O ΣΕΚΒΕ, η ΕΛΒΕ και η ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ, τιμώντας τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διοργανώνουν στο Κέντρο Μουσικής την εκδήλωση:

H Γενεαλογία του Κακού: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Πολιτικές Προσεγγίσεις της Ακρότητας στον κινηματογράφο και στην Τέχνη:

Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2019

ώρα 5.30 με 7.30

Με αφορμή την ταινία *Joker* αποπειρώμαστε μια περιδιάβαση σε ταινίες, γραφές και ιδέες.

* θα προσφερθεί μικρός μπουφές *

Συντελεστές: *Εισήγηση και Video-Performance: Γιάννης Μήτρου, ψυχαναλυτής, performer, διδάσκων στην Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ  Έμφυλο, Ακρότητα και Τέχνη, Ιδρυτής του Διεθνούς Εργαστηρίου Παραστατικών Τεχνών Alma Kalma

* Γιώργος, Τανασκίδης Δημοσιογράφος, Αρθρογράφος, μέλος των AEJ-Belgium (The Association of European Journalists - Belgium) και μέλος Νεολαίας HumanRightsWatch. Η ακρότητα στον δημοσιογραφικό λόγο

* Νίκη Δρούγκα, Τμήμα Κινηματογραφικών Σπουδών ΑΠΘ Η διαπραγμάτευση της κοινωνικής ακρότητας στο Κινηματογράφο: Το  παράδειγμα των "Joker" (2019), Taxi driver (1976), die Welle (2008)  και Irrationαl Man (2015).

*Μιχάλης Τρεμόπουλος, Νομικός, Οικόπολις, Κλιματική ακρότητα και κινηματογράφος

*Εισήγηση/Συντονισμός: Ελένη Καρασαββίδου, δοκιμιογράφος, λογοτέχνης, μέλος του InternationalCulturalResearchNetwork, διδάσκουσα στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.Τέχνη  και Ακρότητα: Καταγράφοντας την εποχή των Τεράτων

Σκεπτικό:  Η τέχνη λειτουργεί συχνά ως σεισμογράφος της κοινωνικής εμπειρίας, πιάνοντας δονήσεις που ή θα καταλαγιάσουν ή θα φ’ερουν μεγαλύτερους σεισμούς. Καθώς η ειδησεογραφία φέρνει διαρκώς στο προσκήνιο την σύνδεση της κοινωνικής και πολιτικής ακρότητας τόσο με την ψυχοπαθολογία μιας ολόκληρης κοινωνίας όσο και με τις πολιτικές ρητορικές, σκεφτήκαμε να κάνουμε μια εκδήλωση-παρέμβαση  με σχετικό θέμα.

 Στην εκδήλωση αυτή θα συζητήσαμε για το ζήτημα από την σκοπιά ειδικοτήτων οι οποίες δυστυχώς σπάνια εμπλουτίζει την πολιτική ανάλυση και σκέψη και ίσως όχι όσο θα έπρεπε την πολιτιστική.

  Η πολύ βολική ανάθεση του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού σε υπερβατικές οντότητες και «παγκόσμιες συνωμοσίες» έξω από τον εαυτό, άρα έξω από τον χώρο άμεσης ευθύνης μας, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα. Μεταφερμένη αυτή η ανάθεση στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, δημιούργησε μια αντίληψη για το καλό και το κακό μέσα από απλουστευτικά σχήματα και συμβολισμούς που μας καθησύχαζαν για το άτρωτο του «πολιτισμένου» μας εαυτού και χώρου. Έτσι οι κοινωνίες παραδόθηκαν ευκολότερα στις βολικές ρητορικές των Μπολσονάρο, των Τραμπ των Ουρμπάν... Κι όμως βαθιά επικεντρωμένοι στις σβάστικες και στα κτηνώδη κορμιά, ίσως να μην έχουμε αντιληφθεί όσο έπρεπε πόσο η Ακρότητα (παρούσα διαρκώς σε μια γωνιά αλλά κρατώντας τα προσχήματα άλλοτε) και προφανώς όχι μόνο αυτή, έχει εισχωρήσει πλατιά όχι μόνο στον χώρο (και) της διανόησης και του πολιτισμού  αλλά και κάτω από τις καθημερινές  “κανονικότητες μας”, αναζητώντας αφορμές για να εκραγεί. Κάτι που μας αφορά, ή που θα έπρεπε να μας αφορά, όλες και όλους.