Γράφει ο
Δημήτρης Διαμαντίδης

Η έναρξη της διαπραγμάτευσης για το κλείσιμο της στοιχειωμένης δεύτερης αξιολόγησης αναδεικνύει πόσο λίγα είναι τα περιθώρια ελιγμών της χώρας απέναντι στους δανειστές.

Οι τελευταίοι απαίτησαν και έλαβαν την δυνατότητα προ-νομοθέτησης ή νομοθέτησης πρόσθετων μέτρων, τα οποία δεν θα εκπλαγούμε εάν τα ζητήσουν να εφαρμοστούν από την 1/1/2018.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως παραμένει απροσδιόριστος ο χρονικός ορίζοντας των ετών, που ζητείται να υπάρχει πλεόνασμα της τάξης του 3,5%.

Ελάχιστοι πολιτικοί είναι ικανοί να εξηγήσουν με απλά λόγια στους πολίτες τι σημαίνει πλεόνασμα 3,5% για πέντε ή δέκα χρόνια.

Σημαίνει μία διαρκής προσπάθεια να εισπράττονται δυσθεώρητοι φόροι και κάθε είδους εισφορές, τέλη και επιβαρύνσεις, προκειμένου το κράτος να έχει λεφτά στα ταμεία του.

Δεν είναι κακό και αθέμιτο το κράτος να έχει λεφτά στο ταμείο του.

Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει επειδή παράγεται νέος πλούτος στην κοινωνία και αυξάνεται το ΑΕΠ, τότε θα έλεγα ότι είναι και ζητούμενο.

Όταν όμως μία κοινωνία είναι καχεκτική και οι πολίτες «τρώνε τις σάρκες» τους για να επιβιώσουν, τότε η λογική των πλεονασμάτων 3,5% χρειάζεται αναθεώρηση.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει η ελληνική κοινωνία όταν το κράτος με τον «μανδύα» της νομοθετικής επιβολής, κατάσχει με ευκολία ότι βρει μπροστά του, ενώ την ίδια στιγμή καθυστερεί αφάνταστα να πληρώσει ότι χρωστάει.

Κανείς δεν θέλει μία Ελλάδα που σέρνεται χωρίς προοπτική, αλλά μέχρι στιγμής ρεαλιστική προοπτική δεν υφίσταται.