Η φούστα του Σισέ και η φουστανέλα του ΚολοκοτρώνηΠέσαμε πάλι από τα σύννεφα με Στρος-Καν και βία στα γήπεδα Ιανουάριος 2010, συνέντευξη Γ. Παπανδρέου στην «Ουόλ Στρητ Τζέρναλ»: «Η Ελλάδα δεν έχει συζητήσει το ενδεχόμενο διάσωσης με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ή το ΔΝΤ. Η χώρα μας θα τα καταφέρει μόνη της. Δεν υπάρχει Σχέδιο Β για Διάσωση»!
 
Νέα πτώση από τα σύννεφα είχαμε το σαββατοκύριακο που πέρασε, με την αποκάλυψη της «Καθημερινής» και της δημοσιογράφου Κατερίνας Σώκου, σχετικά με τις δηλώσεις Στρος-Καν στην εκπομπή του γαλλικού τηλεοπτικού δικτύου Canal Plus που θα μεταδοθεί τον επόμενο μήνα και στο πλαίσιο της «αγιοποίησης» του επικεφαλής του ΔΝΤ, ενόψει των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Νέα πτώση από τα σύννεφα είχαμε και λόγω του αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, με τα γνωστά επεισόδια, τις αβρότητες, τα σεξιστικά υπονοούμενα και τις καταγγελίες. Όπως και με την οικονομία, έτσι και με την βία στα γήπεδα έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ και τόσο υψηλά ιστάμενοι, που πιστέψαμε πως όλα πλέον πήγαιναν κατ’ ευχήν.

Βίοι παράλληλοι για την ελληνική πολιτική ζωή και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με την πολιτική ζωή εντελώς ποδοσφαιροποιημένη και το ποδόσφαιρο εντελώς πολιτικοποιημένο.

Βίοι παράλληλοι, διότι και στους δύο αυτούς χώρους, που ασκούν επιρροή στο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, παρουσιάζονται τα ίδια ακριβώς φαινόμενα:

Όπως αποδεικνύεται αυτό που κυνηγούν και τα δύο στρατόπεδα είναι το έπαθλο. Για τους παράγοντες της πολιτικής έπαθλο είναι η εξουσία. Και την επιδιώκουν με κάθε μέσο και κυρίως με οχήματα  το ψέμα και την παραπλάνηση. Η πολιτική ως μέσο για να γίνεται καλύτερη η ζωή του λαού, απλώς δεν τους ενδιαφέρει.

Για τους παράγοντες του ποδοσφαίρου, έπαθλο είναι το κύπελλο. Και το επιδιώκουν με κάθε μέσο και κυρίως με οχήματα τον φανατισμό και την βία. Ο αθλητισμός ως μέσο άσκησης και άμιλλας, απλώς δεν τους ενδιαφέρει.

Για να πετύχουν τον σκοπό τους, όλοι τους λένε διάφορα. Και κυρίως κάνουν ότι δεν βλέπουν την πραγματικότητα. Οι παράγοντες της πολιτικής παριστάνουν ότι δεν βλέπουν τα καταστροφικά αποτελέσματα της ενασχόλησής τους με αυτήν και οι παράγοντες του ποδοσφαίρου παριστάνουν ότι δεν βλέπουν την βία στα γήπεδα. Το βλέπουμε αυτό ξεκάθαρα στις δηλώσεις και των δύο πλευρών.

Αν προσέξετε,  κατά καιρούς χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις: «Δίνουμε μάχη για να καταπολεμήσουμε το φαινόμενο» (της διαφθοράς, της βίας, της διαπλοκής). «Υπάρχει πρόβλημα οικονομικής ασφυξίας, αλλά φταίνε οι άλλοι» (οι φοροφυγάδες, το κράτος που δεν δίνει τις επιχορηγήσεις και τα μπόνους).

Και όλοι μαζί ασχολούνται με την φούστα του Σισέ και όχι με την φουστανέλα του Κολοκοτρώνη.

Και όλοι μαζί ειρωνεύονται τις φούστες – μπλούζες, ενώ γνωρίζουν ότι το ράσο δεν κάνει τον παπά. Και πως οι φούστες των δρεπανηφόρων της Μάνης αποδείχθηκαν πολύ πιο γενναίες από τα πανταλόνια των κοτζαμπάσηδων.

Οι βίοι είναι παράλληλοι και για έναν ακόμη λόγο. Μάλιστα επί του προκειμένου, το ποδόσφαιρο βρέθηκε ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτική: Μπορεί από τον Μάιο του 2010 στην Ελλάδα να νομοθετεί ο Στρος-Καν του ΔΝΤ, αλλά ήδη πέντε χρόνια νωρίτερα είχε νομοθετήσει ο Μπλάτερ της FIFA!  Δεν αντιδράσαμε τότε, το βρήκαμε φυσιολογικό. Οπότε, γιατί κοπτόμαστε για την σημερινή συμπεριφορά της τρόικας;

Ο κ. Στρος – Καν, λοιπόν, στην προσπάθειά του να υπογραμμίσει για άλλη μια φορά την προσωπική συμβολή του στη διάσωση της Ελλάδας, αλλά και την εμπιστοσύνη που τρέφει για το πρόσωπό του ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, υποστηρίζει στην εκπομπή πως ο κ. Παπανδρέου έθεσε υπ’ όψιν του την ιδέα προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ τον Δεκέμβριο (ίσως και τον Νοέμβριο) του 2009. Και πως ο Στρος Καν κολακεύθηκε μεν από την πρόταση, αλλά επισήμανε στον κ. Παπανδρέου ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν αποδεκτό από την ΕΕ, καθώς θα επρόκειτο για μονομερή ανάμιξη του ΔΝΤ σε χώρα της ευρωζώνης.

Όλα αυτά, ο κ. Στρος Καν τα λέει για να αποδείξει – πάντα ενόψει γαλλικών προεδρικών εκλογών – και την διορατικότητά του, καθώς υπογραμμίζει ότι η εκτίμησή του επιβεβαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 11ης Δεκεμβρίου 2009 (γι’ αυτό και πιθανολογείται ότι η συζήτηση Παπανδρέου – Στρος-Καν μπορεί να έγινε ακόμη και τον Νοέμβριο του 2009). Σύμφωνα με τον επικεφαλής του ΔΝΤ, ο κ. Παπανδρέου έθεσε τότε το θέμα στους ομολόγους του και εισέπραξε την κατηγορηματική τους άρνηση, ζητώντας μάλιστα και διαβεβαιώσεις ότι η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών.

Επί του προκειμένου, μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί η ποιότητα των πληροφοριών που λαμβάνουμε από τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, καθώς, όπως τουλάχιστον μας πληροφορεί ο Στρος-Καν, το θέμα ετέθη τότε, αλλά εμείς εδώ δεν μάθαμε τίποτε. Αντίθετα, αυτό που καλλιεργείτο ήταν κλίμα κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ.

Ο κ. Παπανδρέου επανήλθε στο θέμα και στο Συμβούλιο του Μαρτίου, υπό την μορφή απειλής και πίεσης προς την ΕΕ, προκειμένου οι ηγέτες της να συναινέσουν για την είσοδο της Ελλάδας σε μηχανισμό στήριξης, ανάλογο με αυτόν που είχε εφαρμοστεί στην Ουγγαρία. Άλλωστε, όπως έχουμε ξαναπεί, ήδη από τον Νοέμβριο του 2008, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είχε αποφασίσει να ανατεθεί στο ΔΝΤ κεντρικός ρόλος για την πρόληψη των κρίσεων, αλλά με ευρωπαϊκή συμμετοχή. Και επομένως, ο «οδικός χάρτης» ήταν γνωστός και αποφασισμένος. Μόνο του το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να δράσει στην ΕΕ. Αλλά ούτε και η ΕΕ μπορούσε να δώσει λύσεις από μόνη της.

Το ζήτημα που τίθεται είναι για ποιον λόγο ο κ. Παπανδρέου θέλησε να συζητήσει πρώτα το θέμα με τον Στρος-Καν και δεν επεδίωξε μια λύση που θα συναποφασιζόταν στο πλαίσιο της ΕΕ.

Σε όλο αυτό το διάστημα των συζητήσεων για το πώς και τι – και μέχρι τις 25 Μαρτίου 2010, οπότε και συμφωνήθηκε ο μηχανισμός και ακούσαμε το «Καλό Κουράγιο» του Όλι Ρεν – η προπαγάνδα ότι «θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις» οργίαζε.

Το ουσιώδες πάντως είναι ότι ενώ ο κ. Παπανδρέου γνώριζε και έκανε διάφορες κινήσεις, προσπαθούσε συγχρόνως να κερδίζει χρόνο για να περάσει ο καιρός (κάτι που αποδείχθηκε μοιραίο), ώστε να βρεθεί σε απόσταση ασφαλείας από τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Επιγραμματικά θυμίζω:

Τον Νοέμβριο του 2009 ο πρωθυπουργός εμφανίσθηκε να χορεύει σάλσα στην Δομινικανή Δημοκρατία, στο περιθώριο της συνεδρίασης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δεν ήταν εικόνα ανήσυχου ανθρώπου αυτή. Τον ίδιο μήνα, η κυβέρνησή του έχανε τον χρόνο της με καυγάδες για την απόσυρση των αυτοκινήτων και την… εκτροπή του Αχελώου και για το αν θα ψηφίζουν ή όχι οι μετανάστες. Ξέσπασε τότε και ένας καυγάς περί παγώματος μισθών στα 2.000 ευρώ, με απόσυρση της σχετικής τροπολογίας.

Τον Δεκέμβριο του 2009, προσωπικά ο κ. Παπανδρέου έθεσε τέρμα στα περί παγώματος μισθών, με την περίφημη δήλωσή του «Δεν συζητώ πάγωμα μισθών» (συζητούσε, όμως, όπως αποδεικνύεται, με το ΔΝΤ). Και αντί να λάβει μέτρα, οργάνωσε συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την διαφθορά, ανακοίνωσε… πέντε νέες λεωφορειολωρίδες, έβαζε «σκιές» στα υπουργεία (παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού σκιώδεις κυβερνήσεις σχηματίζουν οι αντιπολιτεύσεις), συγκαλούσε το (live ακόμη) υπουργικό συμβούλιο με θέμα την ψήφο των μεταναστών, παρουσία του αρχιεπισκόπου, και δήλωνε: «Δεν θα πληρώσουν την κρίση οι μισθωτοί. Το πώς θα το κάνουμε είναι δικό μας ζήτημα».

Αλλά, ο κ Παπανδρέου είχε αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό - αν και πάλι δεν δώσαμε σημασία. Στις 30 Δεκεμβρίου του 2009, είχε πει συγκεκριμένα στο «Βήμα» για το ενδεχόμενο ανάμιξης του ΔΝΤ: «Μπορεί να σου προτείνουν κάτι που εσύ δεν είχες σκεφθεί και να το δεχθείς»!

Και μετά ξανάπιασε το βιολί του: «Ορθοπεταλιές» ανακοίνωσε τον Ιανουάριο του 2010 από το Ζάππειο για τις 100 ημέρες της κυβέρνησής του, αποκλείοντας παράλληλα ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ ή εξόδου από την ευρωζώνη και φθάνοντας στο σημείο να πει «δεν έχω καμιά εισήγηση για αύξηση του ΦΠΑ, δεν αντιμετωπίζεται τέτοιο ενδεχόμενο»!

Κι’ ακόμη, επτά ώρες συζήτηση με τους «σοφούς» για την οικονομία και «θα διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες» (υπουργικό συμβούλιο) και «δεν χρειαζόμαστε έκτακτη ενίσχυση από την ΕΕ» (Νταβός) και «δεν υπάρχει Σχέδιο Β» (όλοι μαζί εν χορώ).

Υπενθυμίζουμε ότι στις 25 Ιανουαρίου 2010, μέσα σε τρεις ώρες οι επενδυτές πρόσφεραν στην Ελλάδα 25 δις ευρώ, έγιναν αποδεκτά μόνο τα 8 και ακριβώς επειδή δεν έγιναν δεκτά όλα το επιτόκιο των πενταετών ομολόγων διαμορφώθηκε μεσοσταθμικά στο ληστρικό 6,2%.

Φθάσαμε έτσι στον Φεβρουάριο του 2010 με όλους μαζί πάλι να δηλώνουν ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ» και τον κ. Παπανδρέου να διακηρύσσει από το αεροπλάνο της επιστροφής του από την Ινδία ότι «θα πληρώσουν οι έχοντες, δεν μπορεί να πέσουν τα βάρη στον απλό κόσμο». Και στην εκδήλωση της ΟΚΕ στο Ζάππειο: «Θα αποδείξουμε στην πράξη ότι λεφτά υπάρχουν. Ούτε ήπια προσαρμογή, ούτε σκληρά μέτρα. Δεν θα γίνω εκκαθαριστής της πτώχευσης». Τότε ακριβώς πάγωσαν και οι μισθοί (αν και τον Νοέμβριο είχε δώσει την ακριβώς αντίθετη εντολή).

Τα υπόλοιπα, τα γνωρίζετε. Μηχανισμός στήριξης τον Μάρτιο (το περίστροφο στο τραπέζι), η πρωθυπουργική δήλωση από το βήμα της Βουλής (16 Απριλίου) «το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ»  και προσφυγή σε ΔΝΤ και λοιπούς στις 23 Απριλίου 2010 από το Καστελόριζο («ασφαλές καταφύγιο», «τα αντανακλαστικά μου τα σοσιαλιστικά ήταν να προστατέψω την πατρίδα»).

Αλλά αφού ασχολούμεθα  πότε με την κουτουλιά του Ζιζού και πότε με την φούστα του Σισέ και αφού ανεχθήκαμε τις  (νομοθετικές) παρεμβάσεις του Μπλάτερ και της FIFA,  η πορεία προς το ΔΝΤ ήταν προδιαγεγραμμένη…