Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Ο ελληνικός λαός έδωσε στον Κυριακο Μητσοτακη και πλειοψηφία και αυτοδυναμία. Του προσφέρει ετσι τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει μεταρρυθμιστικό έργο ,κάτι που είναι μέγα ζητούμενο στην Ελλαδα Πίσω όμως από αυτά τα δεδομένα, υπάρχει ένα προσθετο κρίσιμο ερώτημα, από την απάντηση στο οποίο θα κριθεί και η κυβερνητική πορεία της Ν.Δ. Ο κόσμος που ψήφισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τι ακριβώς περιμένει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του;

Είναι ξεκάθαρο ότι στη σημερινή Ελλάδα, υπάρχουν κάπου 600.000 νοικοκυριά που έχουν κάποιον δικό τους άνθρωπο στο εξωτερικό και άρα γνωρίζουν πολύ καλά πώς λειτουργούν οι οργανωμένες κοινωνίες, οι θεσμοί τους και τι προσφέρουν σ’ όλους αυτούς που έχουν προσόντα, γνώσεις και όρεξη για δουλειά.

Αυτά τα νοικοκυριά λοιπόν, που αντιπροσωπεύουν περί το ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, θέλουν μια Ελλάδα σοβαρή, ικανή να προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης και αυτοολοκλήρωσης, ασφαλή και δίκαιη. Θέλουν δηλαδή μια χώρα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά φιλελεύθερη, στην οποίαν θα προστατεύεται το δικαίωμα της διαφοράς και θα υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους.

Αυτή η Ελλάδα, έχει όρεξη για δουλειά και πρόοδο και είναι έτοιμη να δώσει τον καλύτερο εαυτό της αν οι κυβερνώντες της επιτρέψουν ελεύθερα να δημιουργήσει και να πετάξει σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Αυτό το εκατομμύριο Έλληνες και τα παιδιά τους που είναι έξω, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό για μιαν Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Περιμένει δε, αυτή η Ελλάδα, κάποιος να ανοίξει τις πόρτες της προόδου.

Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο απερχόμενος πρωθυπουργός, αυτή την Ελλάδα την υποτίμησε, την καθύβρισε και την ειρωνεύτηκε ως προς την νοημοσύνη της.     Κατ’ επαναληψη μιλούσε συνεχώς για τις ελίτ, χωρίς ποτέ να μας λέει τι ακριβώς εννοούσε. Στην ουσία δηλαδή ειρωνευόταν κάθε Έλληνα που θέλει να προκόψει με την αξία του και όχι με ξένες πλάτες όπως λέει και γνωστό τραγούδι.

Δίπλα στην Ελλάδα του ενός εκατομμυρίου, υπάρχει όμως και ένας άλλος κόσμος. Αυτός των 300.000 νοικοκυριών που εξαρτώνται από το δημόσιο και έχουν προνομιακή μεταχείριση και ο άλλος των απόμαχων της ζωής, υποτίθεται, που αθροίζει 2,8 εκατομμύρια ψυχές. Δίπλα σ’ αυτούς, η χώρα έχει 800.000 ανέργους και ένα εκατομμύριο εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι καθημερινά παλεύουν με την αβεβαιότητα και τα εμπόδια που η γραφειοκρατία βάζει σε οποιονδήποτε θέλει να δημιουργήσει και να προκόψει. 

Στην ουσία έχουμε σήμερα δύο κόσμους σε μια Ελλάδα. Από τη μια υπάρχει ο κόσμος της ακινησίας, του βολέματος, της παραοικονομίας, της ιδεοληψίας και της οπισθοδρόμησης και στην άλλη όχθη βρίσκεται αυτός της δημιουργίας, της προόδου, της προκοπής και της γνώσης. 

Η Ελλάδα της ακινησίας, είναι βαθύτατα αντιδραστική. Συνωστίζονται στους κόλπους της σοσιαλιστές παλαιάς κοπής, λαϊκιστές, εθνικιστές, κομπιναδόροι και άλλοι καιροσκόποι. Όλοι αυτοί γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την παραγωγή και τη δημιουργία. Τους ενδιαφέρει να καταναλώνουν όσο μπορούν, με δανεικά κατά προτίμηση ή δια της λεηλασίας αυτών που πραγματικά εργάζονται και παράγουν πλούτο.    

Στη σημερινή Ελλάδα λοιπόν, το μεγάλο διακύβευμα είναι ποιοι τελικά θα αφεθούν να παράγουν πλούτο, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της μια χρεωκοπημένη οικονομία, σε μια δημογραφικά φθίνουσα χώρα, η οποία κάθε χρόνο χάνει και τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της.

Όντας δε υπερχρεωμένη και με μηδενική ουσιαστικά αποταμίευση, η χώρα έναν δρόμο έχει, αυτόν της προσέλκυσης επενδύσεων. Είναι επείγον υπό αυτες τις συνθήκες να απελευθερωθεί η οικονομία από τα γραφειοκρατικά δεσμά που την πνίγουν και να αξιοποιήσει τις άυλες αξίες που διαθέτει. Και οι αξίες αυτές βρίσκονται σε μια σειρά από υπηρεσίες, όπως είναι η εκπαίδευση, ο ιατρικός τουρισμός, οι συνεδριακές και διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις, όπως βέβαια και ο πολιτισμός. Άυλες αξίες υπάρχουν επίσης και στην ελληνική γεωργία, η οποία αντί να πουλάει προϊόντα χύδην θα μπορούσε να κάνει ακριβώς το αντίθετο.  

Η νέα κυβέρνηση και ο πρόεδρός της έχουν έτσι μπροστά τους μια τεράστια μεταρρυθμιστική ευκαιρία. Ας την αδράξουν, πριν οι δυνάμεις του ζόφου και της παρακμής αποσυνταχθούν και αρχίσουν  τα γνωστά… «προοδευτικά» έργα τους.