Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Επειδή αρκετοί είναι στη χώρα μας αυτοί που επιμένουν είτε να στρουθοκαμηλίζουν, είτε να εκμεταλλεύονται πολιτικά την κρίση προσφέροντας πολιτική νομιμοποίηση στη Χρυσή Αυγή (και άφεση αμαρτιών στους ψηφοφόρους της), ας ρίξουν μια ματιά στα στοιχεία που μόλις έδωσε στη δημοσιότητα η καθολική ισπανική ΜΚΟ Caritas.

Σύμφωνα με την οργάνωση, ο αριθμός των Ισπανών που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας έχει διπλασιαστεί από το 2008, οπότε ξέσπασε η οικονομική κρίση.

Έτσι, στην Ισπανία οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας έχουν ήδη φθάσει τα 3 εκατομμύρια!

Μάλιστα, το 6% των Ισπανών ζουν με 307 ή και λιγότερα ευρώ το μήνα, δηλαδή κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας.

Επιπλέον, σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της Ισπανίας (INE), σχεδόν το 13% των νοικοκυριών δήλωσαν το 2012 ότι δεν τους αρκεί το εισόδημά τους για να καλύψουν τις ανάγκες τους μέχρι το τέλος του μήνα.

Και φαίνεται ότι η φτώχεια αποκτά στην Ισπανία στοιχεία μονιμότητας, αφού η Caritas χτύπησε καμπανάκι, αναφέροντας ότι το ένα τρίτο από το 1,3 εκ. ανθρώπους που βοηθούσε το 2012, βρίσκονταν σε αδυναμία για πάνω από τρία χρόνια.

Την ίδια ώρα, η οργάνωση ανακοίνωσε ότι διευρύνεται και το φάσμα των ανισοτήτων, καθώς το πλουσιότερο 20% της ισπανικής κοινωνίας κατέχει 7,5 φορές περισσότερο πλούτο από το φτωχότερο 20%.

Στην έκθεσή της μάλιστα υπογραμμίζει πως αυτό το χάσμα είναι το  βαθύτερο στην Ευρώπη, καθώς ο αριθμός των εκατομμυριούχων στη χώρα αυξήθηκε σε 402.000 πέρυσι, καταγράφοντας αύξηση 13% σε σχέση με το 2011, όπως προκύπτει από την έκθεση της Credit Suisse για τον παγκόσμιο πλούτο.

Και όμως, οι Ισπανοί δεν αναζήτησαν «παρηγοριά» στον φασισμό, αν και το καθεστώς του Φράνκο είναι ερείσματα στην ισπανική κοινωνία.

Αντίθετα, οι Ισπανοί (αντί να πάνε σε κάτι ανάλογο της Χρυσής Αυγής), έσπευσαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους πυκνώνοντας τις τάξεις της Caritas, που ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των εθελοντών της αυξήθηκε κατά 9,3% το 2012, φθάνοντας τους 70.229.

Και όλα αυτά, ενώ η ανεργία στη χώρα αυξήθηκε και πάλι τον Σεπτέμβριο, με τον αριθμό των ανέργων να φθάνει τα 4,7 εκατομμύρια!

Ερώτημα: Δεν είναι όλα αυτά αρκετά για να «θυμώσουν» οι Ισπανοί και να εκδηλώσουν την οργή τους σηκώνοντας σημαίες με σβάστικες ή τα λάβαρα του Φράνκο;

Προφανώς, αλλά στην Ισπανία, μετά την πτώση της δικτατορίας δόθηκε επιτυχώς η μάχη της εθνικής συμφιλίωσης και η γλώσσα του μίσους οδηγήθηκε στο πυρ το εξώτερον από όλες τις παρατάξεις.

Το υπόβαθρο υπήρχε από παλιά:

Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ένας στρατηγός των εθνικιστικών δυνάμεων του Φράνκο, επέπληξε ομάδα αξιωματικών που επί μέρες δεν μπορούσαν να καταλάβουν ένα ύψωμα.

Και η απάντηση από έναν ανθυπολοχαγό υπήρξε αποστομωτική:

«Ξεχνάτε, στρατηγέ μου, πως και στην άλλη πλευρά Ισπανοί πολεμούν»!

Μετά το τέλος του εμφυλίου, ο Φράνκο διέταξε να σκαφτεί ένας κοινός τάφος και να αναμιχθούν σ’ αυτόν οστά νεκρών στρατιωτών και των δύο παρατάξεων.

Μετά, αναρτήθηκε μια ταμπέλα: «Έπεσαν για την Ισπανία».

Δυστυχώς, στην Ελλάδα η εθνική συμφιλίωση δεν συνέβη παρά μόνο στα λόγια.

Γι’ αυτό και με τόσο μεγάλη ευκολία εξακολουθούμε να χωριζόμαστε σε «προδότες» και «πατριώτες»…