26 Απριλίου 2024
Δημήτριος Ν. Καλαντζόπουλος
Ή μάλλον πολύ ορθότερα, η ολοκλήρωση μιας «δημοκρατικής δικτατορίας», με άψογα σχεδιαζόμενες «δημοκρατικές διαδικασίες»!
Το παρακάτω κείμενο, αποτελεί ένα ακόμη απόσπασμα ενδελεχούς πανεπιστημιακής «διατριβής», εκπονηθείσης παλαιότερα από φοιτητές - μιας οιασδήποτε κάποιας τέτοιας - από το απύθμενο βαρέλι ενός απειράριθμου πλήθους ίδιων ακριβώς τέτοιων «διατριβών», και η οποία ήδη και εφαρμόζεται κ υ β ε ρ ν η τ ι κ ά, από ένα πλήθος άλογων παραγόντων, που χωρίς καμία αιδώ ασταμάτητα δηλώνουν με τις πράξεις των, ό τ ι θ α σ ώ σ ο υ ν τ η χ ώ ρ α! Υπό τι προϋπόθεση βέβαια, ότι τούτο θα συμβεί, μόνον όταν απομακρυνθούν οι εξωτερικοί ενάντιοι εχθροί, ασφαλώς δε όταν τελικά σ ω π ά σ ε ι κ α ι ο τ ε λ ε τ α ί ο ς α κ ό μ α π α ρ α μ έ ν ω ν, ε σ ω τ ε ρ ι κ ό ς ε χ θ ρ ό ς!
Τα δύο παραπάνω δεινά – εγκλήματα, αναμφισβήτητα συνιστούν σήμερα για τη χώρα μας, αυτοτροφοδοτούμενους «Βίους Παράλληλους» και αγνώστου χρονικής διαρκείας. Ενός πρωτότυπου, θα έλεγα, «έργου» και ενός πρωτογενούς στη διάπλασή του «θιάσου», ενός άλλου ακόμα ανατύπου παρόμοιας συνθέσεως από το πρωτότυπο, του ιαπωνικού θεάτρου Kabuki.
Για την ομάδα των πρωταγωνιστών αυτού του ελληνικού Kabuki, η διάσταση του χρόνου, τη μοναδική σημασία που μπορεί να έχει, είναι να είναι απεριόριστα ασαφής αλλά και ιδιαιτέρως μάλιστα, η μ α κ ρ ύ τ ε ρ η δ υ ν α τ ή!
Όπως άλλωστε συμβαίνει και σε κάθε θέατρο - θίασο, έτσι και στη δική μας περίπτωση, η χ ρ ο ν ι κ ή διάρκεια του υπ’ αυτών παιζόμενου «έργου (!)», που ως εκ της φύσεως αυτής της ωραίας γι’ αυτούς και προσοδοφόρου απίθανων κερδών ενασχόλησης τους, απόλυτα τους συμφέρει, να επαναλαμβάνεται ει δυνατόν οσημέραι αενάως, πράγμα που και δηλούται άλλωστε πασιφανώς με τα χαρακτηριστικά - στα τυχόν διαλείμματα – α π ί θ α ν α χ α μ ό γ ε λ α και την α ρ ά θ υ μ η σ ι γ ο υ ρ ι ά τους!
Μέσα εκεί ακριβώς και σε αυτή τη διάσταση – για να ξαλεγράρουμε λιγάκι από τα βάσανά μας – είναι ακριβώς που παίζεται στο ελληνικό Kabuki μας και όλο εκείνο το καταστρεπτικό για τη χώρα και τον καθένα μας «έ ρ γ ο (!)» τους!
Το καλό και θεάρεστο γι’ αυτούς και για τη νεοσυντασσόμενη στρατιά - στρατό τους, το «λ α ό (!)» τους , «έ ρ γ ο (!)» τους - όπως και διατυπούται στο πρόγραμμα του κυβερνοθεάτρου μας – είναι «για τη σωτηρία της Ελλάδος (!)».
Σαφέστατα δε πάλι και επαναλαμβάνεται στο πρόγραμμα, ότι τούτο θα συνεχίζεται αδιάκοπα, ακόμα και με νέες σκηνές και ρεπερτόρια, που εκείνοι για το καλό μας πάντα(!), κάθε στιγμή και ώρα, ακατάπαυστα, επιπρόσθετα επεξεργάζονται!
Η ολοκληρωτική αυτή τους εξουσία και οι αδιάκοπες καθ’ ώραν, ποικιλόμορφες επιδιώξεις τους, όχι μόνο για την ολοσχερή εξασφάλιση και της με κάθε μέσο θεμελιώσεως του «έργου(!)» τους, αλλά και την ολόγυρά του ακατάβλητη θωράκισή του, με αλληλοσυγκρουόμενα ψέματα, συνεχίζονται.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο για όλους εμάς, που δεν συμπλέουμε με το τωρινό μας κυβερνομόρφωμα (πανάθεμά το!), που κατά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις με την τεράστια αποχή - και με το 1/5 των ψηφισάντων, μόνο – του τότε «λαού» τους - κατέστη η επί δεκατετράμηνο απόλυτος ε ξ ο υ σ ί α (!) μας και η κατ’ ευφημισμό ελληνική κυβέρνηση, που αντιπροσωπεύει, διαχειρίζεται και ενεργεί, εντός και εκτός της χώρας, για τα πάνδεινα προβλήματα του καθενός μας και του συνόλου μας . . . τον ελληνικό Λ α ό.
Τούτο δε, για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του - κάτω από κάθε ειδικότερη αλλά και τις συνυπάρχουσες και επιβαλλόμενες θεσμικές ενέργειες πάσης μορφής - για την Παιδεία και Μόρφωσή του, τη Γλώσσα του, την Πνευματικότητα, τον Πολιτισμό, την Οικονομία του, την Ασφάλεια και τη Δικαιοσύνη του, την τήρηση μιας εποικοδομητικής για τον κοινό πολίτη διαμορφώσεως του Κράτους, γενικότερα και τόσα άλλα, που θα έπρεπε να διατηρηθούν και ενισχυθούν, από τη νέα μας κυβέρνηση.
Οπωσδήποτε δε ακόμη για τη έγκαιρη και ζωτικο- ζείδωρη αντιμετώπιση των αλλοπρόσαλλων, ολόπλευρων κινδύνων εκ του υφισταμένου τελείως ασαφούς, θεσμού της «παγκοσμιοποιήσεως» κυριολεκτικά, όσον αφορά μάλιστα σε αυτήν ταύτην την ε θ ν ι κ ή μ α ς υ π ό σ τ α σ η! Ό μ ω ς α υ τ ο ί τ ι έ κ α ν α ν έ ω ς τ ώ ρ α;
Τι διακαώς και ακαταπαύστως αγωνίζονται νύκτα-μέρα να ενισχύσουν, συνολικά ως κυβέρνηση και μεμονωμένα ατομικά ο καθένας τους, υπουργός, βουλευτής ή και ακόμη ως κομματικό μέλος;
Ποιο είναι το ίνδαλμά και το πρότυπο όραμά τους;
Ως ευαγγέλιο όλοι τους ανεξαιρέτως, έχουν παιδιόθεν γαλουχηθεί, αποκλειστικά και μόνο, από τις αρχές του Λένιν - Στάλιν και αμιλλώνται - ο καθένας τους, με τις δικές του ιδεοληπτικές πεποιθήσεις – σε κάτι βέβαια που δεν φαίνεται να είναι και ουσιαστικά ανιδιοτελές, για την πιστή και πλήρη εφαρμογή των, στις πλάτες μας!
Ατομικά, ως ακραιφνής Έλληνας ο καθένας τους, επιζητεί να ξεχωρίζει από τους άλλους, σ τ ι ς ι δ ι ο τ ε λ ε ί ς προσπάθειές του, για την κάθε φορά εφαρμογή τους, ανάλογα βέβαια και με τις εκάστοτε επικρατούσες περιστάσεις!
Όμως όλοι τους, ως μια κάποια ενότητα, πιστά ακολουθούν, μεθοδικά και επιτακτικά προσπαθώντας – β α σ ι κ ά, μ ε κ ά θ ε π α ρ ά ν ο μ ο μ έ σ ο - να εφαρμόσουν εκείνα που έκαναν χρόνια πριν, οι πολιτικά μεγάλοι (!) γι’ αυτούς «δάσκαλοι» τους, τόσο ο Στάλιν όσο και ο Χίτλερ, που και οι δυο τους τουλάχιστον, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα πίστευαν.
Π.χ., ό,τι έκανε και ο πατερούλης τους Στάλιν, όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και στα κράτη της υπόλοιπης ανατολικής Ευρώπης τα οποία άρχισε διαδοχικά να καταλαμβάνει, στα δύο χρόνια της πλήρους πολεμικής συνεργασίας του με τον Χίτλερ και δη από την αρχή της καταλήψεως του κάθε τέτοιου νέου, ανεξαρτήτου κράτους, έως την πλήρη καθυπόταξή του!
Ε π α κ ρ ι β ώ ς τ α ί δ ι α κ α ι μ ε τ η ν ί δ ια μ ε θ ο δ ο λ ο γ ί α, ενεργούν δραστήρια και οι κυβερνώντες μας!
Την εν λόγω α λ ή θ ε ι α βέβαια, την απέκρυπταν επιμελώς όλα αυτά τα περασμένα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χρόνια, κακοποιώντας και δ ι α σ τ ρ έ φ ο ν τ ά ς την, . . . με τον κ. Αντιπρόεδρο π.χ. της εξουσιαστικής τους αρχής, να έχει επίσημα δηλώσει ότι «η Πολωνία ήταν . . . με την πλευρά των Γερμανών»! Δεν θέλουν να ακούγεται η (αληθινή) α λ ή θ ε ι α!
Δεδομένου ότι ο Χίτλερ κτύπησε την Πολωνία την 1ην Σεπτεμβρίου, 1939 και ο Στάλιν τον ακολούθησε από ανατολάς στις 17 Σεπτεμβρίου, τούτο δε συγκεκριμένα είχε λάβει χώρα βάσει του προ ολίγων μόλις ημερών προηγηθέντος στις 23 Αυγούστου 1939, συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότωφ, που επισφράγισε όλες τις - πριν την κήρυξη του πολέμου - στενότατες, πολύχρονες, πολεμικής φύσεως συνεργασίες των δύο τούτων ηγετών(!).
Μετά τον ολοσχερή διαμελισμό της Πολωνίας, «αδελφικά», πανηγυρικά παρήλασαν οι δύο στρατοί τους, στο Λβόβ και στο Μπρέστ—Λιτόφσκ και αμέσως ύστερα ακολούθησε, ένα νέο πολεμικό σύμφωνο στις 29 Σεπτεμβρίου 1939, για να επακολουθήσουν, ο μεν Στάλιν ανατολικά να καταλαμβάνει διαδοχικά τη Φινλανδία, Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία, ο δε Χίτλερ το υπόλοιπο τμήμα της Ευρώπης, δυτικά.
Τούτο δε διεκόπη, μόνον όταν τελείως αναπάντεχα ο «αδελφός» Χίτλερ κτύπησε τον Στάλιν, στις 22 Ιουνίου 1941. Τα παραπάνω σαφέστατα πολεμικά γεγονότα, εκτός που τα είχα τότε ζήσει προσωπικά και ως ενήλικας έφηβος, τα παραθέτω και στο Βιβλίο μου ¨Κραυγή Αγωνίας¨, Ιστορικό του Πολέμου( σελ.37 -43), Γιάννης Κ. Πρετεντέρης ( σελ. 37 -39).
Γιατί στη σημερινή παγκόσμια, ευρωπαϊκή και εθνική εποχή και κάθε τέτοιας φάσης ζωής, πάρα πολλοί σαν κι’ εμένα, πιστεύουν απόλυτα, ότι όλα τα παρόμοια με τα παραπάνω και ξέχωρης φύσεως κείμενα σημαντικών γεγονότων – μέχρι τούδε, τυχόν εσκεμμένως ή μη, κρινόμενα (και από ποιους;), ως ανωφελείς λεπτομέρειες που θα έπρεπε να λησμονηθούν και επιληπτικώς να σβήσουν από το μυαλό του Λ α ο ύ μας, αντιθέτως εκείνα είναι απόλυτα χρήσιμα και ενδεδειγμένα, σ τ ο υ ς ά κ ρ ω ς ε π ι κ ί ν δ υ ν ο υ ς α υ τ ο ύ ς κ α ι ρ ο ύ ς μ α ς . . . ν α μ η ξ ε χ ν ι ώ ν τ α ι !
Πώς όμως αυτοί ειδικότερα αντιδρούν; Πρωτίστως, διαμορφώνουν πάση θυσία ένα αποκλειστικά δικό τους «μισθοφορικό» Κ ρ ά τ ο ς, ένα Κ ρ ά τ ο ς –Θ ε ρ ι ό, και το καταχωρούν επικεφαλής των κυριοτήτων τους, στο υπ’ αυτών αναπτυσσόμενο νεοπαγές «Κτηματολόγιόν» τους!
Σε αυτό δε διορίζουν αυθαίρετα και επιλεκτικά τους πάσης φύσεως δικούς τους ανθρώπους, ασχέτως ειδικότητας, μορφώσεως, αξιοσύνης κλπ. . . πράγματα «αριστείας», που τα θεωρούν παλαιομοδίτικα! Είδη προς εξαφάνιση!
Τους περιποιούνται, τους αμείβουν και τους σιτίζουν . . . αναπτύσσοντας έτσι ένα δικό τους στρατό! Που είναι κατά το πλείστον τελείως ανίδεοι με το αντικείμενο της εργασίας τους, περιττό άλλωστε τούτο, αφού το πολυπληθές κράτος τους, περιλαμβάνει ασφαλώς και όσους άλλους, θα γνωρίζουν τι να κάνουν!
Ένα Κράτος - Βάση, άνετου και ασφαλούς Ελέγχου, των πάντων!
Συνεχώς βασιζόμενοι, στην απεριόριστη δύναμη του «λαού(!)» τους, επιζητούν να καταργούν οποιοδήποτε τυχόν εμπόδιο κρίνουν ότι δεν αποδέχεται τις δικές τους αρχές εφαρμογής της εξουσίας τους.
Που θα περιλαμβάνει και μεμονωμένα άτομα ακόμη, όπως και όλες τις άλλες τυχόν πάλι «επικίνδυνες» ή επισφαλείς ομάδες - π.χ. ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης , εφημερίδες, κλπ - κάθε αντίθετη φωνή!
Θρασύτατα, επιζητούν ο κόσμος να ακούει μοναδικά, το πάντοτε κλασικό σε παρόμοιες κομμουνιστικές καταστάσεις, «ηρωϊκό(!)», δικό τους παλιό . . . χ ω ν ί!
Ανεξέλεγκτα διακινούν «απεργίες», με τις ειδικές δυνάμεις τους, τους αεί και για κάθε κατάσταση, «μετακινούμενους» συνδικαλιστές!
Έχουν φρικαλέες, προηγούμενες καταστάσεις υπόψη τους και ξέρουν καλά . . . το τι και το πώς. . . να το κάνουν!
Η χώρα και ο πολιτισμός μας αυτοκαταστρέφεται, ενώ η αμάθεια του Λ α ο ύ μας γενικότερα, τους συμπαρίσταται.
Π ο ύ β ρ ί σ κ ο υ ν ό μ ω ς τ α λ ε φ τ ά; Υπογράφοντας τελικά ό ,τι τους απαιτούν οι δανειστές, οιαιδήποτε δε επιτυχίες τους στις αδιάκοπες διαπραγματεύσεις, καταλήγουν να είναι πάντοτε εις βάρος μας, γιατί αυτοί κοιτάζουν πρωτίστως το ίδιον τους συμφέρον, εξαγγέλλοντας παράλληλα ότι οι δανειστές, τους το επιβάλλουν
Ανεξαιρέτως και σε όλα, δεν επικρατούν οι ανερμάτιστες, οι (αλάθητες) α λ ή θ ε ι ε ς, αλλά οι π αρ α λ λ α γ έ ς τ ο υ ς και βασικά τα απανωτά και ταυτόχρονα αλληλοσυγκρουόμενα ψεύδη τους. Όλοι χάνουν, αυτοί κερδίζουν!
Δύναμη και χρήμα, με τα οποία διαμορφώνουν τους δικούς τους νεοπαγείς Θεσμούς, το Κράτος και το Στρατό τους, δ α π ά ν α ι ς μ α ς!
Πρωτίστως δε των συνταξιούχων, των άεργων νέων, των πάσης φύσεως ιδιωτικώς απασχολουμένων και συνολικά όλης της μεσαίας τάξεως, που εξαφανίζεται!
Το επιμύθιο του παραπάνω ιστορικού μας, έγκειται στο ότι αρκετά αφήσαμε «τον κόμπο, να φθάσει στο χτένι», όπως πολύ σοφά και εκ πείρας λέει και ο Λ α ό ς μας!
Άνευ ουδεμιάς σημασίας δε είναι πλέον οι τυχόν μικροδιαφορές!
Δηλαδή, το περισσότερο, το λιγότερο ή και το απειροελάχιστον, ακόμη!
Φτάνει πιά! Και ο νοών . . . νοείτω!
