Μαζί με τη χώρα «έσωσαν» και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά Έχω την υποψία πως μέσα στο μπαράζ των αλλεπάλληλων «σωτηριών» της χώρας, μας έχει διαφύγει ο… σωσμός των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Σωτήρας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος (ως υπουργός Άμυνας) επί μήνες πανηγύριζε (το 2010) για τη… σωτήρια συμφωνία που ο ίδιος «διαπραγματεύτηκε» και έφερε σε πέρας, αναλαμβάνοντας, βέβαια, ένα σωρό δεσμεύσεις, οι οποίες εξαφανίστηκαν από την ειδησεογραφία.

Η υπόθεση των Ναυπηγείων αποτελεί μια ακόμη πολύ οδυνηρή χάντρα στο κομπολόι των... διαπραγματευτικών ικανοτήτων του μετέπειτα «τσάρου» και σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που μάλιστα επιδιώκει και την πρωτιά.

Πλέον είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιος (μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου) είναι ο πρωταθλητής σ’ αυτήν την πρωτοφανή σκυταλοδρομία, στη διάρκεια της οποίας πηγαίναμε από σωσμό σε σωσμό.

Ειδικά στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, από τον πολύ… σωσμό, οι νέοι ιδιοκτήτες ανακοίνωσαν την περασμένη εβδομάδα εκ περιτροπής εργασία - μία ημέρα την εβδομάδα ξεκινώντας από τις 18 Απριλίου - υπογραμμίζοντας πως για πάνω από έναν χρόνο η εταιρία εξοφλούσε το σύνολο των αποδοχών των εργαζομένων, χωρίς να λαμβάνει χρήματα από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, που είναι ο μοναδικός πελάτης της – σύμφωνα με τη «σωτήρια» συμφωνία του κ. Βενιζέλου, η οποία μάλιστα νομοθετήθηκε (Ν. 3885/2010).

Οι… σωτήρες του σωτήρα υπενθύμισαν επίσης ότι παραμένει σε ισχύ η απαγόρευση να αναλαμβάνει το Ναυπηγείο εργασίες από ξένες χώρες, ενώ, όπως λένε, με την ερμηνεία, που δίνει το υπουργείο Άμυνας, απαγορεύεται ακόμη και η συμμετοχή της εταιρείας σε διαγωνισμούς, που προκηρύσσονται από το Πολεμικό Ναυτικό.

«Το υπάρχον πρόγραμμα κατασκευής υποβρυχίων διακόπηκε, διότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν καταβάλλει τις προβλεπόμενες από τη σύμβαση πληρωμές», κατέληγε η σχετική ανακοίνωση.

Το Σωματείο Εργαζομένων Ναυπηγείων Σκαραμαγκά «Η Τρίαινα» είχε από τις 20 Φεβρουαρίου προειδοποιήσει ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη του ναυπηγείου, αλλά έπεσε θύμα της γνωστής κώφωσης.

Πώς «σώθηκαν» τα Ναυπηγεία

Προφανώς. Διότι αν δινόταν έστω και η παραμικρή σημασία, τότε θα αποκαλύπτονταν οι συνθήκες υπό τις οποίες ο κ. Βενιζέλος «έσωσε» τα Ναυπηγεία.

Η συμφωνία για την οποία πανηγύρισε, περιλαμβάνει τα εξής πρωτοφανή:

Για δεκαπέντε χρόνια, το Ναυπηγείο απαγορεύεται, βάσει αποφάσεων της ΕΕ – η οποία απαιτεί να επιστραφούν παράνομες επιδοτήσεις – να κατασκευάζει εμπορικά πλοία, να έχει επισκευαστική δραστηριότητα, να κατασκευάζει και να επισκευάζει πολεμικά πλοία άλλων χωρών.

Επιτρέπεται να έχει μόνο έναν πελάτη, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, ώστε να εξυπηρετούνται μόνο οι ανάγκες της Ελλάδας – για τον λόγο αυτό το Ναυπηγείο χαρακτηρίστηκε από την ΕΕ «στρατιωτικό», πλην όμως μόνο για τις ανάγκες της Ελλάδας.

Πόσες παραγγελίες, όμως, να κάνει η πτωχευμένη Ελλάδα; Ήδη οι δύο μοναδικές συμβάσεις κατασκευής των υποβρυχίων παραμένουν «παγωμένες» λόγω της οικονομικής κρίσης.

Με τον τρόπο αυτό, το ελληνικό Δημόσιο δεν εφαρμόζει ούτε τον νόμο 3885/10, ο οποίος ρητά καθόριζε τους όρους της συμφωνίας και προέβλεπε ότι η μη τήρηση των συμφωνηθέντων προσφέρει την δυνατότητα στον Ανάδοχο να καταγγείλει τη σύμβαση.

Το πρώτο βήμα προς την καταγγελία γίνεται τώρα, με τον Ανάδοχο να επιβάλει στους εργαζόμενους μια ημέρα εργασίας την εβδομάδα!

Πραγματικά μεγάλη επιτυχία του κ. Βενιζέλου – που θέλει και να συσπειρώσει τους οπαδούς του για να μας κυβερνήσει (και αυτός)!

Μια «επιτυχία» που οδηγεί στην ανεργία 1.200 ανθρώπους, βυθίζει στην ανέχεια 10.000 οικογένειες που άμεσα ή έμμεσα επιβιώνουν χάρη στο Ναυπηγείο και δίνει την χαριστική βολή στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας – μιας χώρας, θυμίζω, που έμεινε χωρίς ναυπηγείο, αν και διαθέτει 16 χιλιάδες χλμ ακτογραμμή! (Για την άθλια περιπέτεια, βλέπε ΕΔΩ).

Το έπος της δεύτερης φάσης της «σωτηρίας» των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά έχει ως εξής:

Τον Μάρτιο του 2010 (με τον κ. Βενιζέλο στο τιμόνι της εθνικής άμυνας, για να μην ξεχνιόμαστε), οι Άραβες της Αμπού Ντάμπι Μαρ απέκτησαν το 75,1% των «Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ». Η (γνωστή και μη εξαιρετέα) ΤύσσενΚρουπ Μαρίν Σίστεμς κράτησε το 24,9%.

Είχαν προηγηθεί οι φοβερές και τρομερές διαπραγματεύσεις Βενιζέλου:

2 Φεβρουαρίου 2010: Η Lazard, ως ανεξάρτητος εκτιμητής υπέβαλε την αρχική θετική έκθεσή της ως προς την αξιοπιστία και το παραδεκτό της μιας και μόνης πρότασης της ΤύσσενΚρουπ να μεταβιβάσει στην Αμπού Ντάμπι Μαρ το 75,1% του μετοχικού κεφαλαίου.

11 Φεβρουαρίου 2010: Διαπραγμάτευση στο υπουργείο Άμυνας μεταξύ Βενιζέλου και του Ατσποντίεν, εκτελεστικού προέδρου της Τύσσεν και του Ισκαντάρ Σάφα, εκτελεστικού προέδρου της Αμπού Ντάμπι Μαρ, παρουσία των εκπροσώπων της Λαζάρ. Αντηλλάγησαν σχέδια επιστολών και τελικά επιστολές μεταξύ των τριών πλευρών, όπου αποτυπωνόταν σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης της 11ης Φεβρουαρίου και εντοπίζονταν τα σημεία που έχρηζαν περαιτέρω διαπραγμάτευσης και εξειδίκευσης (λέμε τώρα). 

22 Φεβρουαρίου 2010: Αρχίζουν οι επαφές των ομάδων νομικών και τεχνικών συμβούλων των δύο πλευρών, με τους εργαζόμενους να ξεκινούν απεργία, υποστηρίζοντας (και όπως αποδείχθηκε είχαν δίκιο) ότι δεν διασφαλίζονταν οι θέσεις εργασίας.

Αμέσως άρχισαν οι θριαμβολογίες: «Η συμφωνία διασφαλίζει τη λειτουργία της ναυπηγοεπισκευαστικής μονάδας και την απασχόληση των 1.300 εργαζομένων»!

Η αλήθεια είναι πως από την αρχή υπήρχαν γκρίζες ζώνες, όπως το μετοχικό σχήμα, το πρόγραμμα των υποβρυχίων και το ζήτημα της επιστροφής χρημάτων στην ΕΕ.

Δεν γνωρίζω τι ψιθυρίστηκε στο αυτί του Γαλλολιβανέζου Σάφα και τι είχε στο νου του ο άνθρωπος που, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Τύπου της Κυριακής», έχτισε την περιουσία του ως μεσολαβητής σε διεθνείς εμπορικές συμφωνίες και το 1993 κατάφερε να αποκτήσει τα γαλλικά Ναυπηγεία CMN.

Σ’ εκείνη τη συμφωνία είχε ζητήσει να εξασφαλίσει παραγγελίες για τουλάχιστον δύο χρόνια, ενώ δεν είχε δεσμευτεί για τις 2.000 θέσεις εργασίας.

Αναφέρεται επίσης ότι, σύμφωνα με την United States Committee for a Free Lebanon, απέκτησε γνωριμίες που εκτείνονται από τη Χεζμπολάχ μέχρι τη Μοσάντ, ενώ η εφημερίδα Ταϊπέι Τάιμς, έγραψε πως υπήρξε και σύμβουλος του Καντάφι.

Έναντι ενός ευρώ!

Πού τον βρήκαν οι δικοί μας, άγνωστο. Αλλά απέκτησε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έναντι ενός ευρώ πριν καν το πάρουν χαμπάρι εκεί στο υπουργείο Άμυνας του κ. Βενιζέλου.

Υπενθυμίζω επίσης ότι στις 20 Φεβρουαρίου του 2010, η Λούκα Κατσέλη από το Αγρίνιο όπου επρόκειτο να πάει για να μιλήσει σε εκδήλωση γυναικών, βρέθηκε στο Αμπού Ντάμπι με τον Χάρη Παμπούκη, σε ένα ταξίδι – αστραπή με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο.

Επισήμως, το ταξίδι έγινε για να… βρουν επενδυτές για το Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο!

Ανεπισήμως, είχαν αρχίσει τα πάρε-δώσε (στην πραγματικότητα μόνο «δώσε»), για τα οποία υπήρχε ένδοξο παρελθόν.

Η μεταβίβαση του Σκαραμαγκά το 2002 στην HDW συνοδεύθηκε από «προίκα» ύψους 3 δις ευρώ μέσω αναθέσεων του Π.Ν. Οι συμβάσεις ύψους 1,5 δις ε ήταν, σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων παραγόντων του Εθνικής Άμυνας, υπερκοστολογημένες κατά 30%.

Τα ήξεραν αυτά Άραβες και Τύσσεν και επιδίωκαν το «καλύτερο» (για τους εαυτούς τους):

Οι Άραβες διεκδικούσαν προίκα 1 δις ευρώ και η Τύσσεν, αν και είχε λάβει 2,5 δις ευρώ για τα υποβρύχια που δεν είχε παραδώσει, αξίωνε επιπλέον τα προς την ΕΕ χρωστούμενα 450 εκ ε ως «συμβατική υποχρέωση».

Τελικά, τον Μάρτιο του 2010, η κυβέρνηση (δηλαδή ο Βενιζέλος), αποφάσισε να πληρώσει περί τα 1,35 δις ευρώ για παλιές και νέες παραγγελίες υποβρυχίων, καθώς και την παραλαβή του «Παπανικολής», του υποβρυχίου που γέρνει (εντάξει, έγερνε και το… ίσιωσαν).

Παράλληλα, ξεκίνησε η παραλαβή και των άλλων τριών υποβρυχίων (που δεν έγερναν μεν, υπερκοστολογήθηκαν δε) και αρχίσαμε να καταβάλλουμε το υπόλοιπο των 460 εκ ευρώ από τα 2,84 δις του προγράμματος.

Αποφασίστηκε επίσης η ναυπήγηση άλλων δύο υποβρυχίων του ιδίου τύπου αντί 1 δις ευρώ – αυτά που έχουν παγώσει γιατί την ίδια ώρα ο κ. Παπανδρέου,  με την ανοχή του κ. Βενιζέλου, μας έβαζε στο Μνημόνιο.

Υπενθυμίζεται ότι είχαμε ήδη πληρώσει 2,33 από τα 2,85 δις ευρώ της αρχικής συμφωνίας, ο συμψηφισμός έβγαλε επιπλέον κόστος 500 εκ. ευρώ και συνολικά θα πληρώσουμε περί το 1,35 δις ευρώ μέχρι το 2019.

Έτσι, το ελληνικό Δημόσιο βρέθηκε εκτός Σκαραμαγκά (μεγάλη επιτυχία), απεμπόλησε κάθε δικαίωμά του επί του ελέγχου και της σύνθεσης του Δ.Σ., καθώς και από μελλοντική μεταβίβαση της εταιρίας.

Η υπογραφή της συμφωνίας μεταβίβασης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην Αμπού Ντάμπι Μαρ έγινε στις 27 Οκτωβρίου 2010, μετά από σειρά περιπετειών και δυσκολιών, μεταξύ των οποίων και η αδυναμία των Ναυπηγείων να εισπράξουν από το Δημόσιο περίπου 250 εκατομμύρια ευρώ, επειδή δεν είχαν φορολογική ενημερότητα, καθώς όφειλαν στο Δημόσιο περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ.

Η φορολογική ενημερότητα εξασφαλίστηκε στις 26 Οκτωβρίου, το ποσό εισπράχθηκε και κατέστη δυνατή η μεταβίβαση των Ναυπηγείων από τη γερμανική στην αραβική εταιρία.

Νέος γύρος θριάμβου

Σημειώστε ότι στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ και ενέκρινε τις συμβάσεις για τον Σκαραμαγκά, τις οποίες ενέκρινε και η διυπουργική επιτροπή αποκρατικοποιήσεων.

Και ιδού οι θριαμβολογίες Βενιζέλου:

«Κόβουμε ένα γόρδιο δεσμό που ταλαιπωρεί το δημόσιο και το Ναυτικό δέκα ολόκληρα χρόνια. Αυτή τη στιγμή έχουμε αποκτήσει εγγυήσεις, τα υποβρύχια περιέρχονται στο Πολεμικό Ναυτικό και πιάνουν τόπο δύο δισεκατομμύρια ευρώ που είχε πληρώσει το δημόσιο τα προηγούμενα χρόνια δίχως να έχει πάρει στα χέρια του τίποτα στην πραγματικότητα».

Επίσης:

«Νομίζω ότι οι νέες εγγυήσεις με τις οποίες περιβάλλεται η σύμβαση αυτή, η κατάργηση των αντισταθμιστικών, οι θεσμοί διαφάνειας που θα λειτουργούν, δημιουργούν και μια νέα ατμόσφαιρα στο δημόσιο βίο. Γι’ αυτό έχουμε ζητήσει από την αντιπολίτευση να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συναινέσει ψηφίζοντας το κυρωτικό νομοσχέδιο που θα δίνει εντολή σε εμένα και στον υπουργό Οικονομικών να υπογράψουμε την οριστική σύμβαση, εκτελώντας ένα νόμο του κράτους εφόσον η ίδια η Βουλή κρίνει ότι αυτή η σύμβαση είναι συμφέρουσα και επωφελής».

«Η διαδικασία αυτή εφαρμόζεται για πρώτη φορά, η Βουλή είναι στο επίκεντρο της προσπάθειας, έτσι ώστε οι πάντες να γνωρίζουν τα πάντα και να σπάσει ο αδιανόητος φαύλος κύκλος που δηλητηριάζει το δημόσιο βίο».

Διαβεβαίωσε επίσης ότι «οι εργαζόμενοι, είναι απολύτως διασφαλισμένοι καθώς εφαρμόζεται η εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία ανεξαιρέτως και δεν υπάρχει καμία διαδικασία ομαδικών απολύσεων ούτε κανένα ειδικό προνόμιο για τους νέους ιδιοκτήτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά».

Διαβεβαίωσε επίσης ότι θα απορροφούνταν στο Ναυπηγείο οι 150 περίπου εργαζόμενοι της παλαιότερα αποσχισμένης εταιρίας τροχαίου υλικού.

Όταν τον ρώτησαν αν οι εργαζόμενοι επηρεάζονται από την απαγόρευση της εμπορικής λειτουργίας των ναυπηγείων, απάντησε ότι… οι εργαζόμενοι είναι εργαζόμενοι, η νέα ιδιοκτησία ξέρει πολύ καλά ποιοι περιορισμοί έχουν επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί έπρεπε να λύσουμε το ζήτημα της επιστροφής των κρατικών ενισχύσεων και στη διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μετείχαν όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές.

Υπενθυμίζω ότι στις 2 Ιουλίου του 2008, η Κομισιόν κάλεσε την Ελλάδα να ανακτήσει παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί υπέρ μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων.

Φυσικά, τα Ναυπηγεία δεν επέστρεψαν ποτέ τις επιδοτήσεις και έτσι, κατά την τελευταία μεταβίβαση, η Ελλάδα (ο κ. Βενιζέλος δηλαδή) ανέλαβε μια σειρά από πρωτοφανείς δεσμεύσεις, που ουσιαστικά εξουδετέρωναν τον Σκαραμαγκά.

Μάλιστα, αυτή που πρότεινε τις δεσμεύσεις - εγγυήσεις ήταν η ίδια η Ελλάδα, που για άλλη μια φορά έβαλε τα δάχτυλα και έβγαλε τα μάτια της.

Επ’ αυτού, δεν υφίσταται η παραμικρή αμφιβολία, καθώς υπάρχει δήλωση του ίδιου του Επιτρόπου για θέματα Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια, ο οποίος είπε πως «οι δεσμεύσεις που προσεφέρθη να αναλάβει η Ελλάδα αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για τη διευθέτηση της παρούσας υπόθεσης».

Καταλάβατε; ΠΡΟΣΕΦΕΡΘΗ!

Και ιδού τι σημαίνει αυτό το «προσεφέρθη»:

«Τα περιουσιακά στοιχεία της ΕΝΑΕ ((Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ) που δεν έχουν σχέση με τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων θα πωληθούν και το προϊόν της πώλησης θα χρησιμοποιηθεί για τη μερική επιστροφή των ασυμβίβαστων ενισχύσεων.

Η ΕΝΑΕ θα παραιτηθεί από τη χρήση των γηπέδων που της έχουν παραχωρηθεί από την Ελλάδα και τα οποία δεν είναι αναγκαία για τις στρατιωτικές της δραστηριότητες.

Η ΕΝΑΕ δεν θα ασκήσει καμία μη στρατιωτική δραστηριότητα κατά τα επόμενα 15 έτη.

Η Ελλάδα και η ΕΝΑΕ θα καταγγείλουν μια σειρά εγγυήσεων τις οποίες η Επιτροπή είχε κρίνει ασυμβίβαστες με την απόφασή της του 2008.

Η Ελλάδα θα υποβάλλει έκθεση ετησίως σχετικά με την τήρηση από μέρους της ΕΝΑΕ της απαγόρευσης άσκησης μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων επί όσο χρόνο διαρκεί η εν λόγω απαγόρευση.

Η Κομισιόν καλεί την Ελλάδα να εφαρμόσει ταχέως τις συμφωνηθείσες δεσμεύσεις. Όταν θα έχουν εφαρμοσθεί πλήρως όλες οι δεσμεύσεις (εξαιρουμένης της δεκαπενταετούς υποχρέωσης υποβολής εκθέσεων σχετικά με την απαγόρευση της άσκησης μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων), η Κομισιόν θα εξετάσει τη σκοπιμότητα ανάκλησης της προσφυγής την οποία άσκησε ενώπιον του Δικαστηρίου».

Η Κομισιόν έλαβε τις αποφάσεις της στις 30 Ιουλίου 2010 και έκανε δεκτή την «προσφορά» τον Δεκέμβριο.

Στο ενδιάμεσο, όμως, στις 3 Νοεμβρίου, ο ίδιος ο Σάφα είχε ζητήσει ανατροπή της κοινοτικής απόφασης, δηλώνοντας χαρακτηριστικά «θέλουμε όλο το Ναυπηγείο και όχι ανάπηρο».

Την προηγουμένη, στις 2 Νοεμβρίου 2010 και ενώ όλα βρίσκονταν στον αέρα – όπως αποδείχθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο την περασμένη εβδομάδα – ο κ. Βενιζέλος πρωταγωνίστησε στην παράτα ύψωσης της ελληνικής σημαίας και παραλαβής του «Παπανικολής», στο Κίελο.

Και αφού τα κανόνισε όλα τέλεια, τον Φεβρουάριο του 2011 θέλησε να δείξει την εξοικείωσή του με την… κελεμπία και ταξίδεψε στο Αμπού Ντάμπι για να συζητήσει με τον σεΐχη πρίγκιπα διάδοχο, τη… στρατηγική συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με έμφαση στον πολιτικό, στρατιωτικό και βιομηχανικό τομέα!

Ένα μήνα αργότερα, ο κ. Βενιζέλος ξαναθυμήθηκε τα υποβρύχια που έγερναν και ανακοίνωσε την… πρόθεση του Δημοσίου να παραστεί ως πολιτικός ενάγων για την υπόθεση, διότι «έχουν προκύψει στοιχεία, ιδίως από γερμανικές πηγές, υπάρχει ανοιχτή έρευνα στη γερμανική Δικαιοσύνη, στην ελληνική Δικαιοσύνη, το πόρισμα του ΣΔΟΕ και όλα αυτά έχουν συγκροτήσει μια δικογραφία, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να διερευνήσουμε με όσο γίνεται μεγαλύτερη προσοχή».

Αν είδατε τίποτε, πέστε το και σε μένα.

Τον Αύγουστο (του 2011, έ;), είχαμε νέο κύμα προπαγάνδας. Με απόφαση Χρυσοχοΐδη, που τότε (για να μην ξεχνιόμαστε) ήταν υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, συγκροτήθηκε… «διαρκής επιτροπή για τη διερεύνηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης»!

Έργο της, όπως μας είπαν, ήταν η συστηματική διερεύνηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και η κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων με στόχο την οικονομική ανάκαμψή της μέσα από τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της!

Έλεος!

Μάθαμε επίσης ότι οι εισηγήσεις της Επιτροπής, στην οποία συμμετέχουν οι εκπρόσωποι φορέων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, θα υποβάλλονται στον υπουργό σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Έλεος! Έλεος!

Πρόεδρος της επιτροπής ανέλαβε ο αναπληρωτής υπουργός κ. Σ Ξυνίδης, με αναπληρωτή τον γενικό γραμματέα Βιομηχανίας Αλ. Φούρλα ενώ μετέχουν ακόμη στελέχη της πρώτης Γενικής Διεύθυνσης Βιομηχανικής Πολιτικής της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας, της τρίτης Διεύθυνσης Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής, ο διευθύνων σύμβουλος της ΝΑΥΣΟΛΠ  Απ. Σίγουρας, εκπρόσωπος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά της Ομοσπονδίας Εργοδοτικών Ενώσεων Επιχειρήσεων Ναυπήγησης και Επισκευής Πλοίων Πειραιά και Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών, της Ομοσπονδίας Εργοδοτικών Ενώσεων Επιχειρήσεων Ναυπήγησης και Επισκευής Πλοίων Πειραιά, της Ένωσης Ηλεκτρολόγων Πλοίων Πειραιά, της Ένωσης Εργοληπτών Αμμοβολών Χρωματιστών-Καθαρισμών Αττικής, της Ένωσης Βιοτεχνών Εργοδοτών-Μηχανουργών Πειραιά, του Συνδέσμου Εργοληπτών Ναυπηγοξυλουργικών Εργασιών, της Ένωσης Σιδηροβιοτεχνών Επισκευαστών Πλοίων Πειραιά, ο πρόεδρος της ΒΙ.ΠΑ.Σ. Α.Ε. (Διαχείριση Βιομηχανικού Πάρκου Σχιστού)  Ι. Πολυχρονόπουλος, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου (Π.Ο.Ε.Μ.) και του Συλλόγου Διπλωματούχων Ναυπηγών Ελλάδος, του Πανελλήνιου Συλλόγου Εφοδιαστών Πλοίων, του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Ναυπηγοεπισκευαστικών Ζωνών!

Έλεος! Έλεος! Έλεος!

Αν μάθατε πως έκανε τίποτε αυτή η επιτροπή, πέστε το και σε μένα.

Άλλωστε ήταν… διαρκής, οπότε κάπου εδώ γύρω θα βόσκει ακόμη!

Όλα αυτά, την ώρα που οι Έλληνες εφοπλιστές ναυπηγούσαν 653 πλοία σε Κορέα και Κίνα και μόνο ένα στην Ελλάδα!

Μεγάλη επιτυχία Βενιζέλου, Χρυσοχοΐδη και… διαρκούς επιτροπής, πράγματι!

Α, να μην ξεχάσω ότι τον Μάιο του 2011 – και ενώ ο ίδιος είχε συμφωνήσει για τα αντίθετα – ο κ. Βενιζέλος, κατά την συνάντησή του με τον Σάφα και τον πρόεδρο του Δ.Σ. της ΕΝΑΕ Μπούλος Χάνκας, με αφορμή την καταγγελία από τη HDW της σύμβασης για την κατασκευή άλλων δύο νέων υποβρυχίων τύπου 214 και την ολοκλήρωση του εκσυγχρονισμού του υποβρυχίου «Ωκεανός» δήλωνε:

«Το ελληνικό Δημόσιο αντιλαμβάνεται πως για την επιβίωση των ΕΝΑΕ δεν αρκούν οι παραγγελίες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να προωθηθούν και παραγγελίες από τα Πολεμικά Ναυτικά άλλων χωρών, δεδομένου ότι για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, τα ΕΝΑΕ δεν μπορούν να αναλάβουν εμπορικού χαρακτήρα εργασίες, σύμφωνα με τη γνωστή απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την εφαρμογή της οποίας, βεβαίως, απαιτούνται διευκρινίσεις».

Πάλι καλά που το αντιλαμβάνεται! Είναι κι’ αυτό μια πρόοδος!

Και το σίριαλ των Επιτροπών

Την ίδια ώρα, κατέθετε πρόταση (ο Βενιζέλος) για τη δημιουργία άλλης μιας «ειδικής» κοινοβουλευτικής επιτροπής αμυντικών εξοπλισμών και συμβάσεων, που θα λειτουργούσε παράλληλα με την ήδη αποφασισθείσα εξεταστική επιτροπή, αλλά… από την ανάποδη.

Σύμφωνα με τον μεγαλοφυή αυτό σχεδιασμό, η μεν ειδική επιτροπή θα ξεκινούσε τη διερεύνηση της υπόθεσης από την περίοδο Βενιζέλου στο υπουργείο και θα πήγαινε προς τα πίσω και η άλλη, η κανονική, η προκαταρκτική, θα ξεκινούσε από την περίοδο Τσοχατζόπουλου και θα προχωρούσε στο… μέλλον, προκειμένου να «συναντηθεί» με την «ειδική».

Τα αποτελέσματα αυτών των «συναντήσεων» είναι γνωστά:

Στις 4 Αυγούστου 2011 η έκθεση της ειδικής επιτροπής για τις συμβάσεις των υποβρυχίων την περίοδο 2000-2009, κατέληξε πως ζημιώθηκε μεν το Δημόσιο, πλην όμως οι ευθύνες είναι μόνο… πολιτικές.

Και όταν μιλούμε για «πολιτικές ευθύνες», μιλούμε για την πλήρη ανευθυνότητα και την απόλυτη ατιμωρησία.

Στο μεταξύ, η προανακριτική επέρριψε ευθύνες στον Άκη Τσοχατζόπουλο και στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, ασκήθηκε ποινική δίωξη για οκτώ κακουργηματικές πράξεις, σε βάρος 29 εμπλεκομένων (υπηρεσιακών παραγόντων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, συνδικαλιστών, ιδιωτών και εμπλεκομένων στελεχών της αρμόδιας διεύθυνσης Εξοπλισμών του υπουργείου) στην υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων από την εισαγγελέα Πρωτοδικών Πόπη Παπανδρέου, κατόπιν σχετικής παραγγελίας του οικονομικού εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη.

Στη Γερμανία πάλι, η δίκη δύο πρώην στελεχών της εταιρίας Ferrostaal που κατηγορούνταν για δωροδοκία Ελλήνων και Πορτογάλων αξιωματούχων, ξεκίνησε στις 15 Δεκεμβρίου 2011.

Πέντε (προσοχή, ΠΕΝΤΕ) μέρες μετά, οι κατηγορούμενοι πρώην μάνατζερς της εταιρίας καταδικάστηκαν σε φυλάκιση δύο ετών με αναστολή, ενώ στην εταιρία επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 140 εκ. ευρώ.

Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής το μόνο που έχει συμβεί είναι να δεσμευτεί το σπίτι του Α. Τσοχατζόπουλου – γεγονός που ουδόλως εμπόδισε τον Σάφα να επιβάλει εργασία… τεσσάρων ημερών το μήνα!

Και εις άλλες διαπραγματεύσεις με υγεία!