Μπορεί ο Γιώργος να έχασε τον θησαυρό, τον βρήκε όμως ο Αλέξης Αν θυμάμαι καλά, οι συνδικαλιστικές κεφαλές που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη τηρώντας το ανόητο έθιμο να μετατρέπεται η πόλη σε πτυελοδοχείο – και μάλιστα με αφορμή ένα επιχειρηματικό γεγονός προβολής της χώρας, των προϊόντων της και των υπηρεσιών της, όπως (έπρεπε να) είναι η ΔΕΘ – είναι οι ίδιοι που έδωσαν μάχη για να έλθει στην εξουσία ο κ. Παπανδρέου το 2009.

Εκείνη την (ηρωική) εποχή, είχαν τον Γιώργο για αρχηγό τους. Μ’ αυτόν συσκεπτόταν η ΑΔΕΔΥ προκειμένου να… οργανωθούν καλύτερα τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης!

Τώρα, έχουν αρχηγό τους τον Αλέξη, ο οποίος προχθές ετέθη επικεφαλής της πορείας.

Σωστά! Διότι κάθε φορά αναζητούν νέο προστάτη. Διαδηλώνουν δήθεν για τον υπόλοιπο λαό, αλλά ουσιαστικά υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα.

Πέρσι, για παράδειγμα, στην συνέντευξη Τύπου που έδωσε  ο Παπανδρέου – και ενώ τα μέτρα έπεφταν βροχή, με κορυφαίο το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ – ο Γιώργος απέφυγε επιμελώς να κάνει την παραμικρή αναφορά στις διάφορες ΔΕΚΟ και άλλες κρατικοδίαιτες και ευρωβόρες δημόσιες επιχειρήσεις.

Ούτε λέξη για τους υπερχρεωμένους (με εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου) αυτούς οργανισμούς.

Ακόμη κι’ όταν ρωτήθηκε στη συνέντευξη, ήταν… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Άλλωστε, στη ΔΕΘ του 2010, στήθηκε ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο για να εγκριθεί άλλο ένα σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ.

Ο οποίος, βέβαια, δεν εξυγιάνθηκε ποτέ και συνέχισε να παράγει ελλείμματα της τάξης του 1 δις ευρώ τον χρόνο.

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την «Αντίσταση της ΔΕΘ»;

Τον Παπανδρέου να συσκέπτεται, όπως είπαμε, με την ΑΔΕΔΥ (το 2004) ή τότε (το 2005) που είχε επιτρέψει να νοικιαστούν πούλμαν για τη μεταφορά διαδηλωτών στη Θεσσαλονίκη.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, μάλιστα, έστελνε μηνύματα στα κινητά και καλούσε τους υπαλλήλους να ανέβουν στη Θεσσαλονίκη για να διαδηλώσουν, προσφέροντας δωρεάν μεταφορά και δύο διανυκτερεύσεις στις κατασκηνώσεις της Τράπεζας στη Χαλκιδική! «Ελάτε θα περάσουμε καλά», ήταν το υστερόγραφο.

Ή μήπως να θυμηθούμε όλες τις υποσχέσεις και τα «θα» - τόσα πολλά ώστε να αποκαλούμε την συμπρωτεύουσα… Θασσαλονίκη;

Να θυμηθούμε το «λεφτά υπάρχουν» (του 2009), που τους έβαλε όλους να τρέχουν να τον κάνουν πρωθυπουργό;

Το πιο εξοργιστικό είναι πως όλοι εκείνοι (οι ίδιοι) και όλες εκείνες (οι ίδιες) που στέκονταν πλάι στον Γιώργο, πίστεψαν πως κάπου είχε κρυμμένο έναν θησαυρό και θα τους τον μοίραζε και έκαναν το παν για να τον φέρουν στην εξουσία, τώρα έχουν πάει παραδίπλα.

Βοηθάνε τον επόμενο «σωτήρα», ώστε να τους βοηθήσει κι’ αυτός με τη σειρά του να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Και το πιο στενόχωρο είναι πως υπάρχουν Έλληνες που τους πιστεύουν – πότε τον Γιώργο, πότε τον Αλέξη.

Μόνο οι αρχισυνδικαλιστές να παραμένουν οι ίδιοι.

Τους πιστεύουν χωρίς να έχουν τίποτε διδαχθεί από την πρόσφατη κοροϊδία, όταν υπήρχαν μεν λεφτά, αλλά αυτά απλώς βρίσκονταν στις τσέπες τους.

Διότι καλά αυτοί που έχουν συμφέρον – χρήμα, εξουσία και τα λοιπά.

Όλοι οι υπόλοιποι τι πιστεύουν βλέποντας τον Αλέξη να παίρνει τη σκυτάλη από τον Γιώργο και να τίθεται επικεφαλής των συλλαλητηρίων;

Ότι έχασε τον θησαυρό ο Γιώργος και τον βρήκε ο Αλέξης;