χωρίς άλλο το απαύγασμα του Φιλελευθερισμού και της Δημοκρατίας. Όχι, φασισμός δεν είναι το αξιακό υπόβαθρο της Δημοκρατίας. Φασισμός είναι εκείνο που μάχεται το ηθικό πλεονέκτημα της Δημοκρατίας μας.

Το έλλειμμα παιδείας είναι τραυματικό και επιτρέπει στις μετριότητες να γίνονται πρωταγωνιστές και όταν συμβαίνει αυτό, τότε ο φασισμός είναι αναπόφευκτος. Χαρείτε τον. Η παρακμή σε αυτόν τον τόπο δεν έχει τέλος.