Γράφει η
Αγγελική Χαραλαμποπούλου

Άν ισχύει η φράση: στα δύσκολα κρίνονται οι ικανοί  και οι άξιοι,

τώρα, στην εποχή του κορονοïού,  δίνουμε και ως έθνος τις εξετάσεις μας.

Ποιοί είμαστε τελικά;

Οι ανώριμοι βαλκάνιοι, που εξακολουθούμε αιώνες τώρα, να διανύουμε νηπιακή φάση στην εξέλιξή μας, σύμφωνα με τον  σπουδαίο στοχαστή Στέλιο Ράμφο ή  μήπως  οι    ΄΄κωλοέλληνες΄΄  του Διονύση Σαββόπουλου;

Είμαστε δηλαδή τα νήπια που φέρονται σαν να είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλα τους τα καπρίτσια πρέπει να ικανοποιούνται εδώ και τώρα, αγνοώντας και αυτή την ύπαρξη των άλλων, ή μήπως οι άξεστοι, αγενείς, ανήθικοι-απολίτιστοι στην τελική- απόγονοι σπουδαίων προγόνων;

Μας ενημέρωσαν επίσημα και πολύ σοβαρά γιά την κρισιμότητα των ημερών που διανύουμε και μας ανακοίνωσαν μέτρα προστασίας- ατομικού και συλλογικού επιπέδου.

Τα γράψαμμε στα παλαιά μας υποδήματα και ξεχυθήκαμε μαζικά να καταστρέψουμε κάθε  φιλότιμη προσπάθεια της πολιτείας και των αρμόδιων οργάνων, πολιτικών, υγειονομικών κλπ.

Ελήφθησαν αυστηρότερα μέτρα, μήπως και συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα των πράξεών μας, αλλά εμείς συνεχίσαμε να περνάμε σε ΄΄ανώτερες πίστες΄΄ ανωριμότητας, ωχαδερφισμού, εγκληματικής αδιαφορίας, εκθέτοντας σε πολύ σοβαρό κίνδυνο τον ευάλωτο συνάνθρωπο, αλλά-ποτέ δεν ξέρεις-τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γιατί όχι και τον ίδιο τον εαυτό μας.

Μιά ζωή κουτσοβολεψάκηδες και μικροσυμφεροντολόγοι, τώρα ξαφνικά θα αλλάξουμε;

Μιά ζωή το  Εγώ, το σήμερα-το τώρα μόνο μας απασχολούσε. Να γίνει αυτό που θέλω τώρα  και γι΄αύριο, έχει ο Θεός...΄΄ποιός ζει ποιός πεθαίνει΄΄...

Μιά ζωή, ως λαός συνηθίζουμε να μην διεκδικούμε αυτά που νόμιμα  δικαιούμαστε και ο ίδιος ο Νόμος μας τα εξασφαλίζει και τα εγγυάται,  (ρουφιάνος δεν γίνομαι... γιά καρφί με πέρασες;)   θέλουμε όμως όπωσδήποτε αυτό που δεν μας ανήκει.

Σε κάθε περίπτωση, σοβαρή ή και εντελώς γελοία, η μόνιμη ερώτηση: <<ποιόν ξέρουμε>>;

ή

<<τί θα πει παράνομο, άμα έχεις τον τρόπο  σου όλα γίνονται...>>

<<έλα μωρέ..το παιδί μου να βολέψω...τί με νοιάζει εμένα...ποιά αδικία...>> και άλλα παρόμοια.

Οι γύρω, υπάρχουν μόνο στην περίπτωση που μας  είναι άμεσα χρήσιμοι.

Άν όμως βρεθούμε σε φάση που  δεν ικανοποιούνται οι επιθυμίες μας, Τότε,  θυμόμαστε  έννοιες όπως η αναξιοκρατία, η αδικία, το ΄΄βόλεμα΄΄ των άλλων,

Μήπως η παγκοσμίως οδυνηρή πανδημία λειτουργήσει ως αφορμή και κινητήρια δύναμη συγχρόνως, να ΄΄ενηλικιωθούμε΄΄ επιτέλους ως έθνος;

Να ωριμάσουμε κοινωνικά και  να συναισθανθούμε τις ευθύνες απέναντι στον συνάνθρωπο, αλλά πρωτίστως, απέναντι στα ίδια μας τα παιδιά των οποίων την ευθύνη φέρουμε αποκλειστικά...