Γράφει ο Πάνος Ν. Λύρας*

Κύριε Διευθυντά,

1. 1.    Γιατί ψηφίζουμε: Οι πολίτες όταν ψηφίζουν υποτίθεται ότι εκλέγουν τους καλύτερους για να προκύψει μια πρόοδος, στα πολιτικά, στα κοινωνικά, στα οικονομικά και στα πολιτισμικά, στις τέσσερις (4) δηλαδή κυριότερες διαστάσεις του ανθρώπου. Υπογραμμίζουμε τη λέξη «πρόοδος» γιατί αυτή είναι το κλειδί της συζήτησης. Άλλη είναι η σημασία του όρου αυτού πάντως σε μια δικτατορία (κόκκινη ή μαύρη), άλλη σε μια δημοκρατία (των αρίστων ή λογικών) και άλλη τέλος σε μια πολιτεία ακυβέρνητη (των προβληματικών «δικαιωματιστών» ή καθέξιν αντιρρησιών).
2. 2.    Ο ρόλος των ελεύθερων εκλογών: Μια ζωή οι κομμουνιστές (από το 1917 ή το 1918) αγωνίζονταν, όπως μας έλεγαν, για να οργανώσουν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του προλεταριάτου, των αδικημένων δηλαδή εργατών κατά κύριο λόγο. Έπρεπε να έλθει το 1989 για να ξεσκεπαστεί και να αποδειχθεί τι γινόταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα (Iron Curtain – άιρον κέρτιν, του αειμνήστου Winston Churchill). Αποδείχθηκε ότι η ανθρώπινη φύση παντού και πάντοτε είναι ίδια. Αν δεν υπάρχει έλεγχος της πολιτικής εξουσίας μέσω ελεύθερων εκλογών, οπωσδήποτε, θα προκύψει κατάχρηση εξουσία και το σύστημα θα αποτύχει αργά ή γρήγορα. Αυτό, λοιπόν, έγινε το 1989 και όλο το σύστημα του υπαρκτού σοσιαλισμού (που ο κόσμος το περιέγραφε ως κομμουνισμό) κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος.
3. 3.    Και μετά το 1989 τι; Και ερωτάται, αυτός ο κόσμος που γαλουχήθηκε μια ζωή με τα δόγματα του κομμουνισμού τι απέγιναν μετά το 1989; Αυτοί, λοιπόν, τριχοτομήθηκαν και οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούνε για κομμουνισμό (π.χ. οι Εσθονοί) και απεχθάνονται ακόμα και κάθε συζήτηση για την πολιτική. Την βλέπουν σαν ένα εφιάλτη μετά από αυτά που τράβηξαν. Αρκετοί άλλοι έγιναν στρατευμένοι δεξιοί, φιλελεύθεροι, θεωρώντας την ελευθερία ως το ύψιστο αγαθό. Οι υπόλοιποι – μια μειοψηφία, τελικά, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι «πήραν τη ζωή τους λάθος» και προσπαθούν να διαψεύσουν την πραγματικότητα. Αν και βλέπουν ότι με τα δικά μας εδώ τα «αντάρτικα» του 1944-1949 παγιδεύτηκαν και χαράμισαν τη ζωή τους και τα νιάτα τους για ένα κυριολεκτικά «άδειο πουκάμισο», δεν το βάζουν κάτω και εξακολουθούν ακόμα φανερά ή συγκαλυμμένα σαν ανήλικα χαϊβάνια να υποστηρίζουν ουτοπίες. Είναι αυτοί που μπορούμε να πούμε ότι υποστηρίζουν τη «Δημοκρατία του προβληματικού». Κάπως έτσι θα ονομάζαμε τη Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας. Αντιαμερικανός να είναι ο άλλος και ας είναι ό,τι νάναι.
4. 4.    Τα δύο πράγματα που μάθαμε στο Σχολείο: Μιλώντας, λοιπόν, για πρόοδο πρέπει να καταλάβουμε ότι μια κοινωνία δεν πάει μπροστά με τους κακομοίρηδες και προβληματικούς, χρειάζεται τους αρίστους, οι οποίοι θα επιλεγούν αξιοκρατικά μέσα από πολλούς υποψηφίους. Σε κάθε περίπτωση μακριά από τους προβληματικούς καιροσκόπους τους αιωνίως, αντιρρησίες και τους φωνακλάδες δοκησίσοφους «δικαιωματιστές». Όχι στο ένα, όχι στο άλλο, πες και ένα ναι βρε πατριώτη.

Στα σχολεία μας που πήγαμε, μάθαμε τουλάχιστον δύο (2) πράγματα:Για την αποταμίευση (τη λιτότητα) και την αριστεία («Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων»). Δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν κάποιοι σημερινοί πολιτικοί και πολίτες να υποβαθμίζουν τη σημασία της αποταμίευσης και να αποκηρύσσουν την αριστεία. Ιδιαίτερα με σκανδαλίζουν όταν οι ίδιοι μας κυβερνούν ακριβώς επειδή αρίστευσαν σε κάποιο τομέα, ενώ σε μας λένε ότι είναι διχαστικό αν αριστεύσουμε και εμείς σε κάτι… Μας θέλουν δηλαδή τούβλα, φαίνεται για «να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Όσο για την αποταμίευση δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορείς να παριστάνεις τον … εθνικά περήφανο και διαχρονικά (χθες-σήμερα-αύριο) να έχεις το χέρι απλωμένο και να θέλεις δάνεια και ενισχύσεις από αυτούς που βρίζεις. Εσύ ο ίδιος, ο… περήφανος, θα κάνεις την όποια μπορείς αποταμίευση και θα χρηματοδοτήσεις τις επενδύσεις και την πρόοδο του τόπου σου.

*Οικονομολόγος