Του  Γιωργου Κ. Στεφανακη{*}

            Ι. Η “κρίση” εννοιολογικά ενέχει οξύτητα. Όχι διάρκεια. Ό,τι, άρα, αντιμετωπίζει η Ελλάς την τελευταία οκταετία δεν είναι κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι αδυναμία προσαρμογής στο επίπεδο της Ευρωζώνης.

            Περάσαμε εκεί με τα θλιβερής μνήμης greekstatistics. Κουκουλώσαμε τις ελλείψεις με άφθονο δανεισμό. Υπερβήκαμε το όριο. Έσκασε η φούσκα. Την οικονομική κατάρρευση ακολούθησε η πολιτισμική αποκόλληση.

            ΙΙ. Ουδεμία χώρα της Ευρωζώνης: α) Επιβάλει φυλάκιση για μη εξόφληση χρέους. β) Θέτει, ως προϋπόθεση προσφυγής στο δικαστήριο, την προηγούμενη πληρωμή του 20% της οφειλής, πλέον προστίμων και προσαυξήσεων, δηλαδή – πρακτικά – την προκαταβολή όλου του χρέους (!!!). γ) Επιτρέπει την διοικητική επιβολή προσαυξήσεων επί οφειλής που δεν έχει δικαστικά βεβαιωθεί.

            Ό,τι – άνω – στην Ευρωζώνη είναι ανήκουστο, αποτελεί εδώ κρατική πρακτική. Ο οφειλέτης φόρου πάει φυλακή. Χωρίς  προπληρωμή δεν  εξετάζεται δικαστικά η φορολογική προσφυγή. Οι διοικητικές προσαυξήσεις συχνά διπλασιάζουν την οφειλή.

            Η ζωή του Έλληνα φορολογικού υπόλογου είναι μαρτυρική. Τα άνω ευρωπαϊκώς ανεπίτρεπτα τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Επικρατείας. Το Δικαστήριο, σε κακίστη στιγμή του, εξέδωσε την υπ΄αριθμ. 1496/2014 απόφαση. Δεν εξέτασε την ουσία. Επικαλέσθηκε λόγο τυπικό. Θύμισε – πολύ – τον Πόντιο Πιλάτο.

            Βαρύτατη στρέβλωση είναι ότι ο δικαστής έχει καταστεί μέρος του προβλήματος. Εν ενεργεία ή απόμαχος συντηρείται από το δημόσιο ταμείο. Η ολοκληρωτική πτώχευση του κράτους δεν έχει αποκλεισθεί. Ο

πολίτης αντιδικώντας φορολογικά τελεί υπό απειλή μεροληψίας του κριτή (!!!). Είδαμε πρόσφατα γενναίες φορολογικές αποφάσεις. Όμως δεν μεταβάλουν την ουσία του ζητήματος. Ο δικαστής παραμένει υλικά εξαρτημένος από το δημόσιο ταμείο. Ακολουθεί το κερασάκι. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα και κατά τούτο: Το δημόσιο δεν εξοφλεί τους πιστωτές του. Άρα και η επιδίκαση υπέρ του πολίτη σχετική έχει αξία. Ο πολίτης και δικαιωμένος δεν γνωρίζει αν (και πότε) θα εισπράξει ό,τι – μάλιστα – αχρεωστήτως έχει καταβάλει για να γίνει η δίκη που κέρδισε (!).

            Διάπλατα ανοικτός έχει γίνει ο δρόμος για “τακτοποιήσεις” κάτω από το τραπέζι. Εκεί ο λόγος τηρείται. Οι πληρωμές  εκτελούνται (!!!).

            ΙΙΙ. Άκρατος είναι ο βιούμενος παραλογισμός. Ο επιτηδευματίας έχει πέσει έξω. Εάν όμως δεν πληρώσει ελάχιστο, έστω, δημόσιο χρέος καταδικάζεται. Αντιθέτως ο πολιτικός που υποσχέθηκε“άρνηση” πληρωμής εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δημοσίου χρέους, προς τους πιστωτές, έγινε πρωθυπουργός (!).

            Η άρνηση καταβολής ίδιας υφής οφειλής  άγει και προς την φυλακή και προς  την δόξα. Εννοείται την ηροστράτια.

            IV.Τον Αύγουστο 2018 εκπνέει το τρέχον πρόγραμμα ελληνικής στήριξης. Αρμοδίως δηλώνεται πως κλίνει ο κύκλος των μνημονίων …«… με αυτοδύναμη έξοδο στις αγορές …»… Εκεί, άρα, θ΄αναζητούμεεφ΄εξής τα αναγκαία “ευρώ”. Και αυτό με ψηλά επιτόκια ώστε να προτιμηθούμε.

            ● Σε απλά ελληνικά: η πλέον αδύναμη χώρα, θα δανείζεται ακριβώτερα, απ΄όλες τις λοιπές. Και, έτσι, οι διοικούντες θα ισχυρίζονται ότι έχουν αποκαταστήσει την θέση μας στην Ευρωζώνη.

{*}  Νομικος