Χωρίς άλλο δίχτυ ασφαλείαςΠρώτα βήματα στο τεντωμένο σχοινί του διεθνούς οικονομικού ελέγχου Στην πιο κρίσιμη εβδομάδα μετά την πρώτη αναδιάρθρωση χρέους σε χώρα της ευρωζώνης μπαίνει η Ελλάδα, αφήνοντας πίσω της το κλίμα ευφορίας των προηγουμένων ημερών και με τον υπουργό των Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο να ξεκινά σήμερα σημαντικές επαφές στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Ελλάδα πραγματοποιεί πλέον τα πρώτα της βήματα πάνω στην κινούμενη άμμο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, εν αναμονή της στιγμής που οι οίκοι αξιολόγησης θα υποβαθμίσουν την οικονομία της χώρας σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας, με τις ανάλογες αντιδράσεις από τις αγορές.

Η διεθνής επιτήρηση έχει ήδη ξεκινήσει και χαρακτηριστικές ήσαν οι δηλώσεις, στην κυριακάτικη γερμανική εφημερίδα «Βελτ αμ Ζόνταγκ», του μέλους του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ Μπίνι Σμάγκι, σύμφωνα με τις οποίες όχι μόνο η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πρέπει να παραμείνει μια εξαίρεση, αλλά και «δεν θα πρέπει να ενεργούμε κατά τρόπο που η συμφωνία αυτή για την Ελλάδα να παρουσιάζεται ως δώρο».

Ο Σμάγκι αποκάλυψε επίσης αυτό που όχι μόνο δεν αποκαλύπτεται, αλλά αντιθέτως διαψεύδεται από την κυβέρνηση, που αυτές τις μέρες επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα.

Όπως είπε, «η Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής για το ευρώ προβλέπει επίσης μια ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας», κάτι που «πολλοί δείχνουν να το έχουν αγνοήσει».

Οι μεταρρυθμίσεις, η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, η συλλογή των φόρων και οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης, που ήδη έχει καθυστερήσει σχεδόν δύο χρόνια, με επώδυνες συνέπειες για μισθωτούς και συνταξιούχους.

Αν μέσα στους προσεχείς δύο μήνες δεν υπάρξουν σοβαρές πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε όχι μόνο θα υπάρξουν αρνητικά αποτελέσματα κατά τους ελέγχους του Σεπτεμβρίου, αλλά και θα αποδειχθεί πως η εκ μέρους της κυβέρνησης αποδοχή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της προηγούμενης Πέμπτης, αποτελεί απλή μετάθεση βαρών στις επόμενες κυβερνήσεις και στην επόμενη γενιά.

Συνεπώς αυτή την εβδομάδα ξεκινά η πιο κρίσιμη μεταπολιτευτική δεκαετία, από την οποία θα εξαρτηθεί αν η Ελλάδα θα ανακάμψει ή θα παραμείνει υπό διαρκή οικονομικό έλεγχο.

Ως γνωστόν, έχει αποφασιστεί περίοδος χάριτος δέκα ετών, στη διάρκεια των οποίων η Ελλάδα θα πληρώνει μόνο τους τόκους, ενώ θα αρχίσει να καταβάλει τοκοχρεολύσια ύψους 135 δις ευρώ μετά το 2020.

Και επειδή εξ όνυχος τον λέοντα, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει (ή δεν θα αντιμετωπίσει) την υπόθεση των ταξιτζήδων, θα κρίνει και την εν γένει πορεία της από εδώ και πέρα.

Η καταστροφή του τουρισμού δεν μπορεί να αποτελεί συνώνυμο της πυγμής.

Αν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα σήμερα – χθες – θα είναι η απόδειξη ότι μικρές ελπίδες υπάρχουν για να εφαρμοστεί οποιοδήποτε πρόγραμμα.

Και είναι βέβαιο, ότι σε θυσίες θα συνεχίσουν να υποβάλλονται μόνο οι μη έχοντες, με αποτέλεσμα να βαθαίνει η ύφεση, να αυξάνει η ανεργία και η χώρα να μην αναπτύσσεται.

Για την κυβέρνηση, η περίοδος των ωραίων λόγων τελείωσε. Η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται με περικοπές μισθών και συντάξεων.

Είναι πρόβλημα που λύνεται με κεφάλαια για ανάπτυξη, περιορισμό - έως εξαφανίσεως - της γραφειοκρατίας και χρησιμοποίηση των ικανών. Διότι μέχρι τώρα έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο οι φίλοι, οι συγγενείς και οι λοιποί ημέτεροι.

Η Ελλάδα περπατά αυτή τη στιγμή πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Με την παραμικρή στραβή πατημασιά θα πέσει στο κενό. Και από κάτω δεν υπάρχει άλλο δίχτυ ασφαλείας…