Πολιτική χωρίς ιδεολογία: Για μια πραγματιστική ΔημοκρατίαΙδεολογία είναι Ιδεοκρατία, ήτοι η επιβολή στον άνθρωπο εκ των Άνω μιας Αυθεντίας-Ιδέας, η οποία υπάρχει ανεξάρτητη του Νου, αυθύπαρκτη, αυτοτελής, αυτοεπιβεβαιούμενη και αιωνίως αμετάβλητη. Ο ατομικισμός, η ιδιωτική και προσωπική ταυτότητα, η ατομική διαφοροποίηση και προσωπικότητα συνθλίβονται. Το άτομο γίνεται υπήκοος της Αυθεντίας. Η Ιδεοκρατία-Αυθεντία πήρε πολλές μορφές στην Ιστορία. Στην αρχή πήρε «εξουσιαστικές» μορφές, όπως Βασιλιάς, Αυτοκράτωρ, ή θρησκευτικές, όπως «Θεός», «Θρησκεία», «δόγματα» κλπ.


Οι μορφές της αυτές συνετρίβησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εν μέσω εθνικών τραγωδιών κι αφού είχαν προηγηθεί δύο αιώνες (από την Γαλλική Επανάσταση κι εντεύθεν) ανεπιτυχών και  βίαιων εθνικών επαναστάσεων και εκατομβών θυσιών των Λαών για Συνταγματικά και Ατομικά Δικαιώματα. Μετά τον WWI πόλεμο, το «μικρόβιο» της Ιδεοκρατίας παρέμεινε, «μεταμορφώθηκε» υπούλως κι εμφανίστηκε με Πολιτικές Ενδυμασίες παραπλανητικά, ως Πολιτικές Ιδεολογίες που εξελίχθηκαν σε Πολιτικά Αυταρχικά Καθεστώτα, όπως  «Κομουνισμός», «Φασισμός», «Εθνικο-Σοσιαλισμός», «Αναρχισμός», «Φιλελευθερισμός-Καπιταλισμός» κλπ. Οι περισσότερο «ορθόδοξες» απ` αυτές τις μορφές («Σταλινισμός», «Φασισμός», «Εθνικο-Σοσιαλισμός») κατέληξαν – τελεολογικά και εξ ορισμού- σε «τυρρανικά» καθεστώτα, καθώς η άτεγκτη, αμετάβλητη Ιδεολογία-Αυθεντία αδυνατεί να συναρμοστεί με την ζώσα, ρέουσα ζώσα πολυπλοκότητας της ζωής του λαού, που ζητά σε κάθε στιγμή διαφορετικό μίγμα πολιτικής.


Οι Ιδεοκρατίες αυτές κατέρρευσαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο και κυρίως λόγω του περιεχομένου των, αλλά λόγω της άρνησής των να προσαρμοστούν αρμονικά με την ζώσα χαοτική πολυπλοκότητα της ζωής και του Λαού. Κάστρο: «Ο Λενινισμός-Μαρξισμός ήταν ένα λάθος»!


Ακόμα όμως και η Κοινοβουλευτική Δυτικού Τύπου Δημοκρατία- η οποία είναι το μόνο πολίτευμα του οποίου ο (μόνος) σκοπός είναι η Ελευθερία του Πολίτη και του Ατόμου (κι όχι ένα απλό εργαλείο για την επίτευξη ενός άλλο ιδεώδους, οικονομικού ή όχι- κινδυνεύει κι αυτή να καταλήξει σε καταστροφική τυραννία εάν η ίδια δεν προβλέπει-δια του Συντάγματος- την δυνατότητα (προσωρινής) αυτοκατάλυσής της (αναστολής ισχύος της) όταν οι συνθήκες της πολιτικής ζωής το απαιτούν για την πολιτική επιβίωση της χώρας. Η παράλειψη της αληθείας αυτής υπήρξε η αιτία της καταστροφής της αρχαίας Αθήνας.


Η Κοινοβουλευτική όμως Δημοκρατία (Δυτικού τύπου), η οποία είναι το μόνο πολίτευμα του οποίου ο (μόνος) σκοπός είναι η Ελευθερία του Πολίτη και του Ατόμου (κι όχι ένα απλό εργαλείο για την επίτευξη ενός άλλο ιδεώδους, οικονομικού ή όχι) και η οποία ανεδύθη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρητικά μόνο απορρίπτει την κάθε είδους ανελεύθερη μονοειδή και μονοδιάστατη Ιδεοκρατία, με την εισήγηση ελευθέρως εκλεγμένων και εναλασσομένων στην εξουσία κομμάτων.


Και τούτο διότι στην πράξη το καθένα κόμμα εξουσίας και φορέας μιας συγκεκριμένης μονοειδούς Ιδεολογίας (σοσιαλιστικό, σοσιαλιστικό, δεξιό κόμμα κλπ), με ισχνή μειοψηφία, εφαρμόζει επίσης άτεγκτα και εκ των άνω την Ιδεολογία του στο σύνολο του Λαού, με τον ίδιο λανθασμένο τρόπο και τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα όπως και παλαιότερα και τούτο λόγω της άρνησής των (των εφαρμοσμένων ιδεολογιών) να προσαρμοστούν αρμονικά με την ζώσα χαοτική πολυπλοκότητα της ζωής και του Λαού, έστω και σε μικρότερη –συγκριτικά- χρονική κλίμακα.


Το γεγονός αυτό, συνδυαζόμενο με την ενσυνείδητη απατηλή ωραιοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων, που έρχονται σε βίαιη σύγκρουση με τις  μετεκλογικές ρεαλιστικές πολιτικές συνθήκες, καθώς η άσκηση της πολιτικής με βάση την πραγματική, αλλά κρυφή Ιδεολογία όλων των κομμάτων, ήτοι της «Αποφυγής του Πολιτικού Κόστους», οδηγεί σε μορφές Τυραννίας ταυτόσημες με αυτές του παρελθόντος. 


Μετά την παραπάνω ιστορική εμπειρία και προς εξάλειψη όλων των παραπάνω πολιτικών τραγωδιών, προτείνω:


Μια πολιτική κίνηση, η οποία να είναι εντελώς Από-Ιδεολογοποιημένη (Αν-Ιδεολογική), με την έννοια της έλλειψης εντός αυτής μιας κυριαρχούσας μονοειδούς Ιδεολογίας ανάμεσα στο ευρύ φάσμα πολιτικών Ιδεολογιών που αυτή εναγκαλίζει. Κάθε μέλος στην Κίνηση διατηρεί την πλήρη πολιτική του αυτονομία, κάθε μέλος είναι κι ένα ατομικό «πολιτικό κόμμα», ισοδυνάμου αξίας και συντελεστού βαρύτητας. Η εκάστοτε εφαρμοστέα πολιτική πράξη της κίνησης θα καθορίζεται μόνο από την ιστορική χρονική στιγμή, τους συγκεκριμένου λαού, ή τμήματός του και θα εκτιμάται από ένα ευρύ Πολιτικό Συμβούλιο.


Δεν έχουμε αγκυλωμένες Ιδεοτυραννικές Ιδέες που θα πρέπει να ακολουθούμε τυφλά και να τις επιβάλλουμε στον Λαό, αλλά το αντίθετο. Οι σφύζουσες δυνάμεις της Λαϊκής ζωής θα μας υποδεικνύουν και θα υποδεικνύουμε, σε μια υγιή κι έντιμη σχέση αλληλεπίδρασης, την ορθή εφαρμόσιμη πολιτική.


Εφαρμόζουμε μια Ρεαλιστική-Πραγματιστική Δημοκρατία, χωρίς Ιδεοληψίας, δογματισμούς και «προγράμματα». Η εξουσία των μεταφυσικών, υπεράνθρωπων, δογματικών Ιδεών, αντικαθίσταται από την εξουσία του Ανθρώπου. Εισάγουμε την «εξουσία» του ατόμου για το άτομο καθαυτό.


Η πολιτική μας φιλοσοφία γίνεται μια βαθειά ανθρώπινη και υπαρξιακή φιλοσοφία. Το χάσμα μεταξύ μεταφυσικών Ιδεών και σφύζουσας Ζωής καταργείται. Στην Δημοκρατία που ευαγγελιζόμαστε, η διαφορά μεταξύ Αρχόντων και Αρχομένων, εξαφανίζεται εξ ορισμού. Στην Δημοκρατία μας ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΡΧΟΝΤΕΣ. Οι «άρχοντες» είναι υπάλληλοι των «αρχομένων», ενώ οι πρώτοι δεν συνιστούν τάξη «αρίστων», αλλά νικητών στην παλαίστρα της δημοκρατικής εκλογικής μάχης. Στο πλαίσιο αυτό της κατάργησης των τειχών αρχόντων και αρχομένων, είναι και οι τρείς παρακάτω πολιτικές πράξεις μας:

1) Η Δημοκρατία μας  ενισχύεται με ισχυρά στοιχεία Άμεσης Δημοκρατίας, ήτοι την διενέργεια δημοψηφισμάτων με δικαιωματική πρωτοβουλία των πολιτών, τα αποτελέσματα των οποίων θα έχουν αναγκαστική νομοθετική ισχύ, ψήφισης ή κατάργησης νέων, ή παλαιών νόμων αντίστοιχα, συνδυαζομένη με την καθιέρωση και Συνταγματικού Δικαστηρίου. 

2) Η Δημοκρατία αυτή επίσης ενισχύεται με την εκλογή του 10% των Βουλευτών με κλήρο μεταξύ των αιτούντων ενδιαφερομένων

3) Μείωση των βουλευτών σε 200.

4) Η θέσπιση θητείας των βουλευτών στην Βουλή, έτσι ώστε αυτή να ανοίξουν οι πόρτες στις υγιείς και καθαρές λαϊκές δυνάμεις και να ξεριζωθεί η φαύλη, διεφθαρμένη και ψυχικά διεστραμμένη κληρονομική ολιγαρχία στην χώρα μας

5) Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί υπουργών

6) Μέτρα για την κατάργηση  της υφισταμένης κληρονομικής ολιγαρχίας, ήτοι της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού

7) Κατάργηση της επιχορήγησης τω κομμάτων και αντίθετα ενίσχυση των υποψηφίων, καθιερώνοντας έτσι της αρχή των ίσων ευκαιριών για όλους

8) Ουσιαστικός διαχωρισμός Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας

9) Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απ` ευθείας από τον Λαό

10) Καθιέρωση θητείας για τον Πρόεδρο του κάθε Κόμματος