Γράφει ο
Δρ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου

Ο πλέον καθαγιασμένος χώρος στην Κύπρο είναι τα λίγα τετραγωνικά μέτρα στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας όπου ενταφιάστηκαν από τους Άγγλους κατακτητές σιωπηρά, χωρίς την παρουσία συγγενών, νυχτιάτικα, 13 Ήρωες και Μάρτυρες του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.

Στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τις αντικατοχικές υπέρ της Ενώσεως με την Ελλάδα εκδηλώσεις του κόσμου, οι «ευφυείς» Άγγλοι επινόησαν τα Φυλακισμένα Μνήματα.

Ενόμισαν ότι έτσι, επεκτείνουν την θανατική ποινή και πέραν της εκτελέσεώς της. Η ψυχή όμως δεν φυλακίζεται ούτε σκοτώνεται.

Άθελά τους δημιούργησαν ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ έμπνευσης, προβληματισμού και καταδίκης της Τυραννίας.

Με αφετηρία την άρνηση, τον σκοταδισμό και την καταπίεση επέτυχαν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που επεδίωκαν.

Οι φυλακισμένοι νεκροί εκέρδισαν την Αθανασία και οι τότε κυρίαρχοι την αισχύνη και την καταισχύνη.

Αυτές τις μέρες ένα παρόμοιο σκηνικό στήνεται στην πολλαπλώς ευεργετηθείσα από την Ελλάδα Αλβανία. Χιλιάδες υπήκοοί της βρήκαν καταφύγιο, πόρους ζωής και προκοπή στη χώρα μας. Στα εδάφη της, που η επίσημη Ελλάς απεδέχθη ως κυρίαρχα-δικά της, καλώς ή κακώς ζει μία διεθνώς αναγνωρισμένη Εθνική μειονότης η οποία δεν απαρνείται και είναι περήφανη για την Ελληνικότητά της.

Υπό αδιευκρίνιστες, μέχρι στιγμής, συνθήκες, ένας ονειροπόλος και ιδεαλιστής νέος απώλεσε τη ζωή του ενώ ετιμούσε την επέτειο του ΟΧΙ του 1940 και την Ελληνική Σημαία.

Οι συνθήκες του θανάτου του κάποτε κάπως θα γνωστούν και οι ευθύνες ίσως αποδοθούν.

Αλλά, είναι δυνατόν εν έτει 2018 να παζαρεύεται η απόδοση της σωρού του στους οικείους του για ταφή; Είναι δυνατόν να ζητούνται προκαταβολικά και εκβιαστικά διαβεβαιώσεις μη διεκδικήσεων ή δικαστικής διερευνήσεως προκειμένου να εφαρμοστεί το αυτονόητον;

Δυστυχώς γινόμαστε μάρτυρες μιάς επί τα χείρω εκδοχής της συμπεριφοράς των Άγγλων του 1955-59 και μάλιστα μετά παρέλευση 60 ετών.