Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Σήμερα η Ελλάδα προβάλει την εικόνα μιας χώρας που χάνει  κύρος και αξιοπιστία, λόγω της αδράνειας και της παθητικής στάσης των κυβερνώντων.

Δεν υπάρχει καμμιά λογική και συνέχεια στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Άλλα αποφασίζουν το πρωί και άλλα πράττουν το βράδυ.

Ο θεατρινισμός αποτελεί το βασικό στοιχείο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας επιδίδεται σ’ αυτόν, μέχρι της τελικής εξουθένωσης των πολιτών.

Για πρώτη φορά είναι τόσο κραυγαλέο το μείγμα φαιδρού και τραγικού. Η ιδεολογικοποίηση της πολιτικής, παράγει ακαμψίες που οδηγούν σε παραλυτικές καταστάσεις.

Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε δεν ενστερνίζεται το «μεγάλο και σκληρό αγώνα» που διεξάγει η κυβέρνηση της Αριστεράς, θεωρείται αυτόματα εχθρός του Λαού.

Στόχος δεν μπορεί να είναι συνεχώς ο διχασμός και η ακραία πόλωση, ως υποκατάστατο της διακυβέρνησης του τόπου.

Ο τόπος έχει ανάγκη από κυβέρνηση που δρα με αποφασιστικότητα, όχι κυβέρνηση-συλλογικότητα.

Επίσης οι στιγμές απαιτούν ωριμότητα και υπεύθυνες κινήσεις, όχι επικοινωνιακά τρικ και εντυπωσιασμούς.

Στα πλαίσια της τακτικής του εντυπωσιασμού ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την πολιτική διαπραγμάτευση με ταξίδια στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το σχετικό δράμα.

Το ερώτημα είναι αν ο κ. Τσίπρας με την κίνηση αυτή θα βγάλει κάποιο αποτέλεσμα ή θα έχουμε μια επανάληψη του περυσινού καλοκαιριού.

Γιατί επαναλαμβάνει τη φάρσα της σκληρής διαπραγμάτευσης; Που το πάει  με τις συνεχείς επιθέσεις κατά του ΔΝΤ;

Ο κ. Τσίπρας δεν έχει αποδειχθεί ικανός στο να διαβάζει τη συγκυρία που έχει απέναντί του. Όμως, μας έχει συνηθίσει να πορεύεται με μεγαλοστομίες και παλικαρισμούς.

Η απειλή της μονομερούς νομοθέτησης, μπήκε στο τραπέζι. Απέναντι στην τακτική των θεσμών, η ελληνική κυβέρνηση απάντησε με την ανακοίνωση της κατάθεσης νομοσχεδίων για τις μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό και στο ασφαλιστικό, χωρίς να υπάρχει ακόμη συμφωνία με τους θεσμούς.

Η σκοπιμότητα αυτού του βήματος είναι αβέβαιη. Φαίνεται ότι απώτερος στόχος της κυβέρνησης,  με την πράξη της αυτή, είναι να εκβιάσει την ψήφο των κυβερνητικών βουλευτών, χωρίς να αποκλείεται και η προσφυγή στις κάλπες.

Στην κίνηση αυτή, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Α. Βιντερστάιν όμως, δήλωσε ότι για να τεθούν σε εφαρμογή τα νομοσχέδια, προαπαιτούμενο είναι η συμφωνία των ελληνικών αρχών με τους θεσμούς.

Από τη μια η κυβέρνηση θέλει να κλείσει η αξιολόγηση, αντιλαμβανόμενη τα πλεονεκτήματα από την άρση της εκκρεμότητας.

Παράλληλα όμως  πιστεύει ότι κερδίζει από τις καθυστερήσεις, γιατί μπορεί στη συνέχεια να ισχυριστεί ότι αγωνίστηκε σκληρά έως τέλους, κατ’ αναλογία του περασμένου Ιουνίου και ότι πέτυχε το καλύτερο δυνατό.

Είναι εμφανές ότι τα κυβερνητικά στελέχη δεν αντέχουν το βάρος της ευθύνης της διαπραγμάτευσης.

Η διακοπή της διαπραγμάτευσης και η μετάβαση στην Ουάσιγκτον, δεν είναι τίποτε άλλο από μια επίμονη κωλυσιεργία εν όψει μεγάλων περικοπών.

Το βέβαιο είναι ότι αυτοί που διοικούν τη χώρα, δεν μπορούν να αντιδράσουν στις σύγχρονες προκλήσεις, ούτε μπορούν να προσαρμόσουν την οικονομία σε φάση ανάτασης.

Όλα αυτά που συμβαίνουν πείθουν και τον πλέον δύσπιστο, ότι αυτή η κυβέρνηση βλάπτει σοβαρά τη χώρα.

Είναι ερώτημα όμως αν η επόμενη κυβέρνηση θα μπορέσει να αντιστρέψει τα πράγματα. Αλλά όσο αργεί, τόσο θα είναι χειρότερα.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης  είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.