Κλείνουν το μαγαζί και παραδίδουν τα κλειδιά Μετά την δημοσιοποίηση του κειμένου συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα κλειδιά της Βουλής των Ελλήνων έχουν παραδοθεί στους δανειστές.

Το κείμενο είναι σαφές: «Το συνολικό πακέτο μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκε με την Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και η υιοθέτηση από το ελληνικό Κοινοβούλιο των καθοριστικών νόμων για τη δημοσιονομική στρατηγική και τις ιδιωτικοποιήσεις θα πρέπει να ολοκληρωθούν επειγόντως τις επόμενες ημέρες».

Αυτή είναι η προϋπόθεση για να δοθεί η περίφημη πέμπτη δόση των 12 δις ευρώ, διαφορετικά, εκτός από τα κλειδιά του κοινοβουλίου, θα παραδώσουμε και τα κλειδιά του κράτους.

Την ίδια ώρα που θα συμβαίνουν όλα αυτά, η χώρα θα τρέχει, ούτως ή άλλως,  προς την χρεοκοπία, διότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επικύρωσε τις αποφάσεις του Eurogroup της 20ής Ιουλίου – το λέει σαφώς το κείμενο – που με την σειρά του είχε επικυρώσει τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 25ης Μαρτίου, που με την σειρά του είχε επικυρώσει τις αποφάσεις του Eurogroup της 11ης Μαρτίου, για συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο επόμενο πρόσθετο δάνειο.

Είναι κάτι σαν μια κούκλα… μπάμπουσκα. Ανοίγεις, ανοίγεις, ανοίγεις και στο τέλος καταλήγεις σε μια ίδια κούκλα – μπαμπούλα, που είναι η χρεοκοπία.
Ό,τι και να λέει ο πρωθυπουργός, ό,τι και να λένε ο παλιός και ο νέος «τσάρος», ό,τι και να λέει όποιος ακόμη έχει την διάθεση να προπαγανδίσει και να πανηγυρίσει, αυτή είναι η μία, μοναδική και αναπότρεπτη αλήθεια.

Οπότε, καταλήγουμε πως όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με το χθεσινό κείμενο συμπερασμάτων, καλεί «όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα να στηρίξουν τους βασικούς στόχους του προγράμματος και τα βασικά μέτρα πολιτικής, ώστε να διασφαλιστεί η αυστηρή και ταχεία εφαρμογή του», ουσιαστικά καλεί τους πάντες να αποδεχθούν την προοπτική μιας προαναγγελθείσας χρεοκοπίας.

Κάτι που ουδεμία σχέση έχει με το περιτύλιγμα, σύμφωνα με το οποίο «οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων δηλώνουν ότι έχουν επίγνωση του γεγονότος ότι οι προσπάθειες για δημοσιονομική προσαρμογή βαρύνουν τους Έλληνες πολίτες και δηλώνουν πεπεισμένοι ότι αυτές οι θυσίες είναι απαραίτητες για την οικονομική ανάκαμψη και θα συμβάλουν στη μελλοντική σταθερότητα και την ευημερία της χώρας».

Οι άνθρωποι – όλοι – είναι αδιόρθωτοι. Τους το έχουν πει τον τελευταίο καιρό σε όλους τους τόνους. Οι πάντες - και όχι μόνο οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης: Αν συμμετάσχουν οι ιδιώτες, αυτό θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός – το μάθαμε κι’ αυτό το γεγονός – δηλαδή χρεοκοπία.

Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο τα γνωρίζουν όλα αυτά και απλώς κερδίζουν πολιτικό χρόνο, μπας και γυρίσει η μπίλια στη ρουλέτα.

Και αυτό είναι το χειρότερο. Γι’ αυτό άλλωστε χθες ο κ. Βενιζέλος δεν δεσμεύθηκε χθες στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, παραδεχόμενος – και αυτός – ότι δεν ήταν σε θέση να κάνει τις επιλογές που θα ήθελε και… αναγκάστηκε να υιοθετήσει «ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με άδικα μέτρα».

Μάλιστα, χαρακτήρισε «αδιανόητα μεγάλη» την φορολογική επιβάρυνση και (ξανα)υποσχέθηκε «μέτρα αντιρρόπησης» - πλην, όμως, μετά τις 30 Ιουνίου.

Τίποτε άλλο δεν μπορούσε να γίνει, διαφορετικά η λίστα δεν θα γινόταν αποδεκτή από τους δανειστές μας.

Ξαναρωτάμε, λοιπόν, όλοι εμείς οι αφελείς: Για ποιον ακριβώς λόγο έγινε ο ανασχηματισμός; Για ποιον ακριβώς λόγο υπήρξε αλλαγή φρουράς στο υπουργείο Οικονομικών;

Και επιτέλους, για ποιον ακριβώς λόγο δέχθηκε ο κ. Βενιζέλος να αναλάβει το αξίωμα;

Για το «ψηφίστε τώρα και μετά βλέπουμε»; Μα αυτό το έλεγε και ο Παπακωνσταντίνου.

Και, για σταθείτε μια στιγμή. Για πόσον καιρό ακόμη θα ακούμε, κάθε φορά, ότι «δεν προλαβαίναμε», «μας πίεζαν οι περιστάσεις» και άλλα τέτοια;

Δεν προλαβαίνουν τώρα. Δεν προλάβαιναν με το Μνημόνιο 1. Μήπως προλάβαιναν αμέσως μετά τον Οκτώβριο του 2009;

Και τι έγινε ξαφνικά; Πέντε μέρες πριν γίνει υπουργός, ο κ. Βενιζέλος μιλούσε για «βαρέλι δίχως πάτο», επέρριπτε ευθύνες στο οικονομικό επιτελείο και ζητούσε «ηθική ισορροπία των μέτρων».

Την ημέρα που έγινε υπουργός, δήλωνε πως άμεση προτεραιότητά του είναι «να καταστήσει η κυβέρνηση εμφανέστερη την δίκαιη κατανομή των βαρών και την ηθική ισορροπία των μέτρων».

Πώς εξαφανίστηκαν όλα αυτά;

Προφανώς με τον ίδιο μαγικό τρόπο που εξαφανίστηκαν οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο είχε σχέδιο, θα στηριζόταν σε επτά πυλώνες ανάταξης της οικονομίας, θα μας έβγαζε από την κρίση με τρεις κινήσεις...

Φυσικά, οι Ευρωπαίοι δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά. Και δεν τους ενδιαφέρουν. Τους ενδιαφέρει να δουν τι θα γίνει με το θηριώδες χρέος μας, ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

Εμείς, όμως, εδώ έχουμε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με τις μπάμπουσκες του πολιτικού μας συστήματος.

Και, δυστυχώς, όλα δείχνουν πως αυτοί οι λογαριασμοί μπορεί να λυθούν με τρόπο που θα βλάψει ακόμη περισσότερο τη χώρα.

Διότι αν παρέδωσαν με τόση ευκολία τα κλειδιά της Βουλής, είναι βέβαιο ότι θα πράξουν το ίδιο και με τα κλειδιά του κράτους…