Ο χορός και οι διαπραγματεύσειςΠαρακολουθώ εδώ και μήνες ότι όλα τα ΜΜΕ παίζουν το ίδιο ''καταθλιπτικό '' πακέτο θεμάτων (μνημόνιο, νέα μέτρα, ύφεση, αναλγησία εταίρων και τρόικας, ανικανότητα αντίστασης των πολιτικών κ.α ).

Μια ατελείωτη καταγραφή αγανάκτησης και μια συνεχής ανακύκλωση ευχολόγιων από πολιτικά και δημόσια πρόσωπα που προσπαθούν να σώσουν το εισόδημα τους, στις κάμερες και στα μικρόφωνα, δήθεν μαχόμενοι για το κοινωνικό σύνολο.

Νιώθω σχεδόν σίγουρος ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ενημερωθεί σωστά για τις ακριβείς αιτίες της κρίσης και ζουν με τις αυταπάτες περί ελληνικής μοναδικότητας του φαινομένου, και μάλιστα τις τελευταίες ημέρες καλλιεργείται μια έντονη νεο-πατριωτική συσπείρωση, γύρω από τον κοινό «εχθρό»: τους δανειστές.

Η αλήθεια είναι ότι η γερμανό-γαλλική αυθαίρετη ηγεμονία στην Ευρωζώνη, ''ασελγεί'' στις χαμηλές και μεσαίες εισοδηματικές τάξεις της Ελλάδας (αλλά και της Πορτογαλίας, της Ουγγαρίας, της Ιταλίας, και έπεται συνέχεια)

Η κρίση, η ύφεση, η έλλειψη χρημάτων στην καθημερινότητά μας, δεν είναι μόνο προϊόν του υπερχρεωμένου και σπάταλου ελληνικού δημοσίου, ούτε αποτέλεσμα της ασυδοσίας των κυβερνώντων της μεταπολίτευσης. Είναι κυρίως αυτά τα αίτια, άλλα καιρός είναι να καταλάβουμε ότι η χώρα κάποτε θα έμπαινε στο αναπότρεπτο παγκόσμιο σπιράλ απαξίωσης της ανθρώπινης εργασίας. Με το ευρώ (ή ακόμη χειρότερα αν δεν υπήρχε και αυτό) η Ελλάδα ακόμα και αν υποτιμούσε νομισματικά την οικονομία της, πάλι θα έμπαινε στην ύφεση.

Διεθνώς, η έλλειψη μηχανισμών ανακύκλωσης των εμπορικών πλεονασμάτων, η ασύδοτη δράση της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας τιτλοποίησης του χρέους και η πλήρης απορύθμιση σε αγορές κεφαλαίου και εργασίας, θα περνούσε και στην μικρή μας μη παραγωγική χώρα.

Οι βασικές πηγές του Κακού σήμερα, είναι δυστυχώς πολύ δύσκολο να καταγραφούν σε μια σελίδα . Πχ, μια από αυτές βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, εκεί όπου η Wall Street για πολλά χρόνια έκοβε ιδιωτικό χρήμα, τιτλοποιώντας τα επισφαλή δάνεια που μοίρασαν με το φθηνό χρήμα της Fed στους φτωχούς οι εκατοντάδες τράπεζες. Αυτές, ως αρχικοί δανειστές στεγαστικών δανείων σε εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ, αδιαφορούσαν αν αυτά τα δάνεια θα αποπληρωνόταν, καθώς τα είχαν ήδη πουλήσει πακεταρισμένα μαζί με άλλης επικινδυνότητας δάνεια, σε επενδυτικές τράπεζες.

Οι τελευταίες - που έπεσαν στην παγίδα της απληστίας τους να αγοράζουν οι ίδιες τα στοιχηματικά προϊόντα που αυτές έφτιαχναν - νόμιζαν ότι θα τα ξεφορτώσουν όλα σε μικροεπενδυτές, διεθνώς. Δεν πρόλαβαν…

Όσο και αν φαίνεται ανεπίκαιρο στην τωρινή δική μας κατάσταση ως χώρα, πιστεύω ακράδαντα ότι εκτός από την επικίνδυνη γερμανική εμμονή της αντιαναπτυξιακής πολιτικής και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, η χώρα μας, και όχι μόνο αυτή, υφίσταται τις συνέπειες μιας χρηματοπιστωτικής ανισορροπίας: Ό,τι χάθηκε στις αγορές, 2007 και μετά, με ανοίγματα θέσεων σε τοξικά ομόλογα και συμβόλαια δήθεν εξαφάνισης του ρίσκου, προσπαθούν οι ισχυροί παίχτες να το κερδίσουν, ποντάροντας στις υπερχρεωμένες κοινωνίες του ευρωπαϊκού νότου, τζογάροντας με τον δανεισμό, τα χρέη και τα ομόλογά του.

Ναι, φταίνε οι πολιτικοί μας που κυβερνούσαν ευνοώντας εαυτούς και φίλους, φταίει το ''γυμνό'', από πολιτική και κοινωνική συνοχή, ευρώ, δημιούργημα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του πλούτου. Φταίνε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί που επιμένουν να ζητούν δημοσιονομική λιτότητα ώστε να μην χάσουν τα κέρδη τους οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι τους, οι οποίοι δεν γράφουν ζημίες αλλά τις φορτώνουν στους δημόσιους προϋπολογισμούς, άρα στις κοινωνίες.

Όλα τα παραπάνω όμως, συνθέτουν τα γρανάζια της μεγάλης μηχανής που ζει και θρέφεται από τον ανθρώπινο ιδρώτα: Της μηχανής του παρασιτικού, εικονικού κεφαλαίου, αυτού που χορεύει εν αγνοία μας και μας σέρνει στον χορό του.

Οι αρχηγοί των κομμάτων, διαπραγματεύονται με την τρόικα, αλλά στην ουσία διαπραγματεύονται με μια ορχήστρα που παίζει τον μόνιμο παγκόσμιο χορό...